На фрэсках раскапанага старажытнага Лабірынта — Кноскага палаца на Крыце — мноства малюнкаў, дзе адлюстраваны нейкія надзвычай небяспечныя гульні, акрабатычныя практыкаванні маладых людзей з быком. Відаць, гэта ўваходзіла ў абрад ініцыяцыі. Хоць адначасова не выключала і ахвярапрынашэння. Вядомая сучасная англійская пісьменніца Мэры Рэнс у рамане «Тэсей» піша: «Здаралася, што бык стамляўся раней, чым забіваў каго-небудзь… Тады казалі, што бог задаволены і на гэты раз не хоча ахвяры. У выніку самыя спрытныя і лоўкія юнакі жылі даўжэй і вучылі свайму майстэрству астатніх… Проста ўхіліцца ад рагоў — ужо было нецікава, неабходна было зрабіць з гэтага грацыёзны танец і ніколі не паказаць свайго страху, а гуляць з быком так, быццам ты яго любіш… Моладзь Крыта ішла на арэну з-за любові да мастацтва, а таксама каб ушанаваць бога і заваяваць сабе славу» [89, 164]. Карыда ў Іспаніі і ў Лацінскай Амерыцы, відаць, амаль не змяніла прыёмы і рухі з таго далёкага часу.
Няхай і не ў такім распрацаваным (але адначасова і небяспечным) выглядзе, падобныя гульні, відовішчы з быком, з каровамі існавалі ў шмат якіх краінах Еўропы. На Карпатах распаўсюджаны гульні пад назвай «туры». У чэхаў 1 мая — свята кароў. У Швейцарыі падрыхтоўка да пад’ёму на альпаж суправаджаецца дэманстрацыяй кароў і іх паядынкам за права быць «каралевай» статку. Карову-пераможцу ўпрыгожваюць, і яна ўрачыста вядзе статак у горы [33, 72].
Але і ў беларусаў было падобнае (хоць і без боек кароў), надзвычай важнае свята — «запасванне гаўяда», першы выган свойскай жывёлы вясною на пашу. Яно суправаджалася шмат якімі рытуаламі. Напрыклад, пераганялі жывёлу праз агонь, каб асвяціць і захаваць ад «нячыстай сілы»; аблівалі вадою; перакідвалі цераз статак камяні; паганялі асвечанай вербнай галінкай; шапталі замовы. Звычайна «запасванне» жывёлы прымяркоўвалася да свята Юр’я — святога апекуна жывёл [38, 182–187]. На Юр’я ж наладжвалі і гульню пастухоў, якая на самай справе была не чым іншым, як абрадавай магіяй [66, 99].
Летам на Ільін дзень (2 жніўня) па ўсім усходнееўрапейскім рэгіёне прыносілі ў ахвяру быка, якога да таго кармілі ўсёй грамадою і так жа калектыўна з’ядалі. Нашы продкі лічылі, што ахвярны бык, абавязкова «чырвонага колеру», забяспечвае (праз прарока Ілью) яснае надвор’е ў час сенакосу і ўборкі ўраджаю [100, І, 273]. Прарок Ілья прыняў на сябе, як вядома, функцыі ранейшага бога Неба, бога-грымотніка.
«Хатняя ферма, колькасць жывёлы на сялянскім панадворку здаўна былі своеасаблівай мерай багацця. І кожны, наколькі мог, імкнуўся, каб пашырыць сваю жывёлагадоўчую гаспадарку. Гэта і зразумела: жывёла і птушка былі апорай сялянскай сям’і. У свой час гэтыя маленькія фермы не толькі кармілі краіну, але нямала давалі і для экспарту. Нават у савецкі час, калі з’явіліся буйныя калектыўныя гаспадаркі, дамашняя жывёлагадоўля працягвала актыўна папаўняць харчовы фонд. Але, на жаль, гэта жыццёва важная крыніца пачала прыкметна вычэрпвацца» [128, 366]. І ўсё роўна ў менталіцеце беларусаў трывала замацавана: карова — апірышча сялянскай гаспадаркі, ад яе і малако, і гной, і прыплод, і мяса. Акадэмік Іван Паўлаў назваў малако цудоўным харчам, прыгатаваным самою прыродай. Можна сказаць, што на гэтай бялюткай вадкасці ўзгадавана ўся белая раса. У Ведах — важнейшым рэлігійным помніку арыйцаў — Млечны шлях не што іншае, як малако, што разлілі Нябесныя Каровы. А ў нашых казках вырай заўсёды ўяўляўся з малочнымі рэкамі.
З каровамі звязаны шмат якія рытуалы ды павер’і. Так, лічылася, што ведзьмаркі па начах выдойваюць кароў у суседзяў. Існавалі рытуалы, звязаныя з адгонам персаніфікаванай «каровінай смерці», з ацёлам. Слова «карова» блізкае да слова «каравай», а каравайны абрад — адзін з важнейшых у беларускім вяселлі. Ён зноў-такі звязаны з уяўленнямі пра багацце, дабрабыт і плоднасць.