Кніга ўзнаўленняў

3
Потым цар Kip,
што ўзышоў
на трон персідскага царства,
адолеў мідыйцаў
i стаў уладарыць
над Мідыяй, а таксама
над Вавілонам —
бо Дарый-цар,
дзядзька яго, перад тым
забіў цара вавілонскага
Валтасара.
Тут след зазначыць,
што Валтасаравым бацькам
быў
той самы Наўхаданосар,
які зруйнаваў
горад Ерусалім i ў палон
узяў цара Іўдзейскага
Седэкію.

4
У першы год
свайго царавання Kip
выпусціў з вавілонскай няволі
усіх габраяў:
яны прабылі ў ёй —
як правяшчаў
прарок Ерамія —
семдзесят год.
I загадаў ім цар Kip
зварачацца
дадому, у Ерусалім, i там
нанава будаваць
разбураны храм Гасподні,
i ўсё начынне,
якое Наўхаданосар
забраў з таго храма,
аддаў ім назад.

5
Пасля Kipa
стаў цараваць яго сын Камбіз,
якому, калі ўскладалі карону,
далі імя знакамітае
Наўхаданосар,
што азначае
на мове халдзейскай:
«Набу, абарані карону».
Ён захацеў быць
не толькі царом,
a i Богам,
як пішацца пра яго
ў гэтай кнізе.
I дзеля гэтага ён паслаў
з войскам агромністым
Алаферна,
свайго ваяводу,
каб той пад уладу яго падбіў
усе зямныя краіны.

6
Аднак іудзеі,
не пажадаўшы
яму падначаліцца,
пачалі
супроцьнічаць i збірацца
для абароны.
Тады Алаферн,
угневаны,
увайшоў
у іхнія межы i перш за ўсё
аблогаю аблажыў
Вецілую-горад.

7
Калі яго жыхары
пачалі знемагаць ад смагі,
з гэтага горада выйшла
Юдзіф-удава
i ўвайшла
у стойбішча Алаферна,
i павяла з ім гаворку,
дзівячы Алаферна
сваёй прыгажосцю i розумам,
i была
з ім у яго будане,
i ўначы,
калі ён заснуў,
адсекла
яму галаву.
Вось так
выбавіла Юдзіф
Ізраільскі люд
ад рукі Алаферна.

8
З тае прычыны
Наўхаданосар,
альбо Камбіз —
а Ездра яго называе
у кнігах сваіх Артаксеркс,—
загадаў,
каб габраі не будавалі
Гасподняга храму ў Ерусаліме.
Усё гэта,
пра што я тут распавёў,
адбывалася да нараджэння
нашага Збаўцы Ісуса Хрыста
ад Прачыстай Дзевы Марыі
за пяцьсот трыццаць дзевяць
гадоў.

9
На ўсяземным
саборы ў Нікеі
святымі айцамі
дазволена кніга Юдзіф
для чытання нароўні
з іншымі
святапісьмоўнымі кнігамі,
каб,
мы, як люстэрка, мелі
перад вачамі прыклад
гэтай найслаўнай жанчыны,
i ў добрых справах
ды ў любасці да айчыны
упадабняліся ёй,
i ніякай працы
i скарбаў ніякіх не шкадавалі
для паспалітай карысці
i для айчыны сваёй.

10
Як звяры,
што блукаюць у пушчы,
ад нараджэння
ведаюць сховы свае,
як птушкі,
што лётаюць у паветры,
помняць
гнёзды свае,
як рыбы,
што плаваюць у моры i ў рэках,
чуюць
віры свае
i як пчолы
бароняць вуллі свае —
гэтак i людзі
да месца, дзе нарадзіліся
i ўзгадаваны ў Бозе,
вялікую ласку маюць.

11
Таму i Юдзіф,
любячы край, дзе калісьці
на свет нарадзілася,
не шкадавала
самое сябе, каб адвесці
ад краю айчыннага небяспеку.
Але Гасподзь,
зважаючы на памысны
намер Юдзіфы,
памог ёй перамагчы
непераможнага між людзей.

12
Належыць
таксама ведаць,
што кніга Юдзіф,
як Данііла-прарока кніга
i кнігі Ездры,
першапачаткова была
напісана на халдзейскай
мове, але габрайскім
пісьмом.