– Niemniej jednak proszę mnie oświecić, panno Ellis.
– Jestem boną do dzieci zatrudnioną w hotelu – powiedziała wolno i wyraźnie.
Z pewnością nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Czego właściwie oczekiwał? – pomyślała, patrząc na jego nagle zmienioną twarz i intrygujące błyski w oczach. A potem wstał i w zamyśleniu przechadzał się po terakotowej posadzce, jakby rozważał jakiś wielce zawiły problem. Niespodziewanie zatrzymał się i zadał osobliwe pytanie:
– Czy ma pani stosowny dyplom?
– Oczywiście. Nie zostałabym zatrudniona w Kennedy Plaza bez odpowiedniego dyplomu.
O co mu, u licha, chodzi? Wstała i podeszła do schodów, które prowadziły do niżej usytuowanego ogrodu. Powinnam już stąd wyjść, pomyślała. Powinnam jak najszybciej skontaktować się z policją w Sewilli… Raptem się zatrzymała olśniona zbawienną myślą.
– Jakkolwiek nie zarabiam zbyt dużo – powiedziała, patrząc z ukosa na swego gospodarza – ale jestem w stanie spłacać panu w comiesięcznych ratach dług przypisywany memu bratu.
Powoli odwrócił ku niej głowę; jego czarne oczy miały jakiś bezosobowy, nieodgadniony wyraz.
– I uważa pani, że pieniądze odkupią jego wszystkie grzechy?
– Jakie grzechy? – Z wrażenia zaparło jej dech. Czyżby było coś więcej…?
W zapadającym zmierzchu jego smagły profil wydawał się jeszcze ciemniejszy i w jakiś nieuchwytny sposób groźny.
– Pani brat powinien sam je wyznać… – Urwał i na chwilę zapadła cisza przerywana jedynie rytmicznym cykaniem świerszczy. – Niedługo zapadnie noc – podjął. – Pojadę za panią do Carmony w charakterze eskorty.
Rachel wcale nie chciała zaciągać wobec Vincente de Riano długu wdzięczności, ale nie ośmieliła się zaprotestować. Wyczuwała instynktownie, że jej opór byłby bezcelowy. W milczeniu skierowała się na ścieżkę okrążającą dom, do zaparkowanego po drugiej stronie samochodu.
Noc zapadła nieoczekiwanie szybko. Jadąc pustą drogą w kierunku Sewilli, była w gruncie rzeczy zadowolona, widząc we wstecznym lusterku duży, czarny samochód. Głowę miała tak zaprzątniętą myślami o bracie, że prawie minęła skręt na Carmonę i była wdzięczna w duchu señorowi de Riano, który w ostatniej chwili mignął jej światłami.
To oczywiste, że nie powiedział jej całej prawdy o Brianie, myślała. Ciekawe, dlaczego nie chciał poskarżyć się na krzywdę, jaką mu wyrządzono. Czyżby przez swego rodzaju delikatność?
Gdyby był człowiekiem ogarniętym wyłącznie chęcią zemsty, na pewno nie okazałby jej współczucia, gdy zauważył, że słabnie z powodu upału. Tymczasem zdobył się na rycerski gest i zaniósł ją do domu, aby odpoczęła. Zadrżała na samą myśl o mocnym uścisku jego potężnych ramion. Tak nie zachowuje się przecież człowiek mściwy i małostkowy…
Doszła do wniosku, że Brian musi mieć o wiele większe kłopoty niż te, o których wspomniał seńor de Riano. Mimo że noc była upalna, zrobiło jej się zimno na całym ciele.
W niewesołym nastroju dotarła do potężnych murów, przy których zbudowano hotel. Mury stanowiły pozostałość po okazałym pałacu króla Don Pedro, stanowiącym schronienie królów katolickich podczas ich rozstrzygającej walki z Maurami.
Z łatwością mogła wyobrazić sobie seńora de Riano jako hiszpańskiego granda, zdolnego do wielkich namiętności zarówno w miłości, jak i w walce. Wyobraziła sobie, jak na dworze królewskim prowadzi potajemne intrygi i bezlitośnie niszczy wszystkich swych przeciwników… Znów się wzdrygnęła. Nie mogła usunąć sprzed oczu wizerunku seńora de Riano i bujna wyobraźnia zaczynała jej płatać figle.
Zaabsorbowana myślami zatrzymała wóz na hotelowym parkingu. Gdy wyłączyła silnik, dobiegł jej uszu warkot drugiego samochodu. Vincente de Riano postanowił zapewne odprowadzić mnie pod same drzwi, pomyślała z irytacją.
– Nie musiał pan aż tu przyjechać za mną – powiedziała, gdy wysiadł z samochodu i do niej podszedł.
– Ciekaw jestem, co by pani zrobiła, gdyby trzej mężczyźni jadący za panią od Araceny zagrodzili pani drogę? Dopiero gdy zorientowali się, że panią eskortuję, zrezygnowali z pościgu.
Rzuciła mu nieprzytomne spojrzenie.
– Por Dios! – Na jego twarzy malowało się zdumienie.
– Czyżby ich pani nie zauważyła?
– Nie… – Serce Rachel zaczęło walić jak oszalałe. Obsesyjnie myślała o tym mężczyźnie. Jeśli nie jechałby za nią…
– Pozwoli pani, że ją odprowadzę, zanim znów zemdleje pani w mych ramionach – powiedział z nikłym uśmiechem.
Poczuła, jak gorąca fala krwi oblewa jej policzki.
– Wcale nie zemdlałam w pana ramionach i nie potrzebuję pańskiej pomocy, seńor! – zdążyła powiedzieć, nim chwycił ją mocno pod ramię i ignorując jej wzburzenie, poprowadził do wejścia.
– Proszę mi wybaczyć, ale jestem odmiennego zdania – powiedział z pewnym przekąsem. – Skoro ma pani zamiar spłacać dług swego brata, to w moim interesie leży zapewnić pani bezpieczeństwo, przynajmniej podczas pobytu w moim kraju.
Nienawidziła tego protekcjonalnego tonu i całkiem nie ufała jego pokrętnym wyjaśnieniom. Podejrzewała, że seńorem de Riano nie kieruje rycerskość, lecz jakieś tajemnicze, ukryte motywy. Na przyszłość postanowiła być bardziej czujna, teraz zaś myślała wyłącznie o tym, by w sprytny sposób uwolnić się od jego uciążliwej opieki.
– Mam wrażenie, że pani słabość po części wynika z głodu – szepnął jej do ucha, gdy mijali restaurację i przechodzili przez bar ozdobiony ciemną boazerią i ciężkimi mosiężnymi lampami.
Seńor de Riano ubrany był nadal w tę samą koszulę i robocze spodnie, ale Rachel zauważyła, że mimo to śledzą go oczy prawie wszystkich kobiet. Zaczęła się mimowolnie zastanawiać, czy jest żonaty, a jeśli nie, to czy potrafiłby być wierny jednej kobiecie? Był przecież niebywale przystojny. Być może dopiero teraz, gdy spostrzegła zachwyt w oczach innych kobiet, w pełni to sobie uświadomiła. Doszła do wniosku, że na pewno jest żonaty. Ciekawe, czy kochał swoją żonę, czy też podobnie jak większość mężczyzn o tak zniewalającym uroku już dawno ją porzucił.
– Jestem zbyt zdenerwowana, bym mogła cokolwiek przełknąć – odpowiedziała wreszcie na jego sugestię. – Chciałabym udać się prosto do pokoju.
Wyglądało jednak na to, że było już za późno na protesty. Jak spod ziemi wyrósł przed nimi kelner i zaczął witać seńora de Riano jak członka rodziny królewskiej. Zamienili kilka niezrozumiałych dla Rachel zdań, a potem kelner obdarzył ją spojrzeniem pełnym uznania i wrócił do baru.
– Proszę się uspokoić, seńorita. – Vincente de Riano podsunął jej krzesło. – Miała pani ciężki dzień i dużo dziś pani przeżyła. Radzę pomyśleć teraz trochę o sobie.
– Czy pan mnie przed czymś ostrzega?
– Być może.
Spojrzała na niego zaintrygowana, ale nim zdążyła coś powiedzieć, kelner postawił przed nią ogromny półmisek z owocami morza. Na ten widok ślinka napłynęła jej do ust, a zapowiedź uśmiechu, przyczajona w oczach, nie uszła uwagi jej towarzysza.
– Mam nadzieję, że wśród tych rozmaitości znajdzie pani coś, co szczególnie lubi – powiedział łagodnym tonem. – A ja tymczasem zadzwonię na policję. Zawiadomię ich, że pani przyjechała i pragnie współpracować…
Zawiesił na chwilę głos i popatrzył na nią uważnie. Odniosła wrażenie, że celowo wspomniał o policji, żeby sprawdzić, jak zareaguje. Ale jeśli sądził, iż się wystraszy, bo ma coś do ukrycia, to czekało go rozczarowanie.