Лена. От, балда!
Юля. Няўжо не згодная?
Лена. Не!
Кім. Слава Богу! Ты ж праз пятнаццаць гадоў старая будзеш. Як гэта я пра гэта не падумаў.
Лена. Слухай, Юля, калі б я жыла, як ты, з такім балбесам пад адным дахам, клянуся, я б даўным даўно яго атруціла чым-небудзь…
Кім. I гэта кажа медык… Прадстаўнік самай гуманнай прафесіі. Бедныя хворыя!
Лена. Табе пошта. Танцуй.
Юля. Якая пошта?
Лена. Пісьмо.
Юля. Ад каго?
Лена. Спадзяюся, што ён падпісаўся.
Падае Юлі пісьмо. Юля расканвертоўвае і чытае. Выраз твару яе паступова мяняецца.
Юля (застагнала). Кі-і-ім…
I як падкошаная звалілася пад ногі да Кіма.
Лена i Кім (кідаюцца да яе). Юля!!! Юля!!!
Дом Каралёва. Каралёў п’яны сядзіць на падлозе сярод пустых бутэлек.
Каралёў (гучна дэкламуе). Я вас любил… В душе моей угасла не совсем… Но пусть она вас больше не тревожит… (Крычыць.) Я не хочу!!! Чаму не хачу? Хачу… (налівае, п'е).
Голас. Шэф, вы ў парадку?
Каралёў. У парадку.
Голас. Мне падалося, што вы крычалі.
Каралёў. Я займаюся мастацкай самадзейнасцю. Не перашкаджай.
Голас. Даруйце.
Каралёў. Стой! Серж, ты жанаты?
Голас. Не.
Каралёў. Пашчасціла табе. Калі б ты быў жанаты, я б цябе… звольніў зараз.
Голас. Сапраўды пашчасціла.
Каралёў.І ведай, як толькі жэнішся — ты без работы. Жанчыны нам напаскудзілі яшчэ ў біблейскія часы… Яблычка ёй захацелася, а цяпер мучайся!
Голас. Пра каго вы?
Каралёў. Пра Еву.
Голас. Гэта ваша знаёмая?
Каралёў. Знаёмая… I твая таксама.
Голас. У мяне Евы не было.
Каралёў. Ну і не трэба. Што гэта я хацеў табе сказаць. А! Калі я задумаю жаніцца, ты мяне павінен будзеш застрэліць. Усёк?
Голас. Як загадаеце, шэф… даруйце, да вас прыйшлі.
Каралёў. Хто?
Голас. Хадзееў…
Каралёў. Хай заходзіць.
Голас. У яго можа быць зброя.
Каралёў. Хоць атамная бомба. Прапусці. (Дэкламуе.) Но пусть она вас больше, не тревожит… Я! Не! Хо! Чу!
Уваходзіць Хадзееў. Аглядае пакой.
Хадзееў. Харо-о-ош!
Каралёў. Выпіць хочаш?
Хадзееў. Я за рулём.
Каралёў. 3 твайго дазволу!.. (П’е.)
Хадзееў. Слухай, Каралёў, ты псуеш маю рэпутацыю… Каралёў. Што пс… псую?..
Хадзееў. Мой аўтарытэт.
Каралёў. А як гэта я яго… пс… ну, гэта…
Хадзееў. Ты Атаманава ведаеш? Учора ў клубе ён пытаецца ў мяне: «Што ж ты, Хадзееў, хоць і былога, але сябра і прыстойнага чалавека (гэта цябе!) давёў да адчаю?» Гэта я цябе давёў да адчаю! Дык вось, мне такія размовы не патрэбны.
Каралёў. Ну, блінклінтан! Ты ж хацеў мяне забіць, ледзь не забіў, а цяпер размоў баіцца…
Хадзееў. Мне такія размовы не патрэбны!
Каралёў. Ды што, я іх размаўляю?! Якое сёння чысло?
Хадзееў. Дваццаць першае.
Каралёў. А дзень?
Хадзееў. Аўторак. Месяц і год ведаеш?
Каралёў. Я два тыдні ні з кім не размаўляў! Я з дому не выходзіў! Я тэлефон разбіў! Якія і з кім размовы?
Хадзееў. Я яшчэ раз кажу: мне такія размовы не патрэбны! Чым я магу табе дапамагчы?
Каралёў. Аддай мне маю кніжачку.
Хадзееў. Гэта кніжачка не твая. Я яе купіў у цябе…
Каралёў. Тады прадай!
Хадзееў. Прадаваць яе я не хачу і не буду.
Каралёў. Добра. Тады зрабі для мяне адну важную паслугу.
Хадзееў. Якую?
Каралёў. Пайшоў вон!
Хадзееў. Значыць, сёння аўторак. Можаш яшчэ п’янстваваць да канца тыдня.
Каралёў. Аў мяне гарэлка скончылася.
Хадзееў. Забяспечу. (Націскае кнопку.) Серж, падыдзіце, калі ласка, да маёй машыны і вазьміце ў багажніку, ён адкрыты, скрынку «Абсалюта». Цытрон падыдзе?
Каралёў. Кла-ас!
Голас. Шэф, мне выконваць?
Каралёў. Ды ты ашалеў! Хто такое не выконвае?
Хадзееў. Значыць, у нядзелю ты павінен толькі лёгка пахмяліцца. Калі я застану цябе ў такім стане ў панядзелак, ты ў Навінках…