Nora kaj Van Dongen estis klarvidaj pri la afero. Ili sciis, kion Diry diris, estas vera. La du kuzoj vere renkontiĝos sur la ŝipo Marechal Joffre, ili decidis ŝanĝis rolon tie, kaj la soldatoj kaptis hazarde la malforan, inertan Arturon. Ili sciis, ke fajna artifiko de Farlane estis enretigi John-on, ke li konfesu sin Arturo, kaj kiam la viktimo evitis tute ne sendanĝeran akuzon, ĝuste tial li ne povis senkupigi sin el sub la akuzo de la ĉek-falsado. La ĉekon verŝajne subskribis la fola kaj facilanima Arturo en Londono. Kaj nun jam estas nenion fari, ke oni ne kondamnu John-on al kelkjara punlaboro.
La ĉambrego de la prokurorejo de Buitenzorg estis plen-plena dum la ĉeftraktado. Kvankam ĝi espereble ne daŭros longe. Ĉio estis simpla. La ĉekoj de Farlane kuŝis antaŭ la juĝisto, li diskontis ĝin en ties plena valoro fare de sia agento en Londono, kaj evidentiĝis, ke sur la bankkonto de Arturo Lindsay eĉ proksimume ne estis tia monsumo, pri kiu la ĉekoj estis plenigitaj. Lindsay neis senpove, ke li estus la subskribinto de la kambioj. Sed la subkribo estis la sama. Ĝi diferencis nur iomete, kiel la grafologoj konstatis tion, sed ĝi estis tiel minimala, ke oni povis proprigi tion al hazardo. La subskriboj ĉe la familio Lindsay estis tre similaj. La juĝisto ekstaris kaj retiriĝi por interkonsiliĝo. Blankhara usonana sinjoro kun angla liphararo sidis vid-al-vide al la podio. Li tre atenteme aŭskultis la proceson.
Tiam stranga figuro aperis en la ĉambrego.
Li portis lingan, ĉinan mantelon, vasfaldan pantalonon kaj lignajn ŝuojn. Li estis razita kalva, kiel la ĉinoj, li envenis per etaj paŝoj, krucinte siajn manojn sur sia brusto, tute ĝis la podio, kaj li kliniĝis tie.
— Pardonon, sinjoro… Mi ŝatus fari tre gravan konfeson en tiu ĉi afero
— Kiel vi nomiĝas?
— John Lindsay. Jen estas miaj dokumentoj, pasporto, naskiĝatesto. La geedziĝa dokumento de mia patro, Georgo Lindsay, kun mia patrino. — Li kliniĝis profunde kaj metis ĉion sur la tablon de la juĝisto.
— Kion vi scias pri tiuj ĉekoj?
— Ĉion, sinjoro. Mi falsis tiujn pasintjare en Londono. Mi eksplutais tion, ke mi tre similas al mia frato, kaj ankaŭ nia familia subskribo similas. Tial mi subskribis la ĉekojn, mi uzis la monon ekloĝi ĉi tie en Sajgono. Mi aŭdis, ke oni volas kondamni mian kompatindan fraton senkulpa, vi venis puniĝi.
— Ĉu vi ne estis la membro de la legio antaŭ unu jaro?
— Antaŭ unu jaro ne, sinjoro. Tiam mi dizertis.
Li sciis bone, ke la legio ne servas per indikoj al la civilaj instacoj. Farlane perdis sian sinregon. Li salte leviĝis ruĝiĝinte:
— Tiu homo mensogas…
— Eksidu, ĉar mi ordonos elkonduki vin — akre ekgrumblis la juĝisto, John ŝatintus ekparoli, sed ia tolporo subpremis lin: timiĝo, konsterniĝo kaj miro. — Ni petos skriboprovon de vi! — orodonis la juĝisto.
Post la skriboprovo la proseco daŭris ses minutojn. Evidentiĝis, ke la malgranda diferenco estas inter la du skriboj ne estas hazarde. Sendubis, ke la ĉekon sbskribis tiu homo, portanta ĉinan vestaĵon, aŭ, kiel estis evidenta el liaj aŭtentikaj skriboj: li estas John Lindsay. La juĝisto ne povis diris sian opinion, ĉar la prokuroro ekstaris kaj deklaris, ke li ĉesigas la akuzon. La juĝistaro tuj forlasi la ĉambregon. La denuncanto povas transpreni la krom-privat-akuzon. La denuncanto la unuan fojon en sia vivo perdis sian animan ekvilibron. Li kaptis la sav-atestanton je ties brusto:
— Vi iros fari punlaboron, kanajlo!
Tiu nur ridetis pri li:
— Nur vi suferos, sinjoro. En via koro estas malbono kaj ĝojo. Sur via lango la vorot, en via cerbo la faro, en via vivo la morto, sinjoro kaj via delico estas la pasemo. Mi kunportas mian animon ĉien kaj ĉiutage mi fariĝas pli multa. Kie ajn en la mondo.
La sinjoro kun angla liphararo paŝis al Farlane.
— Mi estas Kott, la direktoro de la Banko Kott kaj Münster en Surabaja. Mi aĉetos la ĉekojn de sinjoro Lindsay. Per tio ĉiu alia akuzo falis. — Li turnis sin al John, kiu eĉ nun sidis paraliziĝinte. — Mi esperas, ke vi tranprenos ĉiun ŝarĝon de la sumo. Rilate la partopagon mi havas tre humanan proponon.
Tiel la afero finiĝis. La banko de Kott kaj Münster estis tiu konservativa, financa institucio, kiu jam foje intervenis en la intereso de Lindsay. Onidire tiu malgranda, sed eminenta, privta banko estis la administranto de la havaĵo de la ĉiama gubernatoro. Kompreneble ankaŭ tiu de grafo Sighoffen. John fine leviĝis de sur la benko de la akuzitoj por brakumi Arturon.
La homo en ĉina vestaĵo estis nenie…
Kiam li elpaŝis tra la pordego de la tribunalo, iom pale por la aero de la prizono, li ekfumis cigaredon per tremantaj fingroj kaj fermis siajn okulojn momenton pro la mola ektuŝo de la tepida sunbrilo. Kiam li malfermis tiujn denove, Nora staris antaŭ li. Nun li decidis amkonfesi al ŝi, fine li petos ŝian manon, sed nenion el tiuj li faris. Li brakumis ŝin, kaj ili kisis unu la alian longe…
***
La vespero estis senmova, kaj la ĵonko staris sur la akvo de Mekongo tiel, kvazaŭ ĝi estus konstruita sur betonan bazon. Vo-Min-Ha kuiris ion sur eta kaldrono ion, kaj per sia alia mano ŝi lulis nestosimilan lulilon, en kiu ploris bebo. Lindsay kuŝis surdorse sur la planko de la boato, rigardante la ĉielon jam pli ol unu horon silente kaj senmove. La proksimaj, mistike brilantaj seteloj de la hinda firmamento ŝajnis scintile grandaj pro la refraktado de la aero. La ĉielo ofte ŝajnast tiel malalta, kvazaŭ ĝi estus ŝinda tegmento de la mondo… La vivo, pensis Lindsay, estas tre simpla, tre bela kaj tre privilegia stato…
La Kasiopeo kaj la Grada Urso nun estas videblaj super la rando de la horizonto kaj sur la maldekstra firmamento la fer-kruc-ordeno de la Sun-sistemo: brilas la neregula kvadratformo de la Suda Kruco kun fosforeska scintilo… Kiel malgranda sentas la homo sin, kuŝante surdorse sub la senlimo. Kiel trankvilige estas tiu polvereco, se oni rigardas de ĉi tie la zonon de Orionto kun ties nebulozoj, en malvarma, forviŝiĝinta radiado, kaj li pensas sin mem tien en la aŭsteran, teruran lumon havantan, mornan Nenion… Tre malproksime aŭdiĝas la vespersignalo de la garnizono, kaj la kaduka, malpura poŝtovaporŝipo ŝrikas ĉe la ekstera, olea lignomoleo… Ho, vi bona, kara Mekongo kun via rinocera dorso, grase brilanta de ŝlimo, kaj vi amikaj, mildaj, varmegaj nebuloj, kun papavet-kokonoj, elspirantaj malbonodorajn sonĝojn… Kiel delikata kaj kiel saĝa estas la homo ĉi tie.
…Ho, vi kompatinda milionulo, kiu antaŭ nelonge akre alkriis la kulion kaj skuis lin, kaptinte lin je la veŝto… La pereiĝo de la tombo estu indulga al vi, kaj kvankam vi ne estus multe suferinta, kiam vi ruliĝis per via aŭto en la Estinton…
Ie aŭdiĝas muziko de citro kaj la ruĝaj kaj flavaj vitrolampionoj de la moleo palpebrumas amikeme al li el malantaŭ ĝiaj lum-haloo.