* * *
Przekroczywszy bramę miasta, Katarzyna spotkała Xaintrailles'a, który oczekiwał na nią z oddziałem uzbrojonych ludzi. Młodzieńcy otworzyli oczy ze zdumienia na widok jej długich, spływających na ramiona włosów, lecz kapitan ruchem dłoni nakazał im milczenie.
Chwytając konia za wędzidło, pomógł Katarzynie zsiąść; spostrzegł jej rumieńce.
- Było chyba gorąco - szepnął. - Wyglądasz, pani, jak po ciężkiej bitwie.
- Bardziej gorąco, niż sądzisz. Przyznaję, że miałeś rację, panie Xaintrailles... ale przegrałam.
- Czy ta sprawa nie rokuje nadziei?
- Najmniejszej nadziei. Książę się lęka... Trzymając nadal konia za wędzidło, Xaintrailles ujął Katarzynę za ramię i odciągnął na bok. Szli przez chwilę w milczeniu, a następnie kapitan wycedził przez zęby: - Powinienem był się tego domyślić! Za nic w świecie nam jej nie odda. Te Deum, jakie kazał odśpiewać Bedford w Paryżu, dowodzi, jak bardzo się boją. Trzeba będzie wymyślić coś innego...
Stwierdziwszy, że oddalają się od opactwa Saint Corneille i idą w kierunku starego zamku Karola V, którego trójkątna sylwetka rysowała się w ciemnościach, Katarzyna zatrzymała się gwałtownie.
- Gdzie mnie prowadzisz, panie? Chcę pójść do Arnolda...
- To nie ma sensu. Jest nieprzytomny. A ty nie możesz przebywać w klasztorze benedyktynów. Kazałem, aby przygotowano ci izbę w domu pewnej bogatej wdowy, gdzie twoja służąca czeka już na ciebie. Jutro rano będziesz mogła przyjść dowiedzieć się czegoś przed odjazdem do Bourges...
- Odjazdem do Bourges? Czyś oszalał, panie? Jak sądzisz, po co tutaj przybyłam? Dla wątpliwej przyjemności poróżnienia się na śmierć z Filipem Burgundzkim? Jak długo będzie tu Arnold, ja z nim pozostanę i żadna siła ludzka nie wyrwie mnie stąd, rozumiesz, psinie? Ani ty, ani nikt inny...
- Skoro tego pragniesz!... - zgodził się z półuśmiechem na twarzy. Ale nie krzycz, pani, tak głośno, bo obudzisz całą dzielnicę. Jeśli ci na tym zależy, możesz tu zostać, ale obiecaj mi, że do klasztoru będziesz chodzić tylko ze mną,pod moją opieką. Nie chcę, abyś zakłóciła mnichom spokój.
Zresztą oblężenie przybiera na sile, a ja nie mam zbyt wielu ludzi. Byłby kłopot z eskortą dla ciebie. No, no, Katarzyno, przestań na mnie patrzeć z tą wściekłą miną. Czy jeszcze nie zrozumiałaś, pani, że jestem twoim sprzymierzeńcem? Oto i twój dom. Idź odpocząć, gdyż bardzo tego potrzebujesz.
- A co z Arnoldem?
- Arnold nie umrze tej nocy! Mnich, który go leczy, zaczyna mieć nadzieję. Mówi, że powinien już nie żyć od dawna, więc jest to dobry znak.
Próbuje na nim jakieś nowe medykamenty, których za nic nie chce zdradzić...
Nieprzekonana Katarzyna spojrzała podejrzliwie na Xaintrailles'a, ale młody Owerniak wydawał się być tego wieczoru w dobrym stanie ducha.
Między grubymi brwiami nie rysowała się już głęboka bruzda, którą miał w czasie całej podróży.
Trochę uspokojona, Katarzyna weszła posłusznie do domu. Na schodach spotkała uśmiechniętą Sarę.
- Chodź ze mną - powiedziała Cyganka - przygotowałam ci wygodne łóżko. Prawdziwy cud w porównaniu z pryczami mnichów! Wyśpisz się w nim jak należy.
Rzeczywiście następnego dnia Arnold, choć jeszcze nie czuł się dobrze, wyglądał nieco lepiej. Był nadal blady, ale jego skóra nie miała już zielonkawego odcienia, a ręce przestały mu drżeć. Wysłuchał relacji Katarzyny z rozmowy z Filipem Burgundzkim tak obojętnie, że młodej kobiecie wydało się po raz kolejny, iż spisał ją na straty.
- Zrobiłam wszystko, co było w mej mocy! - wykrzyknęła w przypływie rozpaczy. - Przysięgam ci. Lecz są pewne sprawy, do których nikt nie może go przekonać.
- Nazwij rzeczy po imieniu, Katarzyno - wtrącił Xaintrailles. - Książę boi się Joanny tak bardzo, że strach ten wziął górę nad miłością do ciebie, pani!
- Domyślałem się tego - powiedział w końcu Arnold - ale nie sądziłem, że do tego stopnia. Nie zarzucam ci niczego, Katarzyno. Jestem pewien, że uczyniłaś wszystko, co w twej mocy. Teraz Jan odwiezie cię do Bourges.
Xaintrailles skrzywił się i pochylił nad łóżkiem przyjaciela, aby być pewnym, że nikt z zewnątrz go nie usłyszy.
- Tak właśnie chciałem zrobić, ale ona się nie zgadza. Chce tutaj zostać.
- Po co? - powiedział ranny z niezadowoleniem. Gotowy był wpaść w złość i Katarzyna postanowiła bronić się sama.
- Żeby wam pomóc. Przecież nie zostawicie tak tej sprawy. Będziecie chyba próbować wszystkiego, aby oswobodzić Joannę? Więc pozwólcie mi zostać, pozwólcie sobie pomóc, przynajmniej tyle. - Z oczami pełnymi łez ujęła w swe dłonie ręce Arnolda. - Zrozum, nie udało mi się! Nie mogę się z tym pogodzić, chciałabym wam pomóc; mam złoto, klejnoty, które są warte fortunę.
- Gdzie masz to wszystko? - zapytał Xaintrailles kpiąco. - Zobacz, panie...
Przeczuwając, co może się stać, Katarzyna idąc do klasztoru, zabrała skrzynkę przywiezioną z Bourges, o której do tej chwili nie wspomniała Xaintrailles'owi. Wzięła ją ze stołu i położyła u stóp łoża, a następnie otworzyła. Blade światło celi skupiło się na bajecznej mieszaninie drogocennych kamieni i złota, wyrywając z ust obu mężczyzn okrzyk zaskoczenia, pomieszany z podziwem.
- Dobry Boże! - wyjąkał Xaintrailles. - Kiedy pomyślę, jakie skarby wieźliśmy z Bourges... Gdybyśmy natknęli się na nieprzyjaciół, nieźle by się obłowili.
Z wielkim trudem udało się Arnoldowi podnieść. Dotykał wychudzoną dłonią klejnotów rozsypanych luźno i wyciągnął spośród nich olbrzymi ametystowy naszyjnik ofiarowany Katarzynie przez Garina z okazji zaręczyn.
- Znam ten klejnot... - powiedział wolno. - Miałaś go na sobie w Arras, prawda?
Katarzyna była szczęśliwa, że o tym pamięta; z rogu skrzynki wyciągnęła skórzany woreczek związany sznurkiem. Już po chwili olbrzymi, czarny diament błyszczał w zagłębieniu jej dłoni.
- A ten miałam na sobie w Amiens, kiedy wyzwałeś księcia Filipa powiedziała po cichu.
Przelotny uśmiech złagodził rysy rannego.
- Czy sądzisz, że nie pamiętam? Że cię wtedy nie widziałem? Do licha... nie było piękniejszej od ciebie w tej czarnej sukni! I chcesz poświęcić to wszystko dla sprawy, która jest ci obca?
- Chcę, abyś zrozumiał, że pragnę wam pomóc - wyjaśniła Katarzyna i abyś mnie choć trochę szanował. Już dawno zrozumiałam, że między nami nic już nie jest możliwe, że nic nas nie łączy, może oprócz śmierci. Zostaw mi choć to.
Mówiła z taką pasją, że z oczu Arnolda znikła ironia. Przez chwilę wpatrywał się w nią, lecz dziewczyna nie mogła rozszyfrować tego spojrzenia. W końcu westchnął: - Jesteś naprawdę dziwną dziewczyną, Katarzyno! Sądzę... że nigdy cię nie zrozumiem. Zostań, jeśli tego pragniesz. Gdybym ci zabronił za cenę, którą płacisz, byłbym niesprawiedliwym niewdzięcznikiem.
Powiedział zbyt dużo, jak na swój stan, i wyczerpany opadł na poduszki, a nozdrza mu drżały. Ale Katarzyna była zbyt szczęśliwa, aby się tym niepokoić. Szybkim ruchem zebrała klejnoty, włożyła je do skrzynki i oddała zaskoczonemu Xaintrailles'owi.
- Weź to, Janie!... i poszukaj w mieście lichwiarza, który to kupi.
Powinien się jeszcze jakiś znaleźć.
- Lichwiarze są tu nadal, ale jesteśmy oblężeni, zapominasz o tym. Nie będą zbyt szczodrzy. Złote dukaty mogą być użyte teraz. Ale za kamienie tej wartości można by kupić życie króla. Byłoby głupio sprzedać je za niską cenę!
W tym momencie do celi wszedł braciszek zakonny, aby zmienić opatrunek rannego. Niósł na tacy bandaże i szarpie oraz przeróżne słoiki i pudełeczka. Rzuciwszy spojrzenie na Arnolda, Katarzyna i Xaintrailles wyszli na ulicę i rozstali się. Kapitan miał udać się na mury obronne, gdzie wzywały go obowiązki żołnierza.