У той час я быў гарачым і самаадданым хаўруснікам Ўэста, дапамагаючы яму прымаць усе рашэнні: і як здабыць доследныя аб’екты, і дзе знайсці прыдатнае месца для агідных эксперыментаў. Менавіта я прапанаваў яму ўладкавацца ў закінутым доме Чэпмана на Мідаў-Хіл. Першы паверх мы прыстасавалі пад аперацыйную і лабараторыю, шчыльна завесіўшы вокны цёмнымі шторамі, каб схаваць нашыя паўночныя справы ад чужых вачэй. Будынак размяшчаўся далёка ад дарогі, жылых дамоў паблізу не стаяла, аднак меры перасцярогі былі зусім не лішнія, бо агні ў вокнах маглі ўгледзець выпадковыя начныя мінакі, па акрузе папаўзлі б усялякія чуткі, і нашым пачынанням прыйшоў бы канец. На выпадак, калі нас усё ж выкрыюць, мы ўмовіліся назваць усю гэтую гаспадарку «хімічнай лабараторыяй». Паступова мы абсталявалі гэтае страшнаватае логава навукі прыладамі, часткова набытымі ў Бостане, часткова сцягнутымі з універсітэта, і старанна іх замаскіравалі, каб недасведчаны чалавек не здагадаўся пра іх прызначэнне. Таксама мы запасліся рыдлёўкамі і кіркамі, каб закопваць у склепе целы. Ва ўніверсітэце для гэтых мэтаў выкарыстоўвалі спецыяльную печ, але ўсталяваць такі агрэгат у нашай несанкцыянаванай лабараторыі мы не маглі – печы былі дарагія. Пазбаўляцца ад мёртвых цел было самай моташнай справай – гэта тычылася нават маленькіх трупікаў марскіх свінак, якіх Ўэст употайкі цягаў у сваю студэнцкую кватэрку для падпольных эксперыментаў.
Мы адсочвалі газетныя некралогі з прагнасцю вупыроў, таму што не ўсякі аб’ект мог прыдацца для нашых эксперыментаў. Нас цікавілі мерцвякі, пахаваныя без бальзамавання неўзабаве пасля смерці, пажадана не абязвечаныя хваробамі і, натуральна, з усімі ўнутранымі органамі. Нам ідэальна падыходзілі ахвяры няшчасных выпадкаў. Міналі тыдні, але нічога вартага не траплялася, хаця мы рэгулярна гутарылі з адміністрацыяй морга і шпіталя нібыта ў інтарэсах медыцынскага факультэта. Вядома, мы не маглі звяртацца да іх занадта часта, каб не выклікаць падазрэнняў. Высветліўшы, што права першага выбару ў любым выпадку належыць факультэту, мы вырашылі застацца ў Аркхэме на вакацыі, далучыўшыся да летніх універсітэцкіх курсаў. І ўрэшце лёс нам усміхнуўся. Нябожчык, пахаваны на жабрацкіх могілках, быў амаль ідэальным экзэмплярам: малады і дужы рабочы, які напярэдадні раніцой утапіўся ў сажалцы Самнерз. Пахавалі яго за кошт муніцыпальных уладаў, спехам і, ясная рэч, без усякага бальзамавання. У той жа дзень мы адшукалі яго свежую магілу і вырашылі вярнуцца сюды адразу пасля поўначы.
Змрочная работа, якую мы пачалі пад покрывам ночы, выклікала ў нас агіду, хаця тады мы яшчэ не адчувалі асаблівага жаху перад могілкамі – ён, разам з жудасным досведам, прыйшоў да нас пазней. Мы прынеслі з сабой рыдлёўкі і цьмяныя алейныя свяцільні – электрычныя ліхтарыкі ў тыя часы ўжо выраблялі, але яны былі ненадзейныя ў параўнанні з сучаснымі вальфрамавымі. Працэс эксгумацыі быў справай марудлівай і бруднай (хаця, мажліва, калі б мы былі мастакамі, а не навукоўцамі, мы ўгледзелі б ва ўсім гэтым штосьці злавесна-рамантычнае), і калі нашы рыдлёўкі ўдарыліся аб дрэва, мы з палёгкай уздыхнулі. Мы ачысцілі сасновую скрыню ад глебы, Ўэст скочыў у дол, скінуў вечка, падхапіў мерцвяка і прыўзняў яго над труной. Схіліўшыся над краем магілы, я ўзяўся за нябожчыка і вывалак яго наверх. Затым мы старанна закідалі магілу зямлёй, надаўшы ёй першапачатковы выгляд. Мы абодва пачуваліся трохі знерваванымі, асабліва нас бянтэжыла струпянелае цела і пусты твар першага трафея, але ўрэшце нам удалося знішчыць усе сляды нашага візіту. Кінуўшы на магілу апошнюю жменю зямлі і прыпляскаўшы яе рыдлёўкамі, мы паклалі цела ў палатняны мех і скіраваліся да старога асабняка Чэпмана на Мідаў-Хіл.
На імправізаваным аперацыйным стале, у зыркім святле магутнай ацэтыленавай лямпы наш паддоследны экзэмпляр быў зусім не падобны да прывіду. Гэта быў дужы, прастакаватага выгляду дзяцюк, які, відавочна, пры жыцці не меў схільнасці да летуценняў: каржакаваты, шэравокі і русавалосы, гэткая жывёла без псіхалагічных тонкасцяў, чые жыццёвыя працэсы, напэўна, вылучаліся бездакорным здароўем і крайняй прымітыўнасцю. Цяпер, з заплюшчанымі вачыма, ён выглядаў хутчэй заснулым, чым мёртвым, хаця агляд цела, праведзены маім сябрам, не пакідаў сумневаў на гэты конт. Мы нарэшце атрымалі тое, пра што Ўэст так доўга марыў, – мерцвяка, ідэальна прыдатнага для выпрабавання рэагенту, cтворанага на падставе самых дакладных тэорый і разлікаў спецыяльна для чалавека. Мы абодва страшна хваляваліся. Шанцы на поспех былі мізэрныя, а яшчэ нас палохалі мажлівыя наступствы няпоўнага ажыўлення. Больш за ўсё непакоіў псіхічны стан аб’екта, таму што за час, які мінуў з моманту смерці, далікатныя клеткі мозгу маглі сур’ёзна пацярпець. Асабіста я тады яшчэ меў пэўную прыхільнасць да традыцыйных уяўленняў пра неўміручую душу, і думка аб таямніцах, пра якія апавядзе нам той, хто вернецца з цемры нябыту, змушала мяне трапятаць. Што за тагасветныя дзівосы пабачыў гэты чалавек, разважаў я, што ён здолее паведаміць нам, калі абудзіцца да жыцця? Зрэшты, гэтае містычнае пачуццё было не надта моцным, бо ў асноўным я падзяляў матэрыялістычныя погляды майго сябра. Ўэст, здавалася, быў узрушаны значна менш, чым я. З зайздросным спакоем ён увёў істотную колькасць рэчыва ў вену на руцэ мерцвяка і адразу ж старанна перабінтаваў месца ўколу.