Rebus zatrzymał się przed niewielkim nagrobkiem. Pochowany tu człowiek żył w latach 1876 do 1937. Umarł, mając niespełna sześćdziesiąt jeden lat, i uniknął najgorszych lat hitleryzmu. Być może z racji wieku uniknął także frontów pierwszej wojny światowej. Był z zawodu cieślą i zapewne swym rzemiosłem obsługiwał okoliczne farmy. Rebus na moment przypomniał sobie starego trumniarza, potem spojrzał na nazwisko wykute na nagrobku – Francis Campbell Finlay – i z trudem opanował uśmiech. Siobhan stała nad pudłem trumny Flipy Balfour i wtedy ją olśniło: dotarło do niej podwójne znaczenie słowa box, znaczącego nie tylko „boks”, ale także „pudło”. A potem spojrzała w głąb grobu i uświadomiła sobie, że oto miejsce, do którego nie dociera słońce. Wskazówka Quizmastera prowadziła ją więc do jednego z tutejszych grobów, dotarło to jednak do niej dopiero tu na miejscu. A potem udała się na poszukiwania Franka Finlaya i znalazła jego grób. Rebus był ciekaw, co jeszcze znalazła, gdy tak siedziała przykucnięta i wpatrywała się w nagrobek. Spojrzał w stronę tłumu żałobników, którzy już zaczęli opuszczać cmentarz. Szoferzy gasili papierosy i zaczynali otwierać drzwi. Nie widział Siobhan, zauważył natomiast, że Carswell odciągnął Marra na bok i wdał się z nim w rozmowę. Wyglądało, że rozmowa jest jednostronna, bo mówi Carswell, a Marr tylko słucha i ze zrezygnowaniem kiwa głową. Potem Carswell wyciągnął rękę, a Marr położył mu na dłoni kluczyki od samochodu.
Rebus wyszedł z cmentarza jako ostatni. Samochody zawracały na szosie, kolejno wykonując klasyczny manewr na trzy. Traktor z przyczepą stał i czekał, aż się zwolni przejazd. Rebus nie rozpoznał twarzy kierowcy. Siobhan stała obok swego samochodu, opierając się rękami o dach. Widać było, że się jej nigdzie nie spieszy. Rebus podszedł bliżej i kiwnął głową na powitanie.
– Tak myślałam, że cię tu zobaczę – powiedziała tylko. Rebus stanął obok i też położył rękę na dachu samochodu. – Dostałeś opieprz, co?
– Powiedziałem Gill, że przepisy tego nie zabraniają.
– Widziałeś Marra?
Rebus przytaknął.
– I co się dzieje? – zapytał.
– Jedzie z Carswellem do Jałowców. Powiedział, że chce porozmawiać z Balfourem i coś mu wyjaśnić.
– Co mianowicie?
– Pewnie się w swoim czasie dowiemy.
– Nie sądzę, żeby się chciał przyznać do morderstwa.
– Pewnie nie – potwierdziła.
– Tak sobie pomyślałem… – Rebus zawiesił głos.
Odwróciła wzrok od maserati, którym Carswell starał się zawrócić na wąskiej szosie.
– Tak?
– O tej ostatniej wskazówce do Rygorów. Masz jakieś nowe pomysły? – Rygory, ograniczenia obowiązujące w miejscu odosobnienia. A przecież niewiele jest miejsc tak ścisłego odosobnienia jak grób…
Zamrugała kilka razy powiekami, potem potrząsnęła głową.
– A ty? – spytała.
– Tak się zastanawiałem, czy ten box mógłby znaczyć „pudło”.
– Mhmm – zamyśliła się. – Może.
– Mam dalej próbować?
– Nigdy nie zaszkodzi.
Maserati z rykiem ruszyło szosą. Carswell najwyraźniej zbył gwałtownie nacisnął pedał gazu.
– Pewnie nie – kiwnął głową Rebus. – Wybierasz się do Jałowców?
– Nie, wracam na St Leonard’s.
– Masz coś pilnego do roboty?
Zdjęła ręce z dachu samochodu i wsunęła dłonie do kieszeni czarnej kurtki.
– No, tak jakby – potwierdziła.
Rebus zauważył, że kluczyki trzyma w lewej dłoni. Ciekawe, co ma w prawej, pomyślał.
– No to na razie pa, pa – powiedział.
– Do zobaczenia w firmie.
– Pamiętaj, że wciąż jestem na czarnej liście.
Wyciągnęła rękę z kieszeni i otworzyła drzwi samochodu.
– Jasne – odparła i wsiadła.
Rebus pochylił się, by zajrzeć do środka, jednak ona tylko przelotnie się uśmiechnęła. Silnik samochodu ożył, on zrobił krok do tyłu, a koła przez moment buksowały w miejscu, nim trafiły na twardą nawierzchnię asfaltu.
Zachowała się dokładnie tak, jak on by na jej miejscu zrobił: zatrzymała dla siebie to, co udało jej się znaleźć. Rebus podbiegi do swego samochodu i ruszył za nią.
W wiosce zwolnił nieco, przejeżdżając obok chaty Bev Dodds. Właściwie spodziewał się ją zobaczyć na pogrzebie. Uroczystości pogrzebowe ściągnęły trochę gawiedzi, mimo że samochody policyjne ustawione na drodze z obu stron cmentarza miały zniechęcać przypadkowych gapiów. Miejsc parkingowych w wiosce też było jak na lekarstwo, choć pomyślał, że pewnie w środy bywa tu trochę luźniej [Środa jest w Wielkiej Brytanii dniem wczesnego zamykania sklepów, już o godzinie 13.00.]. W miejsce koślawego, ręcznie malowanego szyldu reklamującego ceramikę pojawiła się elegancka, profesjonalnie wykonana tablica. Rebus przyspieszył, by nie stracić z oczu samochodu Siobhan. Trumienki wciąż jeszcze leżały w dolnej szufladzie jego biurka. Wiedział, że Dodds zabiega o zwrot trumienki znalezionej przy wodospadzie. Może w szlachetnym porywie zabierze ją dziś z biura i podrzuci tu w czwartek lub piątek. Da mu to pretekst do wizyty w biurze i jeszcze jednej próby wydobycia czegoś z Siobhan – o ile, oczywiście, w ogóle tam jedzie…
Przypomniał sobie, że pod fotelem ma pół butelki whisky. Naprawdę czuł potrzebę łyknięcia alkoholu – w końcu to się przecież robi po pogrzebach. Alkohol pomaga człowiekowi uwolnić się od myśli, że śmierć jest czymś nieuniknionym.
– Kusząca perspektywa – powiedział do siebie, wsuwając kasetę do odtwarzacza. Wczesny Alex Harvey: The Faith Healer. Właściwie wczesny Alex Harvey, czy późny, to niewielka różnica. Ciekaw był, jak istotną rolę odegrał alkohol w upadku tego wokalisty z Glasgow. Gdy raz gorzała zacznie ci się kojarzyć ze śmiercią, to już nigdy się z tego nie wyzwolisz…
– Myślicie, że to ja ją zabiłem, prawda?
Siedzieli w sali przesłuchań w trójkę: Gill Templer, Bill Pryde i Ranald Marr. Zza drzwi dochodziły uporczywe szmery: szepty, odgłos chodzenia na palcach i rozmowy prowadzone ściszonymi głosami przez telefony, które odbierano, niemal nim zdążyły zadzwonić.
– Niczego nie chcemy przesądzać, panie Marr – powiedziała Gill.
– A jednak to właśnie robicie, czyż nie?
– Mamy do pana jedynie parę dodatkowych pytań – wtrącił Bill Pryde.
Marr skwitował to pogardliwym parsknięciem.
– Od jak dawna znał pan Philippę Balfour?
Marr spojrzał na Gill Templer.
– Od urodzenia. Byłem jej ojcem chrzestnym.
Gill zrobiła notatkę.
– A od kiedy zaczęliście czuć do siebie pociąg fizyczny?
– A kto powiedział, że czuliśmy?
– Dlaczego pan tak wybiegł z domu?
– Bo to dla mnie bardzo stresujące chwile. Słuchajcie. – Marr poprawił się na krześle. – Czy nie uważacie, że powinienem wezwać adwokata?
– To zależy wyłącznie od pana.
Marr przez chwilę się zastanawiał.
– Jedźmy dalej – powiedział.
– Czy z Philippą Balfour łączyły pana jakieś stosunki?
– Jakiego rodzaju stosunki?
Bill Pryde niemal wrzasnął.
– Takie, za jakie jej ojciec powiesiłby pana za jaja.
– Tak, domyślam się, o co panu chodzi. – Przez chwilę wyglądało, że zastanawia się nad odpowiedzią. – Powiem tak; przeprowadziłem rozmowę z Johnem Balfourem, a on wykazał zrozumienie. I rozmowa ta – niezależnie od jej treści – nie ma żadnego związku ze sprawą. I to w zasadzie wszystko. – Odchylił się do tyłu i oparł plecami o oparcie krzesła.
– Rżnąłeś własną córkę chrzestną – powiedział Pryde ze wstrętem.
– Inspektorze Pryde! – odezwała się Templer ostrzegawczo. I zwracając się do Marra, dodała: – Przepraszam za mojego kolegę.