Petro la apostolo longe ne kuraĝis montriĝi en la domo de Petronio, fine tamen unu vesperon Nazario anoncis lian alvenon. Ligia, kiu povis jam iri propraforte, kaj Vinicio eliris al li renkonte kaj komencis ĉirkaŭpreni liajn piedojn; li salutis ilin kun kortuŝo tiom pli granda, ke nemulte restis jam el tiuj ŝafoj, kies regadon Kristo al li konfidis kaj pro kies sorto ploris nun lia granda koro. Tial, kiam Vinicio diris al li: «Sinjoro, dank’ al cia propeto la Savinto ŝin redonis al mi», li respondis: «Li ŝin redonis al ci pro cia fido kaj por ke ne eksilentu ĉiuj buŝoj, kiuj konfesas lian nomon». Kaj videble li pensis tiam pri tiuj miloj da siaj infanoj, disŝiritaj de sovaĝaj bestoj, pri tiuj krucoj, per kiuj oni plenŝtopis la arenojn kaj pri tiuj fajraj palisoj en la ĝardenoj de la «Besto», ĉar li diris tion kun grandega doloro.
Vinicio kaj Ligia rimarkis krome, ke liaj haroj tute blankiĝis, la tuta figuro kliniĝis, kaj en la vizaĝo li havis tiom da malĝojo kaj doloro, kvazaŭ li mem suferus ĉiujn tiujn turmentojn kaj torturojn, kiujn suferis la viktimoj de la furiozo kaj frenezo de Nerono. Sed ili ambaŭ komprenis jam, ke se Kristo mem subiĝis al la turmento kaj morto, neniu povas tion eviti. Tamen iliaj koroj sangis ĉe la vido de la apostolo, premita sub la pezo de la aĝo, penado kaj doloro. Sekve Vinicio, kiu post kelkaj tagoj intencis veturigi Ligian en Neapolon, kie ili celis renkonti Pomponian Grecinan kaj iri pluen en Sicilion, komencis lin petegi, ke li forlasu kune kun ili Romon.
Sed la apostolo metis la manon sur lian kapon kaj respondis:
— Jen mi aŭdas en la animo la vortojn de la Sinjoro, kiu apud la Tiberiada lago diris al mi: «Kiam ci estis pli juna, ci zonadis cin kaj iradis tien, kien ci volis, sed kiam ci maljuniĝos, ci etendos ciajn manojn, kaj iu alia zonos cin kaj kondukos tien, kien ci ne volas». Prave do estas, ke mi sekvu mian ŝafaron.
Kaj kiam ili eksilentis, ne komprenante, kion li diras, li aldonis:
— Mia penado venas al la fino, sed la gastigon kaj ripozon mi trovos nur en la domo de la Sinjoro.
Poste li sin turnis al ili, dirante:
— Memoru pri mi, ĉar mi vin amis, kiel patro amas siajn infanojn, kaj kion ajn vi faros en la vivo, faru ĝin por la gloro de la Sinjoro.
Tiel parolante, li levis super ili siajn maljunajn, tremantajn manojn kaj benis ilin, dum ili premis sin al li, sentante, ke ĝi estas eble la lasta beno, kiun ili ricevas el liaj manoj.
Tamen estis al ili destinite vidi lin ankoraŭ unu fojon. Kelkajn tagojn poste Petronio alportis alarman novaĵon el Palatino. Oni malkovris tie, ke unu el la liberigitoj de la imperiestro estis kristano kaj oni trovis ĉe li leterojn de la apostoloj Petro kaj Paŭlo el Tarso, ankaŭ leterojn de Jakobo, Judo kaj Johano. La restado de Petro en Romo estis jam antaŭe konata al Tigeleno, li supozis tamen, ke li pereis kune kun miloj da aliaj konfesantoj. Nun montriĝis, ke la du ĉefuloj de la nova kredo vivas ĝis nun kaj troviĝas en la ĉefurbo, oni decidis do trovi kaj kapti ilin je ĉia prezo, ĉar oni esperis, ke de post ilia morto la lastaj radikoj de la malamata sekto estos elŝiritaj. Petronio aŭdis de Vesteno, ke Nerono mem ordonis, ke en la daŭro de tri tagoj Petro kaj Paŭlo el Tarso estu jam en la Mamertina malliberejo kaj ke tutaj taĉmentoj da pretorianoj estis senditaj por traserĉi ĉiujn domojn en Transtibero.
Vinicio, aŭdinte tion, decidis averti la apostolon. Vespere li kaj Urso, vestinte sin per gaŭlaj manteloj, kovrantaj la vizaĝojn, iris al la apostolo, loĝanta en la domo de Mirjam’, kiu staris ĉe la ekstremo mem de la transtibera urboparto, ĉe la malsupro de la Janikula monteto. Envoje ili vidis domojn, ĉirkaŭitajn de soldatoj, kiujn kondukis iuj nekonataj homoj. La kvartalo estis maltrankvila, kaj kelkloke ariĝis grupetoj da scivoluloj. Tie kaj ie centuriestroj ekzamenis la kaptitojn, demandante ilin pri Petro Simeono kaj pri Paŭlo el Tarso.
Urso kaj Vinicio, antaŭveninte la soldatojn, atingis tamen feliĉe la loĝejon de Mirjam’, kie ili trovis Petron ĉirkaŭita de areto da kredantoj. Apud la apostolo estis ankaŭ Timoteo, helpanto de Paŭlo el Tarso, kaj Lino.
Eksciinte pri la proksima danĝero, Nazario elkondukis ĉiujn tra kaŝita pasejo al la ĝardena pordeto, kaj poste al forlasita ŝtonminejo, troviĝanta kelkcent paŝojn for de la Janikula pordego. Urso devis ĉe tio porti Linon, kies ostoj, rompitaj dum la torturoj, ne kunkreskis ankoraŭ. Troviĝinte tamen fine en la subteraĵo, ili eksentis sin sekuraj kaj ĉe la lumo de meĉlampeto, kiun bruligis Nazario, ili komencis interkonsenti mallaŭte, kiel savi la karan al ili vivon de la apostolo.
— Sinjoro, — diris al li Vinicio, — morgaŭ je tagiĝo Nazario elkonduku cin el la urbo al la Albana montaro. Tie ni cin retrovos kaj kunprenos en Ancion, kie atendas ŝipo, portonta nin al Neapolo kaj Sicilio. Feliĉa estos la tago kaj la horo, en kiu ci eniros mian domon kaj benos mian hejmofajron.
La aliaj aŭskultis lin kun ĝojo kaj insiste persvadis la apostolon, dirante:
— Rifuĝu for, nia paŝtisto, ĉar ci ne povas resti en Romo. Konservu la vivan veron, por ke ĝi ne pereu kune kun ni kaj ci. Elaŭskultu nin, kiuj cin petegas, kiel patron.
— Faru tion en la nomo de Kristo, — eĥis aliaj, sin kroĉante al lia vesto.
Kaj li respondadis:
— Miaj infanoj! Kiu el ni scias, por kiam la Sinjoro destinis al li la finon de la vivo?
Sed li ne diris, ke li ne forlasos Romon, kaj hezitis mem, kion fari, ĉar delonge jam en lian animon enŝteliĝis necerteco, kaj eĉ teruro. Sed lia ŝafaro estis disbatita, la verko detruita, la eklezion, kiu antaŭ la urbobrulo kreskis simile al impona arbo, ŝanĝis en polvon la potenco de la «Besto»… Restis nenio krom larmoj, krom rememoroj, turmentoj kaj morto. La semado naskigis riĉan rikolton, sed Satano enpremis ĝin en la teron. Anĝelaj taĉmentoj ne venis helpi la pereantojn, kaj nun Nerono etendas sian gloron super la mondo, terura, pli potenca ol iam antaŭe, sinjoro de ĉiuj maroj kaj de ĉiuj kontinentoj.
Ofte jam la fiŝkaptisto de Dio etendis en soleco la manojn al la ĉielo kaj demandis: «Sinjoro! Kion mi faru? Kiel mi restu? Kaj kiel mi, senforta maljunulo, batalu kontraŭ tiu senlima potenco de la Malbono, al kiu ci permesis regi kaj venkadi?»
Kaj li vokis tiel el la fundo de senborda doloro, ripetante en la animo: «Ne estas jam plu tiuj ŝafoj, kiujn ci ordonis al mi paŝti, ne estas plu cia eklezio, malpleno kaj funebro regas en cia metropolo, do kion ci ordonas al mi nun? Ĉu mi restu ĉi tie aŭ elkonduku la reston de ciaj ŝafoj, ke ni ie trans maroj gloru kaŝite cian nomon?»
Kaj li hezitis. Li kredis, ke la viva vero ne pereos kaj devas venki, sed iafoje li pensis, ke ne estis ankoraŭ ĝia tempo, kiu venos nur tiam, kiam la Sinjoro malsupreniros sur la teron en la tago de la juĝo, kun gloro kaj povo centoble pli potenca ol tiu de Nerono.
Iafoje ŝajnis al li, ke se li mem forlasos Romon, la kredantoj sekvos lin, kaj tiam li kondukos ilin for, al la ombrodonaj boskoj de Galileo, al la kvieta akvaro de l’ Tiberiada lago, al la paŝtistoj, mildaj kiel kolomboj aŭ kiel la ŝafoj, kiuj paŝtas sin tie meze de timianoj kaj nardoj. Kaj ĉiam pli granda deziro de trankvilo kaj ripozo, ĉiam pli granda sopiro al la lago kaj al Galileo ekregadis la koron de la fiŝkaptisto, ĉiam pli oftaj larmoj ŝveladis en liaj okuloj.
Sed kiam li momente jam estis decidinta, ekregadis lin subita timo kaj maltrankvilo. Kiel li forlasu la urbon, kie tiom da martira sango sorbiĝis en la teron, kie tiom da buŝoj de agoniantoj atestis pri la vero? Ĉu li sola forkliniĝu de tio? Kaj kion li respondos al la Sinjoro, kiam li ekaŭdos la vortojn: «Jen ili ĉiuj mortis pro sia kredo, kaj ci forkuris?»