?i ne forgesis sin sublavi
en roza akvo, la? la ?at',
kaj, por malbonon ne ekhavi,
la pi?on ?miris per pomad'.
?i grandan kacon ja ne timis,
sed tutegale, la? natur'
al Lu?ja kac' ?i ne kutimis,
do devis pensi pri sekur'.
Sed jen – sonor'! Momento ?ua!
Minuto pasis, kaj la dua, –
aperis dece kaj sen hast'
delonge atendita gast'.
Jen anta? ?i solide staris
sinjoro digna, kun impon'.
Li per drinkula baso knaris:
«Nobel' Kojonov – je dispon'!»
Li la?aspekte tute bravis:
vestita kiel vera dand',
razita glate. Kaj ne gravis
odoro de kutima brand'.
«Ho, tre agrablas vin renkonti,
pri vi cirkulas bona fam'» –
dirinte jenajn vortojn, honti
komencis la vidvino jam.
«Jes, povus mi fieri inde
pri mia povo, sen vantem',
sed, ol aliajn kredi blinde,
prefere konvinki?u mem.»
Kaj plue kun la sama senco
ekfluis la babil-torent'.
Sed ?in obsedis sola penso:
komenci fikon sen atend'.
Por ne malhelpi la babilon
Matrjona iris al la pord',
eksidis tie post ?irmilon
kaj trikas ?trumpon en bonord'.
L' vidvin' kun Lu?jo – en izolo!
Do ?i jam tremas pro ekscit',
en ?ia sango regas bolo,
pasio vokas ?in al lit'.
Kun Lu?jo en duop' sidante,
pro la avido sen rezon',
komencis ?i palpeti lante
en po?' de lia pantalon'.
Kaj sub la tu?' de ?ia mano
levi?is tuj de Lu?jo kac',
kvaza? kura?a armeano –
potenca, forta en a?dac'.
Palpinte l' kacon, tuj ekardis
vidvino, reve pri la pek',
tenere, dol?e lin rigardis,
kaj flustris softe: «Lu?jo, ek!»
Kaj jam sen?ene anta? li
demetas robon kaj babu?ojn,
nudigas bruston ?is tali',
invitas ?ui kunan ku?on.
Do anka? Lu?jo tuj ekprancis,
celante ?in kun fola strab',
kacegon sian li balancis
similan al mortiga klab',