Flav mutiĝis pro la kolero. Sed ne la Kasistino:
– Anĝelo en la banko! Vera anĝeleto! Sed rimarku bone, anĝeleto mia, se vi nur ankoraŭ unufoje ne komencas per la subskribigo kaj certigo de niaj procentoj laŭ tiu sumo, kiun la kliento deziras havi, vi uzos viajn flugilojn. Vi flugos!
* * *
La dilemoj kaj problemoj pri la respondeco de la unuopulo en la friponaĵoj de la homa socio, pri la respondeco al si mem kaj al siaj proksimuloj turmentis lin dum iom da tempo. Fine li eskapis al sia bonfara sandifekto. Li refalis en sian antaŭan malsanon, kaj dum la tuta jaro li povis pensi nur pri si mem. Sed dum la lastaj tagoj en la banko li vidis ies subitan sukceson en la entrepreno.
Johano Tobias , la maljuna optimisto, bonorde reaperis en la banko kaj nun li prezentis la peton pri hipoteko de multaj kampuloj, kies komision li peris. La negoco estis grava kaj tre esperiga. La gravuloj interkonsiliĝis en la interna ĉambro, dume Johano Tobias serenigis la humoron de la restantoj, vagis de unu tablo al la alia, rigardis tra la fenestro al la vigla strato, komentis la veteron kaj la ĝeneralan staton de la mondo, fine – neniu sciis kiel tio okazis – li malaperis. La organizacio de la banko funkciis ne senerare. La persona gardisto de onklo Tobias estis en la konferenco. Onklo Tobias nerimarkate venis dum siaj vagadoj en la malhelan necesejon. Li ne rimarkis la elektran kontaktilon kaj lumigis al si per alumeto. Oni jam fervore serĉis lin, kiam li aperis en la kasĉambro. Li venis de ekstere. Nezorgita pantalona butono atestis pri la loko, kie li estis. La malica hazardo volis, ke la purigistino forgesis en la seruro ŝlosilon de la pordo, gvidantan al la vestiblo. Terure. Nun la kampulo povis konvinkiĝi pri la eŭfemismo de la tabuleto: Ĉefsekretario. Sed onklo Tobias staris tie, bonhumore kun sia nezorgita tualeto, ne rimarkante, ke li renversis la tutan, zorge konstruitan financpsikologian ekvilibron. La hazardo efektive ne estas administraciebla, pensis sinjoro Flav . Iĝis ĝenerala paniko.
Flav tamen retrovis nun sian parolkapablon:
– De kie vi venas – li demandis kun indigna akcento.
– Divenu – diris petole Tobias . – Vi havas tiel belajn ĉambrojn por ĉio. Sed estas tro mallume tie. Oni povus enfali. Kaj mi ne komprenas, kiu spirito ŝlosis la pordon deinterne. Kaj mi elvenis aliloke. Kiel tio povas esti? Ĉio ’stas diable stranga! Mi ja ne trinkis hodiaŭ.
La vortoj sonis kiel sarkasmaj akuzoj. Ruza fripono! Li certe iros rekte al la redaktejo de la “Voĉo de la Tero”!
Oni regvidis Johanon Tobias al la granda kontoro. La konsilantaro aranĝis novan, rapidan kunvenon en la interna ĉambro. Estis akcentite, ke la estraro de la banko ne konsideras la aferon vivgrava, eĉ se la banko pro tia malzorgemo devos ĉesigi sian funkcion; sed la mizera konsilantaro pripensu la aferon, ĉu ekzistas ia rimedo, ĉar povas okazi, ke oni baldaŭ devos reiri en la mizeron, de kie la zorgemo de bankiero Flav savis la ĉeestantojn.
La cerboj laboris sub altfrekvenco. La plano naskiĝis.
– Sinjoro Tobias – diris ĝeneraldirektoro Flav – dum nia mallonga interkoneco vi donis multe da signoj pri viaj kapabloj kiel terkulturisto kaj homkonanto...
Tobias ekflaris ion. Li suspektis iun artifikon. Li ne respondis, sed per rigardo celante la pordon li plenigis la ĉambron per pipfuma nebulspiralo, vane serĉante taŭgan punkton por sputi. Fine li prenis sian ruĝbluan poŝtukon kaj li, kiu estis tiel lerta pri sputado, mallerte lokis la superfluan salivon en la poŝtukon. Bankiero Flav daŭrigis:
– Vi venis al ni kun utilaj servoj kaj ni volonte havus vin ĉe ni konstante. Vi povus helpi nin kaj ankaŭ la kreditbezonantan publikon, kiu vizitas nin. Interŝanĝe ni zorgus pri tio, ke vi havu agrablan, komfortan vivon. Mi ne dubas, ke vi akceptos nian proponon. Vi ricevos elegantan uniformon, malfermos la pordon al la klientoj kaj faros informan servon; vi ricevos bonan titolon kaj tre bonan salajron... ni nomos vin agrikultura ĉefinformisto, sinjoro ĉefinformisto...
– Agrikultura kio? Kia diablo mi estos? Ne, sinjoro generalo, direktorgeneralo, mi ne kredas, ke mi estas sufiĉe granda bovo por labori ĉi tie.
Flav persistis.
– Certe vi estas ege taŭga por tiu posteno. Mi jam delonge serĉas iun por ĝi. Kiam mi ekvidis vin matene, vi ekplaĉis al mi; mia unua penso estis: ni devus gajni tiun Johanon Tobias por nia banko. Vi ricevos ĉe mi ĉambron, manĝon kaj ĉiumonate 100 kronojn.
– Sonĝo aŭ mensogo? – demandis sin Tobias . – Ne, sinjoro, mi estas Simplulo, kiu eĉ ne...
– Sed ni bezonas ĝuste vin, vian honestan, sanan provincecon. Mi vidas, ke vi volas diri jes. Vi do restu tuj ĉe ni. Estas tre grave, ke vi tuj komencu. Nun estas nia granda sezono kaj vi komprenas, ke mi konsideras tre grava, ke vi tuj, jam hodiaŭ komencu vian laboron.
– Sed unue mi volas vojaĝi hejmen. Paroli kun...
– Ne, sinjoro Tobias , momente tio estas neebla kaj ni bone zorgos pri vi. Tute komplete. Post kelkaj tagoj eble ni povos liberigi vin kaj vi povos por iom da tempo vojaĝi hejmen por prizorgi viajn aferojn.
Johano Tobias havis ian suspekton. La afero ne plaĉis al li. Li ne volas resti objekto de moko, se li restas en honto. Se ekzemple oni elĵetas lin de ĉi tie. Okazu kio ajn, sed li devas vojaĝi hejmen, paroli kun la homoj. Li ekiris al la pordo.
– Mi nepre devas veturi hejmen. Sed venontsemajne mi revenos...
Sur la vangoj de Flav aperis la ruĝaj makuloj. Li estis malespera:
– Sed tio estas tute neebla, sinjoro Tobias .
– Mi iros do, adiaŭ do!
Flav sentis, ke ĉio estas perdita. Se tiu ĉi aĉulo reveturos, la afero publikiĝos. Ne multe helpos, se oni rapide forigos la tabulojn. La prestiĝo de la banko nepre falos. Oni mokos kaj ridos kaj nenio helpos.
La kolosa naturforto, la kasistino, sentis, ke nun ŝi devas agi. Ŝi ekprenis la manon de Johano Tobias kaj tiris lin en la internan ĉambron:
– Sinjoro Tobias , rigardu tiujn du centkronajn monbiletojn. Ili estos viaj, se vi, hm, ne parolos pri la propono de mia frato kaj kompreneble ne pri la aliaj aferoj en la banko. Vi komprenas, komercaj entreprenoj havas sekretojn. Ni havas fortan konkurencon. Vi ricevos ilin... – ŝi aldonis, ankoraŭ unufoje svingante la monon antaŭ la nazo de Tobias .
– Kion mi devas fari por ili? – demandis la maljunulo, kiu ankoraŭ ne komprenis la aferon.
– Nur silenti. Kaj subskribi tiun ĉi kvitancon. Je via honoro. Ni komprenas la aferon, ĉu ne? Vi estas honestulo kaj ankaŭ mi estas sincera...
Post solena manpremado la mono ŝanĝis posedanton. Al la naturkatastrofa energio de la Kasistino oni ne povis kontraŭstari.
– Sinjoro Korb , kiel ni decidis pli frue, vi veturu kun sinjoro Tobias kaj kolektu la dokumentojn kaj informojn pri la klientoj, kiuj deziras hipotekon. La trajno ekveturos post unu horo. Ĉu komprenite?
– Komplete.
– Vi, viroj, estas inerta ŝafaro! Inkluzive vi – diris la Naturkatastrofo al sia frato.
Onklo Tobias kaj konsilanto Korb jam estis surstrate. La maljunulo ne montris sin parolema. Li cerbumadis. Io konfuzis lin kaj li ne povis sufiĉe ĝoji pro la mono. Ke li ne povos paroli pri la afero, kiu ŝveligis lian internon...
* * *
Konsilanto Korb revenis post du tagoj.
– Ĉu jam? – demandis sinjoro Flav , kiu kutimiĝis, ke liaj dungitoj eluzas la liberecon kaj akiras pli da tagsalajroj.