Ili eksilentis; oni aŭdis nur la rapidan spiradon de Vinicio. Petronio sin turnis al li.
— Mi diris hieraŭ, ke plej bone estus, se ni ambaŭ restus hejme. Nun mi tamen vidas, ke mi mem ne povus elteni ĉi tie… Cetere, se ĝi estus forkuro, oni devus entrepreni pli da gardemo, sed ĉar oni elportos ŝin, kiel mortintan, ŝajnas al mi, ke en nenies kapon venos eĉ plej eta suspekto.
— Jes! Jes! — respondis Vinicio, — mi devas esti tie. Mi mem eligos ŝin el la ĉerko…
— Kiam ŝi troviĝos en mia domo apud Korioloj, mi respondumos pri ŝi, — diris Nigro.
Per tio finiĝis la interparolo. Nigro iris en la gastejon, al siaj homoj. Nazario, preninte sub la tunikon sakon kun oro, revenis la malliberejon. Por Vinicio komenciĝis tago, plena je maltrankvilo, ekscito, timo kaj atendado.
— La afero devus sukcesi, ĉar ĝi estas bone planita, — parolis al li Petronio. — Pli bone ĉion pripensi ne estis eble. Ci devas ŝajnigi cin afliktita kaj vesti cin per malhela togo. La cirkoludojn tamen ne forlasu. Oni cin vidu … Ĉio estas tiel pripensita, ke ĝi ne povas malsukcesi. Sed vere! Ci ja plene fidas al cia farmisto, ĉu ne?
— Li estas kristano, — respondis Vinicio.
Petronio rigardis lin kun miro, poste li komencis movi la ŝultrojn kaj paroli kvazaŭ al si mem:
— Je Polukso! Kiel ĝi tamen disvastiĝas! Kaj kiel ĝi kroĉas sin al la homaj animoj!… Sub tia premo la homoj tuj malkonfesus ĉiujn diojn romajn, grekajn kaj egiptajn. Strange tamen!… Je Polukso!… Se mi kredus, ke io en la mondo dependas ankoraŭ de niaj dioj, mi promesus nun al ĉiu po ses blankaj virbovoj, kaj al la kapitola Jovo dek du … Sed ankaŭ ci ne avaru promesojn al cia Kristo…
— Mi donis al li mian animon, — respondis Vinicio.
Kaj ili disiris. Petronio revenis en la dormoĉambron. Vinicio dume iris rigardi de malproksime la malliberejon, kaj de tie direktis la paŝojn al la deklivo de la Vatikana monteto, ĝis la kabano de la fosisto, kie li ricevis la bapton el la manoj de Petro. Ŝajnis al li, ke en tiu kabano Kristo pli certe lin elaŭskultos ol en iu ajn alia loko, do retrovinte ĝin, li streĉis ĉiujn fortojn de sia dolorlaca animo en preĝo pri kompato kaj profundiĝis en ĝi tiel, ke li forgesis, kie li estas kaj kio al li okazas.
Jam posttagmeze rekonsciigis lin la sono de trumpetoj, aŭdiĝanta flanke de la cirko de Nerono. Li eliris tiam el la kabano kaj komencis rigardi ĉirkaŭen per okuloj, kvazaŭ ĵus vekiĝintaj el dormo. Ekstere estis varmego kaj silento, kiun interrompadis nur iafoje la bronzosono de la trumpetoj kaj senĉese — la senlaca ĉirpado de cikadoj. La aero iĝis sufoka; la ĉielo super la urbo estis ankoraŭ blua, sed en la direkto de la Sabena montaro amasiĝadis malalte, ĉe la rando de la horizonto, malhelaj nuboj.
Vinicio revenis hejmen. En la atrio atendis lin jam Petronio.
— Mi estis sur Palatino, — li diris. — Mi vidigis min tie intence kaj mi eksidis eĉ por kubludi. Ĉe Anicio okazos ĉi-vespere festeno; mi anoncis, ke ni venos, sed nur post la noktomezo, ĉar antaŭe mi devas fortiĝi per dormo. Efektive, mi ĉeestos, kaj bone estus, se ankaŭ ci ĉeestus.
— Ĉu ne venis iaj novaĵoj de Nigro, aŭ de Nazario? — demandis Vinicio.
— Ne. Ni vidos ilin nur noktomeze. Ĉu ci rimarkis, ke pretiĝas fulmotondro?
— Jes.
— Morgaŭ devas okazi spektaklo kun krucumitaj kristanoj, eble tamen pluvo malhelpos.
Dirinte tion, li proksimiĝis kaj, tuŝinte la ŝultron de Vinicio, diris:
— Ŝin tamen ci ne vidos sur kruco, sed en Korioloj. Je Kastoro! Mi ne fordonus la momenton, en kiu ni ŝin liberigos, por ĉiuj gemoj de Romo. La vespero jam estas proksima.
Efektive la vespero proksimiĝadis, kaj la mallumo komencis vuali la urbon pli frue ol ordinare, kaŭze de la nuboj, kiuj kovris la tutan horizonton. Je la vesperiĝo falis abunda pluvo, kiu, vaporante sur la ŝtonoj, brulantaj de la tuttaga varmego, plenigis per nebulo la stratojn de la urbo. Poste alterne jen iĝadis kviete, jen denove pasadis mallongaj pluvoj.
— Ni rapidu, — diris fine Vinicio, — pro la fulmotondro povas okazi, ke oni pli frue elportos la korpojn el la malliberejo.
— Ni jam iru, — respondis Petronio.
Kaj surmetinte gaŭlajn mantelojn kun kapuĉoj, ili eliris tra ĝardena pordeto sur la straton. Petronio armis sin krome per mallonga roma ponardo, nomata siko, kiun li ĉiam kunprenadis en noktaj ekskursoj.
La stratoj pro la fulmotondro estis senhomaj. De tempo al tempo fulmo disŝiris la nubojn, lumigante per akra brilo freŝajn murojn de novkonstruitaj aŭ nur konstruataj domoj kaj malsekajn ŝtonojn, per kiuj estis pavimitaj la stratoj. Ĉe tia lumo ili ekvidis fine, post sufiĉe longa vojo, termonteton, sur kiu staris malgranda templo de Libitino, kaj apud la monteto grupon, konsistantan el muloj kaj ĉevaloj.
— Nigro! — vokis Vinicio mallaŭte.
— Mi estas, sinjoro! — aŭdiĝis voĉo en la pluvo.
— Ĉio estas preta?
— Jes, mia kara. Tuj kiam mallumiĝis, ni estis ĉi-loke. Sed rifuĝu sub la remparon, aŭ vi trae malsekiĝos. Kia fulmotondro! Mi supozas, ke hajlos.
La timo de Nigro montriĝis prava, ĉar baldaŭ venis hajlo, komence eta, poste ĉiam pli dika kaj densa. La aero tuj malvarmiĝis.
Kaj ili, starante sub la remparo, ŝirmitaj kontraŭ la vento kaj hajleroj, interparolis per mallaŭtaj voĉoj.
— Eĉ se iu nin ekvidos, — parolis Nigro, — venos al li nenia suspekto, ĉar ni aspektas kiel homoj, kiuj volas traatendi la fulmotondron. Sed mi timas, ke oni prokrastos la elportadon de la kadavroj ĝis morgaŭ.
— La hajlo ne daŭros longe, — diris Petronio. — Ni devas atendi, eĉ ĝis la tagiĝo.
Ili atendis efektive, aŭskultante, ĉu atingos ilin eĥo de la portantaro. La hajlo pasis, vere, sed tuj poste komencis muĝi pluvego. Iafoje ekblovadis vento kaj portis de la Malbonodoraj Kavoj teruran odoron de la putrantaj korpoj, kiujn oni enterigadis malprofunde kaj malzorge.
Subite Nigro diris:
— Mi vidas en la nebulo lumeton … unu, du, tri … Tio estas torĉoj!
Kaj li turnis sin al la sklavoj:
— Atentu, ke la muloj ne ronku!
— Ili venas! — diris Petronio.
Efektive, la lumoj iĝadis ĉiam pli klaraj. Post momento oni jam povis distingi la torĉoflamojn, balanciĝantajn pro la vento.
Nigro komencis krucosigni sin kaj preĝi. Dume la malserena procesio aliris pli proksimen kaj fine, atinginte la templeton de Libitino, ĝi haltis. Petronio, Vinicio kaj Nigro alpremis sin en silento al la remparo, ne komprenante, kion tio signifas. Sed la irantoj haltis nur por ĉirkaŭligi al si la vizaĝojn kaj buŝojn per tolpecoj, ŝirmante sin tiel de la sufoka malbonodoro, kiu ĉe la mem estis simple neelportebla; poste ili levis la portilojn kun la kadavroj kaj ekiris pluen.
Nur unu ĉerko haltis kontraŭ la templeto. Vinicio ĵetis sin al ĝi, kaj post li Petronio, Nigro kaj du britaj sklavoj kun la portilo.
Sed antaŭ ol ili alkuris, en la mallumo aŭdiĝis dolorplena voĉo de Nazario:
— Sinjoro, oni transkondukis ŝin kun Urso en la Eskvilinan malliberejon … Ni portas alian korpon! Kaj ŝin oni forprenis antaŭ la noktomezo!
Petronio revenis hejmen kun nubosimila vizaĝo kaj eĉ ne provis konsoli Vinicion. Li komprenis, ke pri eligo de Ligia el la subteraĵoj de Eskvilino eĉ revi estus vane. Li supozis, ke verŝajne tial oni ŝin transportis el Tulianumo, ke ŝi ne mortu pro febro kaj ne evitu la destinitan al ŝi amfiteatron. Sed ĝuste tio pruvis, ke oni zorgis ŝin kaj gardis pli atente ol aliajn. Petronio bedaŭris per la tuta animo same ŝin, kiel Vinicion, krom tio tamen incitis lin la penso, ke unuafoje en la vivo li malsukcesis en io kaj ke unuafoje li malvenkis en batalo.
«Fortuno ŝajnas min forlasi», li parolis al si, «sed la dioj eraras, se ili kredas, ke mi konsentos, ekzemple, tian vivon, kiel la lia.»