Uśmiechnęła się lekko sama do siebie. Musiał dopatrzeć się w tym uśmiechu ironii, ponieważ grymas gniewu wykrzywił mu twarz, nim wreszcie odwrócił się i pomaszerował do wyjścia. Pogrążona w myślach nawet nie zauważyła, kiedy kelner postawił przed nią kieliszek z napojem. Gdy upiła łyk, poczuła w ustach niezwykłą kombinację banana, zielonej cytryny i alkoholu. Chyba nigdy w życiu nie piła niczego tak dobrego. Sięgała po następną tartinkę z krewetką, gdy na horyzoncie pojawiła się wysoka postać seńora de Riano.
– Cieszę się, że pani smakuje nasza kuchnia – odezwał się nad jej głową głęboki, męski głos, który nauczyła się już poznawać.
Gdy usiadł, spojrzała mu z niepokojem w oczy.
– Czy policja wpadła na jakiś ślad?
Czuła, że jego czarne oczy przeszywają ją na wskroś.
– Nie. I chwilowo nie będą się pani naprzykrzać. Poprosili jedynie o pani adres. Oczywiście, musi pani ich uprzedzić, jeśli zechce wracać do Stanów.
– Nie wiem jeszcze, kiedy to nastąpi – powiedziała ze smutkiem. – Kupiłam otwarty bilet powrotny, ponieważ nie miałam pojęcia, ile czasu zajmie mi odszukanie brata… – Chwyciła głęboki oddech, nim sięgnęła do torebki po czeki podróżne. Wypisała na jednym z nich kwotę dwustu pięćdziesięciu dolarów i położyła go na stole. Nie była to wielka suma, ale pieniądze, które dostała po matce, topniały z każdą chwilą. – Oto pierwsza rata długu – powiedziała.
Kiedy odsuwała krzesło i wstawała, starała się nie patrzeć na seńora de Riano. Wiedziała, że nadal jej nie ufał, ale nic nie mogła na to poradzić.
– Dziękuję za informacje – powiedziała, zdając sobie sprawę, że ten mężczyzna, który budził w niej antypatię i lęk, przecież ostatecznie jej pomógł. Sama przed sobą nie chciała przyznać, jak bardzo potrzebowała jego pomocy, i że była mu za nią ogromnie wdzięczna. – Jeśli Brian się ze mną skontaktuje, powiadomię zarówno policję, jak i pana. Adiós, seńor.
– Buenas noches, seńorita.
To nie zabrzmiało jak ostateczne pożegnanie – i dobrze o tym wiedziała. Przyspieszyła kroku, czując na plecach jego wzrok.
Gdy znalazła się za drzwiami swojego pokoju, załamała się nagle. Łzy zdenerwowania i przerażenia spływały po jej twarzy, kiedy ciężko opadła na łóżko. Nigdy w życiu nie czuła się tak bardzo samotna.
Po śmierci matki spędzała dużo czasu ze Stephenem. Aż do tej pamiętnej, okropnej sceny, podczas której obnażył swój podły charakter…
Od samego początku znajomości Stephen namawiał ją, by poszła z nim do łóżka. Ale ona opierała się, twierdząc, że pragnie poczekać aż do ślubu. Ten zaś miał nastąpić dopiero, gdy odnajdzie brata. Tylko wówczas dzień ślubu mógł być dla niej naprawdę szczęśliwym dniem. Pragnęła, żeby Brian poprowadził ją do ołtarza…
Z początku Stephen na wszystko się zgadzał, ale z biegiem czasu stawał się coraz bardziej rozdrażniony i trudny we współżyciu. Po jednej z kłótni na temat Briana, doszła do wniosku, że dłużej nie zniesie narastającego między nimi napięcia i postanowiła oddać się Stephenowi w nadziei, iż to ich zbliży do siebie i umocni wzajemne uczucia. Zebrała się na odwagę i poprosiła pokojówkę, aby wpuściła ją bez zapowiedzi do prywatnego apartamentu Stephena. Chciała mu zrobić radosną niespodziankę. Jednak czekało ją przykre zaskoczenie.
Zastała Stephena w łóżku z inną kobietą – jedną z hotelowych opiekunek do dzieci, która na domiar złego w tym czasie powinna pełnić swoje obowiązki. Dziecko pewnego dyplomaty, powierzone jej opiece, błąkało się samotnie po parkingu. Gdyby nie Rachel, która przypadkiem natknęła się na pięcioletniego chłopca, gdy jak oszalała wybiegła z pokoju Stephena, niechybnie wybuchłby skandal.
Kiedy minął początkowy szok i pierwszy paroksyzm bólu, Rachel zwierzyła się z nieszczęścia swej najbliższej przyjaciółce, Liz. Dopiero wówczas, gdy opowiadała Liz o zdradzie Stephena, spojrzała na niego z pewnej perspektywy i jasno zdała sobie sprawę, jakim był żałosnym człowiekiem. Kiedy zobaczył ją nieoczekiwanie w swym apartamencie, wybuchnął złością. Nie było ani żalu, ani przeprosin – jedynie złość. A przecież jeszcze kilka dni wcześniej deklarował jej swoją miłość…
Na drugi dzień przyszedł do niej skruszony, ale było już za późno. Gdy nie chciała go wysłuchać, błagał Liz, żeby się za nim wstawiła – ale i to nic nie pomogło. Potem bombardował ją telefonami, nagrywał wiadomości na automatyczną sekretarkę, wreszcie zaczął grozić, że ją zwolni z pracy i obciąży winą za zaniedbanie opieki nad dziećmi.
Nie chciała go ani widzieć, ani słyszeć i nie lękała się gróźb, ponieważ definitywnie przestała go kochać. Bez jednego słowa sama zwolniła się z pracy i zaczęła przygotowania do podróży do Hiszpanii.
Brat był jedyną drogą osobą, jaka pozostała jej na świecie. Brian… Przebywał gdzieś w obcym kraju, z dala od bliskich, być może cierpiał biedę, być może miał jakieś kłopoty… Spodziewała się wówczas wszystkiego, ale nawet w najgorszych snach nie przypuszczała, że Briana może ścigać policja!
Gdy pomyślała o swym ukochanym bracie, jej serce znów pokryło się lodową powłoką. Nerwowo przekręciła się na łóżku, obawiając się, iż tej nocy wcale nie zaśnie. Dręczyła ją myśl, że nie może już nic więcej zrobić, żeby go odnaleźć. Wyczerpała wszystkie możliwości… Nawet policja nie miała o nim żadnych wieści.
Właściwie powinna jak najszybciej wrócić do Nowego Jorku i cierpliwie czekać, aż Brian sam się do niej odezwie. Na myśl, że mógł to już zrobić podczas jej nieobecności, wzdrygnęła się niespokojnie. Stanowczo nie było sensu pozostawać dłużej w Hiszpanii. Zresztą po zapłaceniu senorowi de Riano nie miała już dużo pieniędzy.
Senor de Riano… Człowiek dziwny, trudny do rozszyfrowania. Próbowała sobie wyobrazić jego twarz bez groźnego marsa na czole, bez niebezpiecznych błysków w głębi czarnych oczu, i z tym obrazem – pogodnej i pięknej twarzy Vincente de Riano – zasnęła.
Przebudziło ją głośne pukanie do drzwi i melodyjny głos pokojówki.
– Już dziewiąta, proszę pani… Czy mam podać teraz śniadanie?
Rachel nie mogła uwierzyć, że spała tak długo. Podziękowała pokojówce i poprosiła o postawienie tacy na stoliku, a gdy dziewczyna zniknęła za drzwiami, popędziła do łazienki. Pozostała jej zaledwie godzina do końca doby hotelowej, ona zaś postanowiła jeszcze dziś hotel opuścić i, jeśli to będzie możliwe, odlecieć do Nowego Jorku.
W pośpiechu wzięła prysznic, a potem rozczesała długie jasne włosy i związała je w gruby węzeł na karku. Uszy ozdobiła kolczykami z pereł, które należały kiedyś do jej matki. Po chwili namysłu włożyła białą bawełnianą sukienkę z krótkim rękawem, wykończoną granatową lamówką i przepasała ją w talii parcianym, granatowym paskiem.
Patrząc na swe odbicie w lustrze, pomyślała znów o Brianie i na myśl o jego nieznanym losie zadrżała. Była zbyt zdenerwowana, by z apetytem myśleć o śniadaniu, ale pomna wypadków dnia poprzedniego, zmusiła się do zjedzenia ciepłej, maślanej bułeczki i połówki soczystej brzoskwini.
Pijąc gorącą, słodką kawę, podniosła słuchawkę i połączyła się z recepcją. Po chwili zamówiła miejsce w samolocie do Nowego Jorku, który wylatywał z Sewilli w samo południe. Następnie zadzwoniła na komendę policji i poinformowała o swoim planowanym wyjeździe.
Pozostało jeszcze tylko spakowanie bagażu. Miała jedną walizkę i podręczny neseser, więc ta operacja nie zajęła jej dużo czasu. Kwadrans później zeszła do recepcji, żeby się wymeldować i zapłacić rachunek.