Arabela kaj Roksana apudiĝis kontraŭ la balustrado. Natalia kaj Ĵanaina instaliĝis sur matoj ambaŭflanke de Silvana. Laŭreta elektis sidlokon pli proksiman al la aliaj, kun frostiĝeto tra la tuta korpo kaj krispiĝinta haŭto...
2
"Vi ne skribis plu nek telefonis..." (La sesĥoro iom angore ekis.)
"...Via silento persistis kvazaŭ ĉirpo..." (Ŝi fandiĝis en densa amaso da emocioj.)
"... Kaj tempo pasis..." (Arabela obstine observis insektojn papiliumantajn kontraŭ lampo.) "...Kial protesti? Al kiu?..." (Natalia konservis streĉan rideton sur la movantaj lipoj, kiel por eviti kiajn ajn vizaĝ-spasmojn.)
Alia kanzono de la sama kasedo [vidu: (1)].
http://uniquepicbox.bloqspot.com.br/2012/07/uniqL
3
https://www.facebook.eom/ecumenicus/photos/a.
"... Mi havis ĉi solecon, vakuon pro senutilo..." (Roksana fiksis la piedojn de Ĵanaina, kiu mem ne devojigis la rigardon de florpoto.) "...por juna blinda viro vivanta Tuniverson dum eĉ al unu sola
Agroglifoj ■
li fuŝis sian kapabl-on..." ( Silvana dum frakcioj
de minuto le-vis al ŝi la vizaĝon...)
"...Kaj tempo pasis, tagon post alia..." ( ^)
Laŭreta sentis sian voĉon raŭkiĝi. Arabela nun ritme svingis la kapon en silento. Janaina sonĝis je mejloj for de la verando, de la realo. Laŭreta konjektis, kiel eblis ke la instrumento ne forfalis el la manoj de la komplete eterŝajna Silvana. Rok-sana molece surgenuiĝis kaj apogis sian antaŭ-brakon sur la ŝultro de skarlat- vanga Natalia. La lastaj akordoj forruliĝis... Suspiroj, maltrankvilaj ridetoj kaj moviĝetoj. Natalia demandis, mimante ioman sarkasmon:
Ĉu "Tri tagoj forpasis ([15])" nun tro sadomasoĥismus?
Silvana ekkriis:
La kubo estas ĵetita! "Tri tagoj forpasis", do. Sed poste aktualaĵoj alitemaj por aerumi la etoson...
Ĉiuj opiniis, ĉiuj ekkantis... Nur Laŭreta ne reagis. lo sublimine estis riveliĝinta, sed jam disipiĝis disonance... Dum la tri- aŭ kvar- minuta daŭro de la kantado la sesopo estis vole-nevole, eble duon-vole respegulinta ŝian "Karuselo"-n, malobstrukciinta la elirvojon de subpremataj amekspansioj. Diri, ke ŝi ne plu kredis, ke okazus la taŭgan temjDon por legi al ili la longan versaĵon, ke
ili neniam estus solaj, sen siaj kunuloj, por sincere reagi... Kaj, jen, ĝi estis ekzistinta, sed ŝi ne reagis, ŝi plu silentis, ŝokita pro la malkovro, ke ŝia intuicio ne eraris rilate ilian komunan kor-sekreton, ke ia Gasparo lumis en Silvana, ia Gerardo en Arabela... tiom reale kiom la nomoj de la ses el ili estis sepliteraj, tiom aŭtentike kiom ([16])koincidoj unikaj ĉieretroveblas kaj ĉene ripetiĝas, laŭ diapazonagordo diskursive nekonfesebla... Eble pro tio ŝi ne reagis: al ĝisostaj poetoj la kono de versarta meduzpovo ; al ceteraj, ruktfurzecaj skrupuloj. Ĉe la unuaj, ŝiroj formis la econ mem de kreado, tiom personaj, ke la limoj de personeco malaperis en universaleco... Natalia sidiĝis sur la kanapon:
Laŭnjo, pri kio pensas vi?
Pri tiuj kiuj revas "al universo, dum eĉ al unu sola ili fuŝas sian kapablon"...
Ĉu vi scias kion? Estas tamen bone vidi, ke oni ne estas escepto rilate similajn zorgojn...
Laŭreta serĉis vane respondon. La aliaj voĉdonis por la
venonta muziko, sed pigre, langvore. Laŭreta riskis
ekdisvolvi konversacion:
Diru ion, Arabela: kion pensas vi pri amrealigado?
Roksana ĝentilmoke kapsvingis:
Ne estas solvo por vi, kara. Laŭreta, nekuracebla Laŭreta.
Sed Arabela energie manifestiĝis:
Roknjo, kiel vi sukcesas esti tiom sekura en la sfero de la sentoj? Mi plene aprobas Laŭretan. Kial ne profiti ĉiun taŭgan cirkonstancon por interŝanĝi ideojn pri pli-malpli tabua temo?
Tute malprave tabua, cetere. Amon oni emas malalte taksi nur kiam oni ne deziras ĝin funde alfronti aŭ kiam oni eĉ ne konatiĝis kun ĝi... Malfeliĉaj tiuj, kiuj ne ekvidis ĝiajn fortojn!
Ĉu laŭ vi vere malfeliĉaj, Silvana? Foje mi inklinas envii "malvarmkorulojn".
Al la rimarko de Ĵanaina neniu respondis. Laŭretan alsaltis bedaŭroj kaj memriproĉoj. Ŝi ne estus devinta verki "Karuselon"-n kiel ŝi faris, kun precizaj nomoj kaj faktoj. Se tio falus en la manojn de la amikinoj, aŭ en la orelojn de Plinio, Alceo, Braŭlio... Fabio! Ĉiuj ofendiĝus, kolerigus... Ŝi estis misuzinta arton. Kiom da horoj fuŝitaj, perditaj, kiom da febro, da deliro deliktaj! Kia krimo! Se anstataŭ verkaĉi ŝi estus ĉiutage pli longe stringlinta la ĉevalojn, almenaŭ ŝi nun ne estus tiom hontembarase suferanta... Sed Roksana ree prenis la parolon:
Mi scias, ke vi ne juĝas min malvarmkora... sed mi ŝatus, ke vi ne miskomprenu mian pozicion. Okazas, ke oni havas tendencon ĉion intelektigi. Vidu, sentoj ne estas handikapo ; maksimume obsediĝo, al kies establiĝo kunlaboras malklara menso. Oni ne devas senti sin hantita de amo: ĝia konstanteco plene naturas, libido estas vivimpulso. Ĉu vi konsentas kun mi, Natalia?
lel-tiel. Laŭ mi, kaj sciate, ekzistas abismo inter racio kaj afekcioj. Sentekvilibro dependas rekte nek de kvanto nek de kvalito intelektaj.
1
3
http: //www .souvenir.co. uk/?cat= 1 — Karuselo en teatraĵo.
http://cool-girl-librarian.tumblr.com/post/116547553646/california-luxe-mosqu%C3%A9e- nasir-ol-molk - Moskeo Nasir-ol-Molk.
3
http://imgfave.com/view/3311532 — 3 pixabay.com 44 http://enseignedegersaint.typepad.fr/provence/2011/04/my-last-antique.html. Malnova, eluzita karusel-ĉevalo.
Por eviti pliajn teoriadojn, mi rememorigu, ke la koro estas organo de la sang-cirkuliga sistemo, kiu dividiĝas en atrioj kaj ventriklojn.
Ĉiuj ride aplaŭdis Arabelan, kiu daŭrigis:
Kaj nun, kara publiko, mi dediĉas al ĉiuj, elKORE, kompreneble, folklorajn versojn kiuj titoliĝas "Terpomet' je la naskiĝo". Silenton, mi petas. "Terpomet' je la naskiĝo
Sterniĝadas sur la ter' Bubinet' je endormiĝo Tenas manon sur la kor'."
Ĝenerala huraado vekis Plinion kaj sammomentis kun la brua reveno de la brand-gustumintoj.
Inoj, kaj se ni irus finpretigi la ĉambrojn por la noktripozo dum niaj sinjoroj iom malekscitiĝas?
Laŭreta estis uzinta gajpetoleman tonon, sed sentis sin kiel "ŝia" Silvana dum la filmlanĉado... Konversacioj en kiu ajn societo pleniĝas per nuraj postiĉaĵoj. Aŭ oni ŝakras sian intimecon, agas kiel ŝakalo koncerne al si mem. Jes, prefere ne superi silenton, por ne fali en eliziojn.
La babilado nun abunde fluis... pri trivialaĵoj... Unuaranga beleco kaj kvalito de lit-tukoj kaj -kovriloj, solida rustikeco de la meblaro, ĉarma antikveco de ornamaĵoj... Per milmilaj historioj kaj anekdotoj Laŭreta regalis la amikinojn. Ja ĉiu objekto entenis sian sekreton, ĉu per sia deveno, ĉu per la utiligo far ŝiaj gepatroj... bone, verdire unue baptopatroj, poste bopatroj, ĉar ja ŝi tre frue orfiniĝis pro aŭtomobil-akcidento...
Preterkure, mi lernigos ion al vi: por forpeli la malbonajn spiritojn, kiuj alportas koŝmarojn, sufiĉas dormi kun almenaŭ unu el siaj noktovestaĵoj renversita. Nur post kiam mi ekuzis la sistemon mi liberiĝis de la sceno de la fatala akcidento.
Sed kiel mi faru? Ni havas hundan varmon en Santos, mi multfoje dormas tute nude.
Laŭreta konfuziĝis: Natalia neniam estis menciinta koŝmar- problemojn... Eble ne al imagkapablo, sed al instinkto ŝi devis atribui la ĉeeston de premsonĝoj en "ŝia" Natalia.
En tiu kazo, vi provu unu el la klasikaj kontraŭ- sorĉistinaj metodoj, ekzemple, pendigi karmezinan rubandon sur via pordo, pro tio, ke vi ne havas bovkornojn je via dispono por tie ilin kroĉi, aŭ...