Казка пра Музыку

Стогне вецер, вые дзіка,
Хвалі пеняцца на шхерах.
Ужо бачаць Вяль з Музыкам
Бор стары, знаёмы бераг.

Яшчэ раз вяслом ударыць!
Плыт ўразаецца ў пясок,
Мачта хіліцца набок,
Зьвесіў крыльлі мокры парус,

Пырскі мора на ім зьзяюць…
Вяль Музыку так гаворыць:
— Мы гасьцей з-за сіня мора
Безь цябе тут прывітаем.

Хопіць ім сталоў-курганаў;
Мёдам абнясем ліповым.
Хай даруюць, калі п’яна
З плеч пакоцяцца галовы

Або ў скоках пад нагамі
Трэснуць панцыры іх, шлемы…
Ты ж ідзі далей шляхамі,
Дзе над Нёмнам вербы дрэмлюць,

Дзе шумяць прасторы жыта
Ў залатым імглістым цьвеце.
I што бачыў, раскажы ты,
Перадай ўсім на жалейцы.

Разышліся.
Вяль з братамі
Ловіць мора сіні подых,
А Музыка йдзе шляхамі
На сустрэчу сонца ўсходу.

Вось ужо ў далінах тоне,
Вось хаваецца за межы,
Толькі ўсе жалейкі тоны
Разьліваюцца ў бязьмежжы.

А тым часам у затоку
Караблі ўсё прыбываюць,
I на бераг на шырокі
Цар з дружынай высядае.

Сам цар выступіў наперад,
Кажа:
— Гніцеся мне ў пояс!
Сплёў густы для вас я нерат,
Каб цягнуць да вадапою.

Лепей самі аддавайце
Мне жалейку і Музыку,
А то з вашых плеч на лапці
Надзяру мяккога лыка.

I рагоча ўся дружына.
Вяль гаворыць:
— Што хваліцца!
Паглядзім лепш, хто ў даліне
Выстаіць ці ляжа ніцам…

— Што, няўжо на вас, на гэткіх,
Маёй сілы будзе мала? —
I ўсе разам — цар, і войска,
I паслы — зарагаталі.

А пасьля пайшлі ўсе ў наступ
Чорнай ненавіснай сілай.
Вырваў Вяль дуб каранасты,
Пояс патужыў Асілак,

Волат парасправіў глечы —
I сустрэліся з навалай.
Пачалі мясьці і секчы —
Толькі рэха застагнала.

Быццам жнівам на іржышчы —
Сноп на сноп — кладзецца сіла;
Цэлы дзень грыміць ігрышча,
Як стагі, растуць магілы.

Наступае вечар сіні,
Сонца ў хвалях мора тае,
Позна волатаў з дружынай
Разьдзяліла ноч глухая.

Цар хутчэй уцёк за мора.
Вяль прылёг каля кургана,
Каб, як згаснуць толькі зоры,
Зноў прачнуцца раным-рана.

Сьпіць зямля.
Смугою ліпкай,
Цёплым ценем сон ліецца,
Толькі часам ціхай скрыпкай
Заіграе сонны вецер.