— Ну, і што ж ты выявіў?
— У кішэнях забітага былі юрыдычныя дакументы, — адказаў Зум, — і найноўшы з іх адносіўся да справы, якую ён распачаў супраць выканаўцы спадчыны, каб атрымаць правы на ювелірныя вырабы, што належалі сыну на момант смерці. У кішэні паліто была копія рашэння суда. Яе знайшоў патрульны.
Вочы капітана Махоні прыжмурыліся.
— Ну, — сказаў ён, — а вось як Громлі ўяўляе гэту справу. Стары Пэйн кінуўся за маладзіцай і дагнаў яе амаль што ля дзвярэй яе кватэры. Ловячы яе, ён ухапіўся за пацеркі з штучных рубінаў, — падарунак мужа. Яна вырвалася, стрэліла ў яго і кінулася да сваёй кватэры. Ахопленая панікай, яна пастаралася пазбавіцца ад камянёў і рэвальвера. Відаць, яна была настолькі ўсхвалявана, што не заўважыла, як парваліся пацеркі ў той момант, калі стары лавіў яе. Баючыся, аднак, што за ёй вось-вось прыйдуць, яна адарвала ад паштовай скрынкі наклейку з сваім прозвішчам і паспяшыла ў сваю кватэру, каб спакаваць рэчы. Калі пачула сірэну, зразумела, што любую жанчыну, якая паспрабуе выйсці з будынка, калі там будзе паліцыя, затрымаюць і пачнуць дапытваць. Таму яна зрабіла выгляд, што да гэтага была ў ложку, а сама чакала, ці з'явіцца паліцыя. Калі б яе не знайшлі, яна б выслізнула з дома ўслед за паліцыяй. Калі ж знойдуць, думала яна, то ўдасца адгаварыцца. Так бы і атрымалася, каб не Громлі са сваімі пытаннямі.
Зум паціснуў плячыма, як бы скідваючы з іх нейкі цяжар.
— Менавіта гэта не спадабалася мне ў Громлі. Ён разумны чалавек, але свой розум скарыстаў не на тое, каб высветліць, што адбылося там у час забойства, а для таго, каб загнаць у пастку жанчыну, гэта не па правілах.
Капітан Махоні механічна ўсміхнуўся.
— Не ўсё ў гэтым свеце робіцца па правілах. Але многае робіцца даволі эфектыўна. Галоўнае — вынік.
— Лухта! — адным словам пракаменціраваў гэта Зум.
— Што, па-ранейшаму верыш у боскую справядлівасць? — спытаў капітан паліцыі.
— Я быў сведкам таго, як нешта падобнае выратавала шэраг бязвінных людзей ад турмы і смяротнага прыгавору, — адказаў Сідні Зум.
Капітан Махоні патрос галавой.
— Табе проста пашэнціла, Зум. Але справа была не ў боскай справядлівасці. Адбылося гэта дзякуючы твайму розуму, а таксама грошам, якіх у цябе дастаткова, каб неабмежавана займацца сваім хобі.
Сідні Зум нічога не сказаў у адказ.
— Вось і прыехалі, — заўважыў капітан Махоні. — Вунь той вялікі дом з жалезнымі варотамі і замком.
Сідні Зум абмежаваўся адной заўвагай.
— Так, — сказаў ён, — менавіта ў такім доме ён і павінен быў жыць.
— Відавочна, ты не адчуваеш асаблівых сімпатый да старога Пэйна.
— Не, не адчуваю. Аб ягоным характары можна меркаваць па твары, нават пасля смерці.
— Свет жа складаецца з розных людзей, Сідні.
У сваім адказе Зум звярнуўся да сімвалаў.
— Самыя розныя расліны растуць у садзе. Але ж пустазелле выдзіраюць.
Капітан Махоні ўздыхнуў.
Сідні Зум раптам вярнуўся да доказаў, якімі карысталіся паліцэйскія ў час следства па гэтай справе.
— Ці знайшлі б яны калі-небудзь жанчыну, каб не пацеркі?
— Ты маеш на ўвазе сінтэтычныя рубіны, што асыпаліся з пацерак?
— Так.
— Думаю, што ўрэшце адшукалі б.
— Але менавіта рубіны саслужылі ролю ключа да разгадкі?
— Натуральна. Яны паказалі шлях ад трупа да ўваходных дзвярэй кватэры.
— Ты маеш на ўвазе шматкватэрнага дома?
— Ну, так.
Сідні Зум утаропіў позірк сваіх вострых ястрабіных вачэй на суразмоўцу, які раптоўна выказаў цікавасць.
— Хіба табе не падалося дзіўным, Біл, што пацеркі былі раскіданы не далей надворных дзвярэй шматкватэрнага дома? І што раскіданы былі настолькі раўнамерна? Чаму не было ніякіх пацерак паміж надворнымі дзвярамі і дзвярамі кватэры маладзіцы?
Біл Махоні засмяяўся.
— Зум, зноў ты са сваімі фантастычнымі тэорыямі.
Зум пацягнуўся, пазяхнуў і ўсміхнуўся.
— Думаю, — сказаў вельмі разважліва капітан Махоні, — што трэба ўжо зайсці ў дом. Ты нават занадта многа чаго мне сказаў — але ж не ўсё.
Зум вылез з машыны, выпрастаўся і глянуў з усмешкай на паліцэйскага.
— Давай.
Яны прыйшлі па бетоннай дарожцы да ганка дома. Паліцэйскі на варце аддаў чэсць капітану і з цікавасцю паглядзеў на Зума. Сабака важна перабіраў лапамі, ідучы побач з гаспадаром.
Дзверы расчыніліся насцеж. У вестыбюлі стаялі двое.
Капітан Махоні назваў іх прозвішчы Зуму хутчэй інфарматыўным, чым прыязным тонам.
— Зум, гэта Сэм Моклі, камердынер, і Лоранс Герхард, юрыст.
Зум кіўнуў галавой, пакрочыў па вестыбюлі і раптам звярнуўся да Моклі і Герхарда: