Por mi kaj por tre treege multaj tiu ĉi pilgrimado de matracoj estis ne sole amuza afero, sed la esenca valoro de la tuta krozado. Imagu, kara Sara, ke mia matraco estis preskaŭ apud la "lia". Tial preskaŭ, ĉar inter la du matracojn ŝovis la sian onklino Tini kaj tiu pli ol "Damokles"-a avertilo permesis al ni nur sopirĝemojn pri la beleco de la lunlumo. Mia svedo faris veran spirgimnastikon kaj mian koron tiklis la petolemo; Onklino Tini komence grumblis, poste eligis tiajn spirojn, kiuj similas al eligado de eluzita vaporo de lokomotivo kaj fine ŝi trumpete ronkadis je ĉagreno de niaj najbaroj. Kelkaj el ili heroe persistis, sed la plimulto kun diversaj bondeziroj formigris de nia flanko. Nur mi kaj mia svedo restis, ĉar ni dormis kun malfermitaj okuloj. Ĝis kiam? Mi ne scias. Ĉu ni entute dormis?
Tre verŝajne, ĉar ĉe la mateniĝo per originala maniero la maristaro vekis nin. Ili simple forŝprucis per malvarma duŝo la dormon el niaj okuloj, por lavi la ferdekojn kaj ree komenciĝis la krozado de matracoj. Ĉiu prenis sian litaĵon, kaj rifuĝis for de la senindulga akvoradio. La maristoj ridis, la pasaĝeroj sakris kaj la LKK-anoj denove toleris la inundon de plendoj. (Tute sekrete mi flustras al vi, ke mi estis tre kontenta. Sed ne diru al onklino Tini, ĉar ŝi eĉ hodiaŭ ne povas pardoni al tiu maristo, kiu ĉu intence ĉu nevole "honorigis" ŝian nenomeblan parton per tiu akvoŝprucado. Mi mem estas tre danka al li, ĉar tio decidigis ŝin resti en sia kajuto kaj tiamaniere doni al ni — al mi kaj mia svedo — bonŝancon por ludi kun la fajro ĝis alveno de la matena akvo.)
La 11-an, nia ŝipo SINAIA jam fiere krozis sur la libera maro kaj mi konstatis fine, ke ĝi estas franca ŝipo (pro la flirtanta franca flageto ĉe la poŭpo) kun rumana nomo, luata de italoj, ĝuata de Babel-tura popolo, el kiu 33%-oj (leĝa rabato por revendistoj) absolute ne scias Esperanton kaj parolas nur sian patran lingvon. Okazis, ke al mia afabla "Bonan matenon" venis grumbla respondo en franca lingvo: "Teo? Non! La negroj malfruas", aŭ: "Mi ne vidis lin!" (Aludo pri mia svedo). Cetere la francoj estis la plej grumblema grupo. Ili konstante plendis, konsterniĝis, protestis, ribeladis, sakris, sed ili restis sur la ŝipo. Ĝuste tiel, kiel en la anekdoto pri la muŝoj. Ankaŭ en tiu anekdoto la franco estas la plej malkontenta kaj li esprimas sin plej brue, tamen li restas ĉe la tablo. La energia karavanestro parolis kaj la karavananoj de tempo al tempo eligis la kriojn: "Oooo!", "Aaaa". Feliĉe, ke la ŝipo estis franca kaj tial ĝi restis ne subakvigita de ili. Tamen estis amuze! Cetere ĉe la fino de la krozado niaj francaj samideanoj estis tute lojalaj, kaj ili plej komprenemaj montriĝis al la malfeliĉa kaj trotorturita LKK. La temperamentoj diferencas.
La temperamento de mia svedo astis pli ol norda, preskaŭ polusa. Mi jam pensis, ke la svedoj havas la varmon nur en la okuloj kaj en iliaj vejnoj cirkulas ruĝa marakvo. Sed post la albordiĝo ĉe insulo Malta li kuraĝis kisi dufoje mian manom. Nu, mi faris la necesan kaj decan konsterniĝon, sed bedaŭrinde ĝi efektive efikis kaj li poste bonkondutis, eĉ tro. Cetere en tiu tago ni ne havis okazon por senĝene babiladi. Onklino Tini sidigis min en kaleŝon kaj ni rigardis la urbon La Valetta. Al ŝi tre plaĉis la nigra, ombrelforma kapornamo de la virinoj. Ŝi pensis, ke ĝi estas funebra vesto kaj tial ŝi rimarkis: "Malfeliĉa lando! Ho, kiom da vidvinoj!" Sed pli ol la virina nigra kapornamo plaĉis al ŝi la anglaj oficiroj kaj policanoj. Al mi plaĉis pleje la du mankisoj de mia svedo. Fine onklino Tini aĉetis skatolon da "Ovomaltine" eble pro la entenata vorteto "malt", kaj ni ree enŝipiĝis. Ni havis lupan apetiton.
Pri la apetito mi memoras, ke ankoraŭ nenion mi rakontis al vi pri tiu eksterordinare interesa aranĝo, kiun oni nomas tagmanĝo kaj vespermanĝo dum la krozado. Kafa amikino, prezentu al vi 5-6 metrojn larĝan kradaron, kiu formas la pordegon de la manĝejo. Malantaŭ ĝi vi povas vidi longajn tablajn kun blankaj tukoj, manĝilaroj, teleroj kaj kun negroj en kostumo de la fama "Sing Sing" pundomo. Antaŭ la pordego senpacience atendas aro da malsatantoj en kostummanko, t. e. vestitaj en ban- kaj duone balkostumoj, en aŭ sen ĉemizoj, kun kaj sen montro de intimaj ĉarmoj kaj tiu kelk-centkapa malsatanta grupo minace muĝas, skuas la fermitan kradan pordegon laŭ instigo de la muzikanta stomako kaj malantaŭ la kradaro staras, kiel dia suvereno, la ĉefkelnero, postulanta de vi la montron de via kartkoloro por scii, en kiu grupo vi rajtas kvietigi vian malsaton. Ĉiutage varias la koloro. Ĝi estas jen blua, jen blue verda aŭ se plaĉas al vi, ĝi estas verda aŭ verde blua. Ĉiuokaze vi devas havi apartan memorkapablon pri nuancoj de koloroj por fiksi en via kapo la difinitivan koloron de via karto. Ve al vi, se vi eraros! Vi estos elĵetita kaj vi povos ree komenci la duhoran atendadon por fine ricevi vian porcion da furaĝo.
Plej amuze estis, kiam la unua grupo jam estis manĝanta kaj la dua ankoraŭ nur flaris la odoron antaŭ la kradaro. La diferenco inter la mienoj estis okulfrapa. La unua mienis kiel la kontentigita prahomo kaj la dua rikanis avide kiel antaŭulo de la prahomo. Por havi plenan iluzion pri la bildo sufiĉas aldoni, ke kelkaj el la viroj aperis ĉe la tagmanĝo en harriĉa kostumo de sia nudeco. Tiel la kulturhomoj fine ricevis sian porcion. Sed la porcio estis vere nur por kulturhomo. Ĝi estis nur mikroskope videbla, sed almenaŭ salumita per la ŝvitgutoj de la bravaj negroj. Kion fari? Oni ankoraŭ ne inventis la neŝviteman negron. Cetere nia negro ricevis donace tri poŝtukojn de mia onklino Tini.
Krom la tag- kaj vespermanĝo ekzistis ankoraŭ matenmanĝo kaj posttagmeze tetrinkado. La lasta nur trifoje estis praktikata, alifoje ĝi restis teorio sen praktiko… sed min senfine amuzis ĉio ĉi. Onklino Tini ĉiutage aperis ĉe la plendoficejo por interpreti ĉiam pli kaj pli novajn mankojn. La deĵoranto protokolis, sed mi esperas, ke tiuj plendoj restis sur la ŝipo kaj ne revenos por fantomadi kaj venenigi la trankvilan dormon de la LKK, kies membroj finfine estis nur homoj lacaj, trotorturitaj.
Sed ni lasu la prozon de la krozado kaj ni albordiĝu en la haveno de ĝia poezia parto. Ni alvenis al la celo: Tripoli. Ho, Sara, se vi estus vidinta onklinon Tini! Jam frumatene ŝi suprenvenis el sia kajuto sur la ferdekon por teleskope esplori la horizonton. Ŝi havis blankan tolan kostumon, blankan tropikan ĉapelon kun dumetra blanka vualo kaj tie ŝi rulis sin sur la ferdeko tien reen kiel strandbaneja balono giganta. Ĉiumomente ŝi ruliĝis al ni (al mi kaj al mia svedo) por komuniki siajn apertojn: "Jen la tero! Jen palmo! Jen kamelo! Jen arabo!" Nur post paso de du horoj ni konstatis tion, kion ŝia fantazio jam vidigis al ŝi. Fine, Tripoli! Ho, Tripoli! Kvardekgrada varmo en ombro. Sed ni iris ne en la ombro, ĉar ombra flanko ne ekzistis. La ses metrojn altaj palmoj nur kelkloke donis tiom grandan ombran lokon, kiom estis la larĝeco de la figofolio sur korpo de Evo en la paradizo. Ho, Tripoli! Ho, benata varmegeco, kiu boligis kaj pli arde cirkuligis la ruĝan marakvon en la vejnoj de mia timema svedo, mi rememoras pri vi kaj mi resopiras vin nun! Nu, sed ĉion laŭorde…
Onklino Tini decidis patropreni en ekskurso al la oazo de la dezerto kaj per aŭtobuso finsuferi 200 kilometrojn por renkonti sian "ŝejkon". Mi estis pli prudenta, dirante, ke kio estas oazo? Du, tri palmoj, kvar kraĉantaj araboj, du remaĉantaj kameloj, varmego kaj lunlumo, eventuale bleko de leonoj en la malproksimo… Nu, escepte la leonblekon, mi povos trovi el ĉio pli en Tripoli kaj mi ŝajnigis eksterordinaran lacecon. Onklino Tini do foraŭtobusis kaj mi restis kun mia svedo por libere vagadi en la urbo mem.
Ĉu ni vagadis? Ho, ne! Duonebrie pro varmo kaj pro alispeca varmdeziro ni sencele kuradis de strato al strato, el la moderna kvartalo en la araban kvartalon; ni miris pri ĉio, ni ridis pro ĉio kaj ni reciproke interŝanĝis donacetojn por memoro. Li aĉetis por mi veran orientan razoleon en ĉarma boteleto kaj mi prezentis al li ledan cigaredujon kun egipta gravuraĵo. (Rimarko: en Ĝenovo, antaŭ la disiĝo — iom dolora — ni konstatis, ke el la rozoleo restis nur la oleo kaj la cigaredujo havis apenaŭ rimarke-blan etiketon: "Made in Germany").