Natalia ektremis. Ĉu eble venis io de Gastono? Merdo! Kiam ŝi elradikigos tiun ĉi atend-manion? Videble la trudpenso pri Gastono akompanados ŝin, estos parto de ŝi mem... Finfine kial ne? Jes ja, kial ne?...
Dum ŝi kareseme enkaĝigis Ĉjon kaj Njon, kiuj ja komence furioze protestis sed rapide mildigis la pep-sakrojn kontraŭ ŝi, ŝi laŭte demandis al Plinio:
Ĉu vi parolas serioze pri relernado?
Ja, ja.
Ĵuru sur la glavo!
Nenecese. Mi vidas, ke sen mia kunlaboro la jubileo- festado de la cent-kvindeka datreveno de esperanto fiaskos kiel tiu de la centa. Ni tiam estos preskaŭ okdek-jaraĝaj, do perfekte tipaj esperantistoj. Ni alivestos nin kiel klaŭnoj kaj prelegos pri la rolo de pajacoj en movado, kiu instruas kiamaniere kulti Zazaon anstataŭ klerigi homojn kiel Nivaldan pri tutmondaj kontraŭkoncipaĵoj.
Nu, neniu korespondaĵo de Gastono. Natalia ne povis deteni sin de frustracieto. Plinio venis el la kuirejo kun du glasoj.
Kia glua reto tiu tuta afero pri esperanto, ĉu ne? Kaj ankaŭ pri la mondo... Kial la plejmulto ne sukcesas esti tiel realista kiel vi? Samtempe, Plinio, mi ŝatus foje, ke vi ne tiom realismu.
Ŝi apogis sian kapon kontraŭ lian bruston. Li englitis la manon en ŝian ĉemizeton, baraktis por penetri sub la mamzono, kaj varme, brulante tenis liaj fingroj ŝian mamon...
— Kac! Mamzono kun tia varmo, kaj hejme! Eĉ vestaĵoj
polucias la mondon. Natalia murmure konsentis.
La ĉevaloj majeste ekpaŝis, orgojle ekis artisman trotadon kaj fine agordis galopadon laŭ plej rafinita koreografio. La blanka, beja kaj nigra paroj kuris tiom elegante kaj ventleĝere, ke samsekunde ili antaŭenflugis en l'aeron, dum momenteto iĝis pegazoj detranĉitaj de riĉaj mitologi-bildoj, emis kunfandiĝi en la poezion de la senlima kosmo, sed subite konsciis pri siaj rajdantoj, sentis ties admiron kaj agnoskon pri la reĝa supereco de la rajdbestoj, kaj decidis renovigi ĉies ĝojkulminon per ege malpeza refalo surteren, preskaŭ fulmrapida ripozo por plia impulso-preno kaj nova rava levitacio. Jungaĵoj brilantaj de multkoloraj juveloj, surkapaj plumoj pompe portitaj kaj blindige blankaj, ĉio, ĉio disĵetis neforgeseblajn glazurajn ŝanĝbrilojn.
http://ancientrome.ru/art/artworken/img.htm?id=5735 Ĉevaloj de la Baziliko Sankta Marko, Venecio - 4a jc a.K. (bronzo).
Alterne kun ili rulis laŭtakte feaj fantastaj kaleŝoj, tiom luksaj kaj mirindaj, en siaj okraj kaj purpuraj tonoj, ke la deliron de la festo ŝajne kreis ĥimero, mirakla fatamorgano. La muziko eĥiĝis kiel plua miraĝo, ĉi-foje por la oreloj, kristalpura, sorĉa, kun sonoj el mezepokaj instrumentoj. La kaleŝoj kaj ĉevalparoj milimetre respektis la distancon inter si, kiel se ne ili moviĝus, sed magia tapiŝo al kiu ili estus algluitaj por plurfoja rondirado kaj kiu nun malrapidigis ilian ŝajnmarŝon, harmonie kun la malhastanta muziko. La infanoj en la veturiloj kaj sur la bestodorsoj komencis marionetan imitadon de siaj aplaŭdoj kaj gajaj gestoj laŭ pli kaj pli lanta kadenco. La karuselo definitive haltis.
Dolĉa melankolio ekregnis en la duon-mallumo de la ĉambro. Magiaj festvestiĝoj ŝvebis en la tardnokta silento... Natalia ne ree streĉis la mekanismon ĝuste por ne rompi la miriadon da ĉarm-elvokoj, kiuj envultis ŝin. Ja la duan fojon ŝi neeviteble memoros pri foir-karuseloj kun infanoj blekantaj pro tio, ke ili estis en ĉaro kaj ne sur ĉevalo aŭ inverse, aŭ hurlantaj por igi sian ĉevalon preterpasi veturilon... Ŝia miniaturo ne reprezentis por ŝi simple fajnan konsolon en tro peze travivitaj tagoj ; ĝi sintezis la mondon, tian kia ŝi ĝin vidis kaj spertis... poezia kaj mistera, perfekte harmonia de malproksime, eluzita kaj suferanta se oni ĝin observis atente kaj pli objektive (ve! ŝia muzikludilo estis diseriĝonta, tiom malnova ĝi estis...).
Hodiaŭ kromaĵo aldoniĝis al la simbolo: la distanco rigida kaj nevenkebla, eĉ kiam mince malgranda kiel por la apud-parigitaj ĉevaletoj, inter ĉiu estaĵo kaj la ceteraj, inter la doloroj kaj ĝojegoj de unuj kaj tiuj de aliaj, inter la revoj, la esperoj de ĉiuj homoj, kvankam ĉiuj individuoj daŭrigis, iel aparte, iel kune daŭrigis... Morgaŭ matene ŝi mem havos restreĉitajn fortojn kaj entuziasme kunlaboros ĉe la komuna tagmanĝo en la esperanto-societo. Plinio propravole estis decidinta akompani ŝin... Si estingis la lampon. Kaj rilate lin, espereble li ne plu skribos ; kiam li reskribos, bone, tiam ŝi vidos... Si konstatis, ke kiel ĉiam ŝia lasta penso antaŭ ol endormiĝi estis por... Gastono. Kiom longe ŝi atendados, hoo, kiom longe?...
...)is fine venu fino, ĝis fine venu fino, ĝis fine venu fino, ĝis fine venu — la vortoj ruliĝis, krepitadis, krude, brutale, barbare, fojon post la alia volviĝis kaj elvolviĝis, denove, kaj ree. )is fine venu fino. Pluvis la urbo, torente ene de ŝi. Glavopikantaj, glaciaj indiferenteceroj ĉion disbatis. Si ŝancele staris sur ŝtiparo, sufokigita de vaporoj kaj vaporoj de sangŝira martiriĝo. Larmĉenoj varmis sur ŝia haŭto, dikgute perlis el ĉiuj poroj. Neniu sciis, ve! neniu! Al kiu diri? Kiele?! Kion? Kion, fakte, kion?? Plori, ĝiskreve, ĝis ŝi elĉerpos sian lastan aer-rezervon, ĝis ŝi sekiĝos, ŝrumpiĝos, velkos, sola, rigardata sen esti vidata, anonima kiel la pluvo, kiu daŭris kaj plu pluvis, kaj bruis, kaj tordiĝis kiel ŝi mem. Neniu sciis, neniu sciis ŝin. Al kio utilis ŝia vivo? Kia diferenco, se ŝi nun mortus? )is fine venu fino... Si ne sukcesis ĉesi. Pluvis ĉar pluvis. Dum ŝi ploregis ĉar ŝia konscio lancinis, ĉar ŝi sentis sin mizera, vakua, senforta, nula — ĉu iu komprenas tion, ĉu... ho, ĉu?! Ĉiam ŝi devis plu elteni, plu alkutimiĝi al si mem, indiferentiĝi antaŭ sia naŭzodona malfeliĉego... Sia buŝo streĉe ellasis blek-elspirojn. Ĉio estis trempita, ĉio, ĉio malbelis. Si pufigis la vangojn kaj paŭtis por verŝi infanajn jelpĝemadojn, el tiuj, kiuj vibrigas la lipojn kaj eligas saliv-bobelojn likve likantaj ĝis la mentono, sur la kolon, kune kun okul- kaa naz-elfluaĵoj, kaj ĉio gustis malbone, sordide, ĉio, ĉio, ĉio. )is fine venu fino. Si vertiĝis ; ŝiaj tempioj fajris, ŝia gorĝo ardis neelteneble, dolore. Si plu ulule, tre mallaŭte kaj longtempe lamentadis, atentante pri siaj plendadoj kontinuaj kaj pri la hakitamuĝado de la pluvego, rafinante tiun ĉi universalan putroimpreson ene de ŝi, pri ŝi. Subita tusatako redonis formon al ŝia ekscesa perturbo. )is fine venu fino! Ĝiis fiine venu fiiino!! )is fine venu, hooo, venu fino!!! Tiam ŝi sentis sin je la limoj de siaj fortoj, tro vundita por plu barakti, tro febla por rozarii ankoraŭ. Ŝi plu tusis. Dum tutaj minutoj ŝtoniĝis apatie, spirante, kaj spirante, kaj spirante. lom teatrece ripetis la penson — ĝis fine venu fino... Tamen... Ĝis fine venu fino, kaj tamen...!
Kaj tamen... Dolĉega melankolio, memkompato plej karesema ekblovis leĝere. Kaj tamen... Elvokoj piedfingre alportis... milmilajn... emociludojn, verserojn... personajn fajnaĵojn el muzoj parfumitaj per grundfekundiga aroma humideco... Kaj tamen...! Angoro, frenezemo, teruro kaj senesperiĝo lace kaj dankeme ekakceptis trankviliĝ-persvadon. La akvaj spadoj ne plu frapis ŝian brakon kaj bruston, ne plu displitiĝis sur ŝia vizaĝo. Ŝi anhelis, ŝi doloris, ŝi hontis pro la vaneco de tia krizo, ŝi volus ĝin definitiva, detrua, inunda ne nur por partetoj de ŝi mem, sed komplete, tia kia ŝi ĝin spertis, tratranĉanta ŝian estecon. Minca pluveto ankoraŭ heziteme persistis, instigis al brulanta kafo kun bonodoraj krakigitaj maizoj en luma ĉambro malantaŭ kuntiritaj kurtenoj protektantaj kontraŭ la malsekecon de la tegmentaro, de la flakoj ĉie, de la malagrablvetera noktiĝo. Ŝi malgraŭ ĉio abomenis tiajn konvaleskojn, verajn fiaskojn fremdiĝi al si mem, atingi frenezecon, porti ĝis la maksimuma ekstremo sian neniecon. Ĉiam revenis resaniĝemo, trista per la tristo de mortemaj homoj, de senpovo plej eterna, de izoliteco. Ĉiam glitis vivsubtena iluziiĝo en akcepton, repaciĝon, virtigon de bagatelaĵoj, ĝis imbecilaj skuetoj en la ekzistofluo iĝu indaj motivigoj por propravola abdikado je rifuzo kaj ribelemo... Stretaj stratoj, kunpremitaj dometoj. Lante ŝi riglis la duklapajn persienojn post lasta rigardo al la trempitaj ĝardenetoj, algluiĝintaj unuj al la aliaj en la senlumiĝanta sabatofino... Kiom da aliaj homoj estis plorintaj samtempe kiel ŝi pro neregebleco super siaj limigitaj vivoj, tiom distaj de la tutaperta universo? Ŝi lasis sin kuŝfali sur la liton, kaj post pluraj fuŝpalpadoj trafis la ŝaltilon.