— Жартуеш?
— Не.
— Мала табе ўгорскіх, польскіх i нямецкіх лупаў? Данілавых падарункаў? Ці хочаш папляміць у людской памяці тое добрае, што мы зрабілі сёння?
— Эх, Усяслаў! — уздыхнуў той.— Які ты добры ці асцярожны!
— Усё, князь. Давай спаць.
— Усяслаў! — нечакана захлімзаў Міндоўг, зноў спрабуючы прыпасці да ягонага плечука.— Ты мяне не любіш!
— Ты ж не жанчына, каб цябе любіць,— пажартаваў ён, каб улагодзіць неўгамоннага госця.
— Я — няшчасны чалавек,— зажаліўся Міндоўг.— Для вашага люду я — па маці — лесавік, язычнік, воўк, а сярод свайго я — па бацьку — крывіч, з хрысціянскай крывёю: усе ж ведаюць, што мой дзед — беглы полацкі князь. Каб кіеўскія князі не выправадзілі ў Візантыю, уцёк i хаваўся ў нашай пушчы, завёў наш род... Ад яго i я — ваўкалака, пераварочваюся ў чалавека, то ў ваўка i бегаю ды бегаю. То нападаю, то ўцякаю... Ворагі мае — i чужыя, i свае, найперш сыны роднага брата, Даўспрунка. Сынаўцы лічаць, што гэта я звёў са свету іхняга бацьку, каб заўладаць нашымі землямі i верхаводзіць, вычэкваюць, каб ударыць мне ў спіну... Як i іншыя князі, якіх у нас процьма. Каб не сцены вашага замка, каб не ваша сіла i каб не ты, дык... Жонка з дзецьмі больш жывуць у вашым Навагародку, чым у сваёй Руце. Сын, Войшаль, аддадзены больш вам, чым мне. Князь Ізяслаў — яго настаўнік, а ты — можна сказаць, дзядзька-пястун. Ды i жонка, дачка сэрцам i душой цягнуцца да вас, да горада, да царквы, хочуць жыць так, як жывуць вашы баярыні... Адным словам, я — князь i не князь. Данілавы баяры праўду кажуць: я — ваш закладнік. Слуга ці найміт.
— Ты, князь, наш саюзнік i гаспадар не такой ужо малой сваёй зямлі,— свядома падліслівіў Усяслаў.— А твая полацкая княская кроў — зарука таго, што ты свой Поладаку i нам, i мы, крывічы-дрыгавічы, цябе ў крыўду не дадзім. Рабілі i, думаю, будзем далей рабіць тое, што трэба ўсім нам.
— Дык вы мяне паважаеце? — капрызнічаў Міндоўг.— Не толькі спрытна спажываеце маю незайздросную, хісткую долю?
— Ты можаш назваць, калі мы цябе абразілі ці пакрыўдзілі па праве мацнейшых? Не хочам, каб якраз ты гаспадарыў на сваёй зямлі? Выбачай, але не будзем пра гэта больш гаварыць. Сёння i табе павінна больш балець не ад тваёй самалюбнасці, а ад нашай страты.
— Княжыч...— застагнаў Міндоўг.— Я ж, Усяслаў, мроіў, песціў думку: мы пашлюбім яго i маю Дануту, змацуем наш саюз, злучым сілы i...
Усяслаў увішна закрыў далонню рот Міндоўгу: не хацеў, каб пра гэтае «і...», што было ў Міндоўгавай галаве (і не толькі ў ягонай), чулі не толькі Данілавы шпегі, але i Міндоўгавы ды яго ахоўнікі: вельмі ж запаветнае было тое.
Міндоўг падняў перад сабой указальны палец: усё, маўчу-маўчу, а тады шапнуў яму на вуха:
— Нем як рыба!
— Хадзем спаць, князь,— папрасіў Усяслаў.— Мне ўжо зусім хутка ў дарогу. А вы,— павярнуўся да сваіх i Міндоўгавых дружыннікаў, што стаялі непадалёку адным гуртам,— нічога, што тут гаварылася, не чулі. Ясна?
Тыя са згодай заківалі галовамі.
— Не бачылі i не чулі! —па трос сваёй ахове кулаком Міндоўг.— А цяпер спаць, спаць, спаць!
4
Як усе ведаюць, з чужыны дарога дадому карацейшая, i коні, чакаючы роднага прытулку, сваіх суродзічаў, добрага харчу i адпачынку, спяшаюцца самі, без лішняй прынукі.
Атрад са здабытымі ў баі трафеямі i Данілавымі падарункамі вяртаўся памалу, a Усяслаў з маладымі воямі нёсся шпарка. За адзін пераход — асабліва па стэпах ГаліцкаВалынскай зямлі,— бывала, міналі да ста вёрст, спеіпваліся, давалі перавесці дых i падсілкавацца коням, перакусвалі i прылегвалі на гадзіну-другую, а пасля — зноў на сёдлы i трушком ды трушком наперад, упагон за атрадам з мёртвым княжычам.
Сёлетняе лета было гарачае, нават спякотнае i засушлівае (праўда, за гадоў сем-восем да Батыевага нашэсця лета было яшчэ гарачэйшае, тады тут, на поўдні, усё пасохла, быў вялікі голад i людскі мор), дык у прыродзе на ўсім ляжаў след гэтага — скажам, на Берасцейскай i Пінскай землях цяпер памялелі рэкі, былі даволі тупкія гаці праз балоты, а сям-там нават гарэлі старыя замлелыя ад сушы i прапахлыя смалой лясы ды лапіны высушаных балотцаў. Ад пажараў далёка поўз едкі, надта ж ад торфу, бела-шэры дым, засмужваючы прасторы i паднябессе, што былі шчодра перагрэтыя ўсё яшчэ нібы плаўкім сонцам, мігцелімроіліся, слепячы вочы i закружваючы ад спёкі I сухога паветра галаву. Бярозы, ліпы на шляху, а таксама вішні, яблыні ды грушы, вясеннія i летнія кветкі пры хатах (як наземных, так i паўзямлянкаў) мелі ўжо шмат жоўтага лісця; сена ў стагах на балоце, а таксама пры сядзібах у абарогах зрыжэла; жытнёвае ржышча, а там-сям яшчэ i мэндлікі ўжо трацілі залацістасць, праўда, у лагчынках сярод асцюкоў чаплялася за жыццё маладая зялёная трава; грэчка рудзела, хоць дзе-нідзе сярод яе былі яшчэ познія бела-ружовыя кветачкі, як i сіне-блакітныя маруды паміж падсохлага спаднізу льну; на лугавінах i каля рэчак задумліва стаялі старыя буслы, а на прысадзістых зялёных дубах плоймаю сядзелі чаплі; каля кожнага паселішча скубліся статкі кароў i авечак; пастухі — старыя сівыя дзяды ў лапцях i зрэбных нагавіцах ды кашулях, з торбачкамі i кіямі, босыя малыя дзеці, найчасцей хлопчыкі i тойсёй з жалейкаю,— бачачы Усяслававу конніцу, што падымала на ўсю ваколіцу з дарогі пыл, сцягвалі саламяныя капелюшы i схіналі галовы ў знак павагі да іхняй ратнай доблесці i спачування: ведалі ўжо, што загінуў апошні навагародскі княжыч.