– Chyba była, skoro tak piszą. I co tam dalej?
– Rubinowy komplet księżnej Nataszy. Nawet niezła ta oprawa, nie zabija kamieni. O, a to… Kolekcja diamentów królowej Wiktorii, popatrz, pięć sztuk, każdy w innym kolorze. Od dwudziestu ośmiu do czterdziestu trzech karatów, nie słyszałam o czymś takim. Szafir gwiaździsty pani de Pompadour… Miała szafir gwiaździsty?
– Dużo miała, widocznie i szafir…
– Naszyjnik królowej Klemencji z Andegawenów. Rubiny, szafiry, perły i szmaragdy. To cały napierśnik, a nie naszyjnik. Za bardzo pstrokate. Co to za królowa?
– Tyle przynajmniej mogę ci powiedzieć. Klemencja Węgierska, druga żona Ludwika Kłótliwego, matka Jana Pogrobowca, czternasty wiek. Po Ludwiku, Filipie i Karolu nastali we Francji Walezjusze. Klemencja, owdowiawszy, dostała podobno szmergla na tle biżuterii i kupowała ją na tony, grzęznąc w długach…
Alicja nie miała nabożeństwa do historii, nie słuchała, co mówię. Czytała artykuł od początku.
– Te wszystkie rzeczy zaginęły w podejrzanych okolicznościach – powiadomiła mnie. – Szmaragdy Cecylii Renaty, robota podobno Inków albo Azteków, płynęły do Europy na zlecenie cesarza Ferdynanda II, jako część posagu dla córki, która miała poślubić polskiego króla…
– A…! – przerwałam jej żywo, bo przypomniałam sobie. – Cecylia Renata, pierwsza żona Władysława IV, on z Wazów, syn kolumny Zygmunta. Owszem, królowa. Ciągle poślubialiśmy cesarskie córki i gówno nam z tego przychodziło, bo dzieci im się jakoś nie darzyły…
– Tu jest mowa o szmaragdach, nie o dzieciach – zwróciła mi uwagę Alicja. – Hiszpański galeon ze skarbami zatonął w tej podróży blisko Portugalii. W siedemnastym wieku. Pod koniec dziewiętnastego wieku wygrzebali go, bo… zaraz… płytko leżał. Znaleźli wszystko…
– Jakie wszystko?
– Wszystko, co wiózł. Spis się zachował w korespondencji cesarskiej, więc wiadomo. Naszyjnik szmaragdowy Cecylii Renaty też się w tym znajdował, ktoś go widział, taki ten, no, intendent…? Wszystko jedno, widział i zapisał. I zaraz potem znikł, naszyjnik, nie intendent, czekaj… O, intendent też znikł. I więcej ludzkie oko nie widziało ani jednego, ani drugiego.
– Ale to już było na lądzie? – upewniłam się. – Z wody wylazło?
– Na lądzie. Zdaje się, że wszystko poginęło na lądzie. Zaraz, Arka Noego… Franciszek I zażyczył sobie kolekcji zwierzątek i zostało to wyrzeźbione w złocie, możliwe, że przez Benvenuta Celliniego, mnóstwo osób widziało tę menażerię w komplecie, ale krótko ją oglądali, bo znikła. Nie w czasie wojny ani w żadnym pożarze, tylko zwyczajnie, wśród życia dworskiego. Pewno ktoś ją podwędził…
– Diana de Poitiers – mruknęłam.
– Skąd wiesz? – zaciekawiła się Alicja.
– Nie wiem, rzucam podejrzenia. Nie lubię jej, Dumas ją obszczekał i wywarł na mnie wpływ, chociaż właściwie powinna wprawiać w podziw. Kurtyzana dwóch królów przez dwa pokolenia, duża rzecz. Nie każdy tak potrafi.
– Iiii tam, przy królach…? Czekaj, księżna Natasza, ona z Romanowów, to rewolucja. Żadne dziwo, że klejnoty zginęły, chociaż podobno, zaraz, tak tu piszą, uratowała je, wywiozła i przepadły zaraz potem. W czasie jej podróży przez Szwajcarię. Ja skracam, nie tłumaczę ci przecież wszystkiego. Diamenty królowej Wiktorii, te kolorowe, jakiś radża jej wysyłał w prezencie, żeby się podlizać, i nigdy nie dotarły do Anglii, Wiktoria o nich nawet nie wiedziała, bo to miała być niespodzianka.
– Nie utopiły się? Bo wysyłał chyba drogą morską?
– Morską, ale nie. Okręt dopłynął w całości, ale szkatułki z diamentami już na nim nie było. Zrobiła się uciążliwa afera, głównie starali się ukryć sprawę przed królową i zdaje się, że im się udało, za to prezent szlag trafił. Szafir gwiaździsty pani de Pompadour uchował się aż do rewolucji, prześledzili nawet jego drogę, kolejne osoby go ratowały razem z innymi precjozami, aż wreszcie coś mu się stało. Wygląda na to, że ślad się urwał w jakiejś oberży pod Marsylią. No i ten naszyjnik królowej Klemencji… O, wygląda na to, że chodził po jubilerach i lombardach, najpierw zabrali go jej za długi, potem go miał Karol de Valois, też mu zabrali za długi, co oni tak się zadłużali…? Potem przeleżał w ukryciu prawie dwieście lat…
– Przetrzymał wojnę stuletnią.
– To wtedy była wojna stuletnia?
– Mniej więcej wtedy. Za Filipa się zaczęła, jak Robert d’Artois podpuścił angielskiego Edwarda, a skończyła się na Joannie d’Arc.
– No to naszyjnik królowej Klemencji spokojnie ją przespał. Wiadomo, kto go miał kolejno aż do połowy osiemnastego wieku, po czym znikł tajemniczo. Tak tu piszą w tej całej opowieści, nie chce mi się tłumaczyć szczegółowo słowo po słowie, już mi się to znudziło. Czy ja wypiłam tę kawę? Bo wiem, że miałam zamiar?
– Wypiłaś, ale bardzo małą, możesz wypić jeszcze jedną. Czekaj, skoro te rzeczy poginęły w dawnych czasach, skąd mają ich zdjęcia? Fotografia wtedy nie istniała. Odnaleźli je czy jak? I zgubili ponownie?
Alicja powstrzymała swój ruch w kierunku czajnika i zajrzała do czasopisma.
– Wszystkie były widziane – zakomunikowała. – Wielokrotnie. I opisywane. A niektóre, o, szafir pani de Pompadour, rubiny Nataszy, naszyjnik Klemencji… znalazły się na jakichś portretach czy miniaturach. A resztę rysowano, te zwierzątka i szmaragdy… Diamenty Wiktorii opisano z detalami, fachowo. Komputerowo odtworzyli i zrobili z tego zdjęcia, tak to powinno było wyglądać, mogą istnieć różnice, ale minimalne. Niezły pomysł, swoją drogą…
Pozwoliłam jej zrobić następną kawę, oglądając komputerowe osiągnięcia i szczerze żałując, że duński język jest mi niedostępny. Na ile zdołałam się zorientować, w tekście podane były daty, kiedy cenny przedmiot ostatni raz widziano. Także miejsce i, być może, nazwisko osoby oglądającej. Nazwisko zresztą niepewne, bo ten ostatni oglądacz mógł się zwyczajnie nie przyznać, szczególnie jeśli zarazem był złodziejem.
– No i tą lampą Bełkot mnie zdenerwował ostatecznie… – podjęła Alicja.
– Blekot – poprawiłam.
– Wszystko jedno. To przez ciebie, więc teraz odkręcaj.
– Mnie się zdaje, że już odkręciłam, ale Blekot widocznie nie czytał. Ty im mów, żeby się złapali za słowo pisane i poza tym na ich gadanie nie zwracaj uwagi.
– Jak mam nie zwracać uwagi, skoro mi taki przygłupek lata po całym domu i rozwala pudła!
Z wielką energią zaprotestowałam przeciwko obarczaniu mnie winą za poczynania Blekota. Alicja zlekceważyła moje protesty, z nową kawą usiadła przy stole i ponownie sięgnęła po czasopismo.
– To jest w ogóle tłumaczenie angielskiego felietonu – oznajmiła, odwracając strony. – Z ich czasopisma. The Sun. Poniżej National Geographic, ale jeszcze nie brukowiec. Nie miewam tego, więc skąd się wzięło? Naprawdę nie ty przywiozłaś?
– Gdybym miała przywozić cokolwiek w obcym języku, to chyba prędzej po angielsku niż po duńsku, nie? Ale odczep się, nie przywoziłam. Blekot ci podrzucił.
– I do tej pory leży?
Przyjrzałam się jej z politowaniem, co i tak się zmarnowało, bo Alicja akurat nie patrzyła na mnie. Musiałam jednak wysyłać jakieś fluidy, skrzywiła się bowiem niecierpliwie.
– Oj, dobrze już, dobrze, możliwe, że różne rzeczy jakiś czas tu leżą…
– Ćwierć wieku.
– …ale i tak to nie moje. Po cholerę Blekot miał mi podrzucać?
– Nie wiem. Wymyśliłam to przed chwilą. Mnie bardziej intryguje, po co właściwie on tu przyjechał. Nie wierzę, że z wizytą do lampy. I, bardzo cię przepraszam, ale nie wierzę, że z czystej miłości do ciebie. Miał jakieś interesy do pozałatwiania i potrzebne mu było darmowe lokum? Mówił coś? A…! A w ogóle czym przyjechał?