— Хто там?
Гэлька.
— Я,— з неўтаймоўным хваляваннем вымавіў ён.
— Казік?
Чыркнуў з прабоя кручок — дзверы сенцаў адчыніліся. За імі — Гэлька ў белай доўгай кашулі, з распушчанымі доўгімі валасамі.
— Які такі клопат поначы? — здаецца, здзівілася.
— Вялікі, Гэлька... Упусціш?
— Заходзь. Не трымацк жа цябе за парогам, хоць i ноч, а я адна дома...
— Ведаю... — прамовіў i, адчуваючы ўжо дрыготку ў руках i нагах, абхапіў Гэльку, сплятаючы свае рукі на яе спіне.
— Ці не выпіўшы ты? — усміхнулася.
— Не.
— Дык ты ў начныя госці да мяне?
— У начныя госці.
— Я ж табе казала,— яна была наструненая, але не вызвалялася,— ты не такі!
— A які?
— Ты, Казік, сем'янін, верны сваёй жонцы.
— Не адмаўляюся: сем'янін. А вось што да гэтай веры, то я ўжо стаміўся ад яе... Бо зныў па табе...
Яна змаўчала i ўпнулася, калі ён паспрабаваў бліжэй прытуліць да сябе.
— Не трэба, Казік,— ціха папрасіла.
— Чаму?
— Нам з табой i цяпер нялёгка, а тады будзе яшчэ цяжэй...
— Чаму?
— Таму... Ды ты i сам усё добра разумееш.
— Разумею, але, кажу ж, знябыўся я па табе. Дзень i ноч бачу цябе перад сабою...
Уздыхнула. I вельмі нялёгка.
— Мы не павінны болей цурацца адно аднаго,— угаворваў яе i заадно сябе.— Нашы сцежкі-дарожкі сышліся...
— Ты якраз так лічыш?
— Якраз так.
— А што выйдзе з усяго гэтага?
— Не ведаю. Але няхай будзе тое, што выйдзе. Прашу: не адпіхай, будзь маёю. Я ж буду тваім.
— Хіба ты любіш мяне?
— Люблю,— прамовіў ён, i яна падалася ўжо на яго прытульванне.— Я не ведаю, як добра сказаць табе пра гэта, але болей ужо не магу без цябе, зусім знемагу.
Калі ён пацягнуўся да яе вуснаў, дык не адвяла свае, i яны надоўга сцішыліся ў прагным пацалунку. А пасля, калі адарваліся i перавялі дыханне, Гэлька схіліла голаў на яго грудзіну:
— Завязваем мы няпросты вузел, Казік...
— Калі я табе неабыякавы, дык i завязвайма!
— Каб ты мне быў абыякавы, то хіба я тут стаяла б i такое дазваляла? Але, можа, давай, любы мой, пакуль не зусім страцілі развагу, запынімся ў час! Я не пра сябе думаю, хоць таксама марнею, а пра цябе. Ты ж будзеш пасля пакутаваць. Калі не перад Верай, дык перад дзецьмі. Ты ж шчыры i сумленны чалавек!
— Можа, i буду пакутаваць, але затое не будзе маёй цяперашняй пакуты.
Гэлька зноў змаўчала, мусіць, спрабавала знайсці сілу, каб не дапусціць таго, што ўжо немінуча набліжалася, але i зноў адказала на яго пацалунак, ціхенька застагнала, адчуваючы, як ягоныя рукі пачалі блукаць па яе целе, пяшчотна лашчачы яго. Вось затрымцела ўжо i яна, i сэрца яе, як чулася, моцна забілася.
Ён моўчкі накінуў кручок на прабой i падхапіў Гэльку на рукі.
— Не трэба,— папрасіла яна,— сама ўжо завяду цябе ў спальню,— але калі ён панёс, дык ласкава абвіла ягоную шыю рукамі, хмелячы водарам валасоў i свайго маладога цела.
— Паляжы ціха,— шэптам папрасіла, калі ён пасля бурных пацалункаў i абдымкаў авалодаў ёю.— Дай пазнаць цябе!
Ён паслухаў, але ненадоўга: з'яднаныя іхнія плоці па мужчынскім i жаночым кліку хутка прызвычаіліся адна да адной, запатрабавалі свайго, бурнага i страснага. I яны далі волю гэтаму; спачатку абое штосьці мармыталі, намагаючыся выказаць сваё каханне i пяшчоту, а пасля, толькі стогнучы, цешыліся блізкасцю, палымнелі, нібы ў агні, здаецца, забыўшыся пра ўсё на свеце. Праўда, праз нейкі час, калі ён памкнуўся адхіліцца, яна не адпусціла яго, i яны абое зноў, але зусім па-новаму ўжо затрымцелі ў слодычнай знямозе...
Пасля доўга ляжалі моўчкі i спрабавалі апамятацца. Дзіўна, але Казімір не адчуў чаканага дакору, стаў нібы зусім новым чалавекам ці, лепш сказаць, мужчынам.
Гэлька павярнулася i ўтулілася тварам у ягоную шыю.
— А ты любкі!
— Як гэта? — запытаў усцешна.
— Так надта ж разважлівы, спакойны, a ў пасцелі гарачы.
— Бо i ты любкая, гарачая.
— Табе было добра?
— Не тое слова, Гэлька.
— Глядзі цяпер сам,— усцешна прамовіла i яна.— Можа, не чапай больш мяне, а то я, калі прывыкну да цябе, то ўжо не адстану, вып'ю з цябе ўсе сокі!
— Пі, колькі хочаш.
— Не баішся майго шалу?
— Не. Я якраз яго яшчэ i не зведаў.
— Ты мне даўно падабаешся,— прызналася яна.— Яшчэ з таго часу, калі была вучаніцай, а ты вярнуўся з войска. Ды ты надта ж хутка ажаніўся са сваёй кватаранткаю. Таму, можа, i я хутка пайшла замуж. A апошнія часы, ведай, любы, не спала з-за цябе не адну ноч. Ды пакутвала, ты мучыў i сябе, i мяне...