Wszystkie z wyjątkiem Anny Pertinace paradowały w obowiązkowych kapelusikach, trochę oryginalnych, trochę śmiesznych. Mężczyźni byli w marynarkach i pod krawatem. Przyjęcie miało smak odległej ziemi, która zmusiła ich do emigracji. Najstarsi podlewali winem tęsknotę, która niebezpiecznie błyszczała w ich oczach. Gitara, akordeon, mocne sycylijskie wino zwiększały wzruszenie wywołane starymi piosenkami. Nancy zostawiła połowę porcji bakłażanów na talerzu. To pikantne i smaczne danie szybko ją zmęczyło i zamiast zjeść do końca, tak jak wymagała tego matka, poszła na drugi koniec stołu, aby porozmawiać z ojcem.
Stara Anna obserwowała syna Calogero i wnuczkę połączonych wzruszającym porozumieniem wykluczającym obecność innych. Calogero Pertinace miał czterdzieści trzy lata, był przystojnym, wysokim, smukłym mężczyzną o uśmiechniętej, proporcjonalnej twarzy, ciemnych, gęstych włosach, łagodnych i dobrych oczach, ciepłym, prawie kobiecym spojrzeniu. Miał uprzejmy sposób bycia, powolną i uroczystą gestykulację.
Nancy bardzo przypominała ojca. Już teraz można było w niej dojrzeć zalążek wspaniałej kobiety. W wielkich, szarych oczach tliła się niepowstrzymywana żądza życia. Grecki nos dodawał uroku, usta szerokie i miękkie współgrały z doskonałym owalem twarzy. Włosy miała czarne, gęste i błyszczące jak jedwab, zamyślony wyraz twarzy osoby dojrzałej, kontrastujący z jej dziecinną sylwetką.
– Podoba ci się przyjęcie? – uśmiechnął się Calgero podnosząc do ust rączkę córki, aby złożyć na niej pocałunek.
– Bardzo, tato – odpowiedziała wygładzając załomki tiulowej sukienki, która upodobniała ją do małej panny młodej.
Ta suknia bardzo jej się podobała. Bardziej od prezentów, jakie otrzymała tego dnia: kompasu w czarnym pudełeczku wyściełanym aksamitem, mszału ze złoconymi brzegami, oprawionego w białą skórę, elektrycznego żelazka, książki „Serce”, która tak wzruszała jej ojca i której nigdy nie przeczyta, ponieważ poza amerykańskim znała tylko sycylijski.
– To idź, dokończ swoje danie – zachęcił ją ojciec.
– Tato, dlaczego nie zaśpiewasz dla mnie? – prosiła tym błagającym spojrzeniem, któremu Calogero nie potrafił się oprzeć. Nancy kochała ciepły, smutny głos ojca, kiedy śpiewał pieśni tej ziemi, którą znała tylko z opowiadań rodziców.
– Tobie nikt nie może odmówić – zgodził się. Był człowiekiem uprzejmym, z rezerwą, Calogero Pertinace, i tylko w swoim domu czuł się swobodnie. Kiedy wieczorem przy kolacji spoglądał na żonę i dzieci siedzące przy stole, czuł się w pełni szczęśliwy. Obecna sytuacja stanowiła dla niego maksimum aspiracji. Niewiele było rzeczy pewnych w jego życiu. Jednej był jednak pewien: że Nancy będzie kimś, wspaniałą kobietą.
– Pewnego dnia będziesz miała świat u swoich stóp – często powtarzał to dziewczynce.
Nancy powróciła na swoje miejsce i trąciła łokciem brata.
– Teraz będzie śpiewał tata – zapowiedziała. Była pewna, że wszyscy będą słuchali go chętnie i oklaskiwali z entuzjazmem. Chciała, aby ci ludzie zapamiętali jej ojca, także dlatego, że od przybycia do restauracji uwaga skupiała się na niej i jej bracie, a przede wszystkim na „wujku” Tonim, ich ojcu chrzestnym.
Nancy lubiła Toniego Croce. Był rozrzutny w prezentach dla niej i Sala. To był jego sposób wyrażania uczuć, bez wylewności i miłych słów. Wszystko, co robił, miało w sobie coś z popisywania się. Wspaniałe prezenty podkreślały bogactwo, z którego był dumny, zyskiwały mu sympatię wszystkich, również matki Nancy, która na jego widok czerwieniła się, co czyniło ją jeszcze piękniejszą.
Calogero, akompaniując sobie na gitarze, zaintonował piosenkę o przejmującej historii miłosnej ryby-włócznika. W lokalu ucichły rozmowy, zapadła absolutna cisza. Wszystkie spojrzenia były skierowane na niego. Goście przestali jeść, dzieci przerwały zabawę. Starsi zamarli z widelcem zawieszonym w powietrzu, ze wzruszeniem w oczach, niektórzy pozwolili płynąć łzom. Jutro nikt nie będzie o tym pamiętał, zajęty pracą i obowiązkami dnia powszedniego, ale teraz było przyjęcie, było mocne sycylijskie wino wzmagające tęsknotę, były szarpiące serce akordy gitary, dobrze ustawiony głos Calogero Pertinace. Zniknęła Czterdziesta Druga ulica, a na jej miejsce pojawił się obraz kamienistego zaułku, pobielałych od słońca domów, sylwetek kobiet w biednych czarnych strojach, poruszających się powoli i dostojnie. Wreszcie pieśń się skończyła i wybuch oklasków roztrzaskał delikatny kryształ, w którym odbijały się wspomnienia.
– Nadszedł moment pożegnania miłego towarzystwa – ogłosił Calogero. – Czeka na mnie praca – podniósł się, odkładając ostrożnie gitarę.
– Również dzisiaj, w dniu tak uroczystym dla twoich dzieci? – upomniała go matka.
– Praca to praca – odpowiedział z łagodną stanowczością.
Nancy podeszła do niego i podziękowała mu mocnym uściskiem.
– Nie podano jeszcze tortu – próbowała sprzeciwić się dziewczynka.
– Są rzeczy, których nie można przesunąć, moja wspaniała kobietko – wyjaśnił. – Należy być punktualnym, nie mogę się spóźnić. Ty to rozumiesz, prawda?
Nancy rozumiała, słyszała, że ojciec mógłby zostać zwolniony z takiego powodu. Westchnąwszy uwolniła się od troski. Była bardzo dumna z pracy ojca i wiedziała, że wielu mu zazdrości.
Widziała go w czasie wykonywania obowiązków przed wejściem do Hotelu Plaza, najbardziej znanym hotelem w mieście. Wysoki, w eleganckim mundurze, bardziej przypominał generała niż portiera. Dla Calogero ten mundur miał w sobie coś ze stroju karnawałowego, ale wykonywał powierzone mu zadanie z godnością i sprawnie, a to dzięki wspaniałej sylwetce i przyzwyczajeniu do okazywania szacunku. Sycylijskie „niech Bóg błogosławi” recytowane przy każdej okazji i „całuję rączki” w odpowiedzi na przyjazne spojrzenie lub arogancki grymas, przygotowały go do tych ukłonów, które należały do jego dobrze opłacanych obowiązków. Przed Plaza pracował w porcie. Uciążliwa praca, bardzo dobrze płatna, którą uzyskał dzięki Toniemu Croce, znającemu odpowiednie klamki i umiejącemu odpowiednio je naciskać. Niefortunny wypadek, na skutek którego doznał złamania prawej nogi w dwóch miejscach, uczynił go niezdolnym do ciężkich prac.
Jeszcze raz zadziałał obrotny kuzyn żony i znalazł mu to miejsce w Plaza, które wymagało dobrej prezencji i dobrych manier.
Kiedy Nancy widziała ojca ubranego jak generał przy wejściu do tego luksusowego hotelu z Central Parkiem w tle, wydawało jej się, że to bohaterski wojownik trzyma straż przed fortecą nie do zdobycia. W jej oczach stojący przed Plaza, ubrany w mundur z galonami Calogero był wszechmocny niczym Bóg.
– Czy mogę przynieść ci kawałek tortu do hotelu? – spytała, gdy żegnał się z przyjaciółmi.
– Pod warunkiem, że Sal ci będzie towarzyszył i że nikt się nie spostrzeże – zezwolił.
– Och, dziękuję, tato! – Nancy zarzuciła mu ręce na szyję.
Musiała upłynąć jeszcze godzina, zanim przyjęcie dobiegło końca i małe ręce Nancy i Sala chwyciły za nóż, by ukroić pierwszy kawałek tortu.
Addolorata spojrzała na talerz, na którym leżał nie ruszony jeszcze kawałek tortu, i zaczerwieniła się. Siedzący naprzeciw niej Tony wyjął nogę z buta, na siłę wsadził między jej uda, próbując dużym palcem dostać się do jej majtek. Mężczyzna kontynuował rozmowę, jakby nic niezwykłego się nie działo, natomiast w niej wstyd walczył ze zmieszaniem. Była pewna, że wcześniej czy później ktoś odkryje te haniebne manewry, a wtedy wszystko może się zdarzyć. Calogero był mężem spokojnym i ufnym, ale właśnie dlatego Addolorata bała się go. Potulni mogą stać się straszni w swym gniewie, gdy poczują się znieważeni.