Каралёў. Гэтага не можа быць!!! Вашы лабаранткі пераблыталі нешта!
Лена. Наша лабараторыя рабіла аналіз толькі з прабіркі. У нас такой апаратуры няма, каб здымаць з тканіны. А з насоўкі рабіў мой знаёмы… Ён судмедэкспертам працуе… У міліцыі…
Каралёў. I што?
Лена. Усё аднолькава… Надзвычай рэдкая група. Перадайце вашаму знаёмаму, каб ён здаў у сваёй паліклініцы кроў…
Каралёў. Каму?
Лена. Сабе самому. Не давядзі Бог што-небудзь здарыцца і спатрэбіцца пераліванне — будуць праблемы… Надзвычай рэдкае спалучэнне…
Каралёў. Ды на насоўцы зусім іншая кроў!!! Ты разумееш?
Лена. Вось вынікі аналізу з нашай лабараторыі, а гэта рабіў мой сябар… 3 насоўкі, якую вы прынеслі… Нават лей* кацыты аднолькавыя…
Каралёў. Дурдом…
Лена. Сяброўкі з лабараторыі дзякуюць за мікраскоп…
Каралёў. А міліцыянер?
Лена. Міліцыянеру за мікраскоп падзякую я…
Каралёў. Выпіць хочаш?
Лена. Не-е, мне яшчэ сёння цалавацца.
Каралёў. Ну, ідзі…
Лена. Дзякуй вы ўжо сказалі?
Каралёў. У старажытнасці ганцоў за такія навіны не дзякавалі… Ім галовы адсякалі.
Лена. Ну падумаеш, рэдкая група… Было б ад чаго расстройвацца…
Каралёў. Усё. Дзякуй. Ідзі.
Лена. Бывайце… (Выходзіць.)
Каралёў (сам сабе). Пашлякі маюць рацыю: сваякоў у нас намнога больш, чым мы думаем… «А поворотись-ка, сын! Экой ты смешной какой!» (Націскае кнопку.) Серж! Ты памятаеш, хлапчук да мяне прыходзіў? Ты яшчэ яму нос разбіў і на машыне ў горад адправіў.
Голас. Памятаю…
Каралёў. Чаго ты хмыкаеш? Падымі на ногі ўсіх, каго можна, і знайдзі яго. Клічуць — Кім. Сірата. Жыве ў нейкім сямейным доме. Язык падвешаны добра… Гадоў дванаццаць-трынаццаць. Апрануты… Чаго ты рагочаш?
Голас. Шэф, вы будзеце смяяцца, але ён сядзіць у мяне.
Каралёў. Затрымай яго!
Голас. Навошта яго затрымліваць? Ён да вас і прыйшоў…
Каралёў. Хай заходзіць…
Нервова прыбірае на стале пачкі з грашыма.
Дурдом… Дурдом…
Уваходзіць Кім.
Кім. Добры дзень…
Каралёў. Салют, салют… Што ж гэта такое, га? Кімблінклінтан! Я для яго за вадой пабег, як афіцыянт таннага кафэ, а ён змыўся. Чаго ты збег?
Кім. Мне стала сорамна.
Каралёў. Што такое?
Кім. Даруйце.
Каралёў. За што?
Кім. Я падманваў вас…
Каралёў. Бывае…
Кім. I мне надзвычай пагана ад гэтага…
Каралёў. У жыцці, Кім, з малога трэба пачынаць, а ты адразу пяцьдзясят тысяч долараў.
Кім. Пра што гэта вы?
Каралёў. Я так разумею, што хворай сястры ў цябе няма, як няма і Моні з Графіняй.
Кім. Моні з Графіняй няма.
Каралёў. Ну во!
Кім. Піня з Баранесай ёсць. I сястра ў мяне сур’ёзна хворая… I на лячэнне за мяжой ёй патрэбна гэтая сума.
Каралёў. Дык у чым жа тады твой падман?
Кім. Я не ваш сын…
Каралёў. Чый жа ты, хлопчык?
Кім. Адкуль мне ведаць. У мяне ваша гісторыя… Толькі не з вакзалам звязаная, а… Ды якая розніца… Калі жыў у дзетдоме, вы ж ведаеце, кожны выдумляе сабе бацькоў… У кожнага або лётчык, або геолаг, або вадалаз…
Каралёў. Мой шпіёніў для роднай дзяржавы ў Лаосе… Аднойчы адзін паскуднік падлавіў: «Як за ён там моза спіёніць, калі там усе маленькія і з вузкімі вацыма. Там за ўсе кітайцы».
Кім. А сапраўды?
Каралёў. Што сапраўды? Што сапраўды… Гісторыю трэба ведаць, троечнік! Там тады былі амерыканцы і ён шпіёніў сярод амерыканцаў.
Кім. А-а-а…
Каралёў. Бэ-э-э…
Кім. Я пра бацьку нічога не выдумляў, няма і няма… А вось маці ў мяне была… Альпіністка… 3 прыгожым імем Эльвіра… I я быў зусім маленькі, калі яна загінула пры ўзыходжанні на Эльбрус…
Каралёў. Распранайся, зараз абедаць будзем.
Кім. Не, я спяшаюся.
Каралёў. Куды?
Кім. Піню з Баранесай трэба забраць з садзіка. Сёння скарочаны дзень.
Каралёў. Я пашлю машыну, іх забяруць.
Кім. Вы што, ні 3 кім яны нікуды не пойдуць. Бывайце. I… яшчэ раз даруйце…
Каралёў. Чакай. Яшчэ пару пытанняў назасыпку. Скажы (паказвае фотаздымак у рамачцы), ты калі_небудзь бачыў гэты здымак?