Nun plunjis la granda floro karmezina e presis olua petali a la labii tordanta. La membri dil mizerozo tordis su pro angoro; la helici dil planto fremisis quaze pro extazo, vibris tra lia tota longeso. Ondi de kolori chanjanta movis tra oli, la kolori divenis plu profunda, plu venenoza.
Konan ne komprenis to quon il vidis, ma konocis, ke il vidis ula Hororo. Homo o demono, la sufrado dil kaptito tushis ilua kordio vaganta ed impulsema. Il serchis enireyo e trovis pordo gretatra en la stangi, klozita per seruro pezoza, por qua il trovis klefo inter ti quin il portis, ed eniris. Quik la petali di la flori livida extensis su simile al kapuco di kobrao, la helici minacante levis su, e la tota planto fremisis e shancelis vers il. To ne esis blinda vejetanto-kreskajo natural. Konan sentis intelekto stranja e maligna; la planto povis vidar il, ed il sentis olua odio emanar de ol per ondi preske tushebla. Prudente pasante plu proxime, il remarkis la radiko-stipo, repulsive flexebla stipo plu dika kam ilua kruro, e mem dum ke la longa helici extensis su vers il kun bruiso de folii e susuro, il ociligis sua espado e tranchis la stipo per un stroko.
Quik la mizerozo en olua tenego violentoze jetesis aparte dum ke la sarmentego flogis e tordis su quale serpento senkapigita, rulis su aden sfero granda e giboza. La helici bategis e tordis su, la folii trepidis e tiktakis quale kastanyeti, e petali apertis e klozis su konvulsatre; pose la tota longeso laxe extensis su, l’intensa kolori paleskis ed obskureskis, blanka liquido fetida fluetis del stumpo tranchita.
Konan regardegis sorcite; lore sono frapis ilua oreli ed il levis l’espado. La homo liberigita staceskis e regardis il. Konan beis astonate. Ne plus esis l’okuli en la vizajo rugoza sen emoco. Obskure pensema, li vivis per inteligenteso, e la mieno di imbecileso falabis de la vizajo quale maskilo. La kapo esis streta e bone formacita, havanta fronto alta e splendida. La tota formo dil homo esis aristokrata, evidenta en lua alta korpo gracila e lua bela manueti e pedeti. Lua unesma vorti esis stranja e surprizis.
‘Qua yaro esas?’ lu demandis parolante per la Kotha.
‘Hodie es la dekesma dio dil monato Yuluk, la yaro dil Gazelo,’ respondis Konan.
‘Yagkulan Ishtar!’ murmuris la nekonocato. ‘Dek yari!’ Lu pasis manuo trans sua brovo, sukusis sua kapo quaze forvishar araneo-teli de sua cerebro. ‘Omno esas ankore obskura. Pos dek-yara vakueso, on devas ne expektar, ke la mento quik funcionas. Qua vu esas?’
‘Konan, olime de Kimeria. Nun rejulo di Aquilonia.’
L’okuli dil altru montris surprizo.
‘Ka yes? Ka Namedides?’
‘Me strangulis lu sur lua trono dum ta nokto kande me sizis l’urbo rejal,’ respondis Konan.
Ula naiveso en la respondo dil rejulo movigis la labii dil nekonocato.
‘Pardonez, sinioro. Me devis dankir vu por la servo quon vu facis a me. Me esas quale homo qua subite vekas ek dormado plu profunda kam morto e trublita da koshmari pri angoro plu feroca kam inferno. Ma me komprenas, ke vu salvis me. Dicez— pro quo vu tranchis la stipo dil planto Yogtha vice arachar ol per la radiki?’
‘Pro ke me lernis longatempe ante nun evitar tushar per mea karno to quon me ne komprenas,’ replikis la Kimeriano.
‘Bone por vu,’ dicis la nekonocato. ‘Se vu sucesus arachar ol, vu forsan trovabus kozi adheranta a la radiki quin mem vua espado ne vinkabus. La radiki di Yogtha kreskas en inferno.’
‘Ma qua vu esas?’ demandis Konan.
‘Homi nomas me Pelias.’
‘Quo!’ kriis la rejulo. ‘Pelias la sorcero, rivalo a Tsotha-lanti, qua desparis del mondo dek yari ante nun?’
‘Ne tote del mondo,’ respondis Pelias per rideto obliqua. ‘Tsotha preferis retenar me vivanta, katenizita plu severe kam per fero rustizita. Lu inkluzis me hike kun ta diablo-floro di qua la semini driftabis del nigra kosmo de Yag la Damnita, e trovis fertil agro nur en la vermito-tordanta putreso qua bolias en la sulo dil inferno.
‘Me ne povis memorar mea sorci e la vorti e simboli di mea povo dum ke ta kozo damnita tenis me e drinkis mea anmo per olua embraci abomininda. Ol sugis la kontenajo di mea mento diale e nokte, facis mea cerebro tam vakua kam vino-krucho ruptita. Dek yari! Ishtar salvez me!’
Konan facis nula respondo, ma stacis tenante la stumpo dil torcho, e tranis sua espado. Certe la homo esis dementa—ma esis nula dementeso en l’okuli stranje obskura qui kalme regardas il.
‘Dicez, ka la nigra sorcero esas en Khorshemish? Ma no—ne respondez. Mea povi vekeskas, e me sentas en vua mento granda batalio e rejo kaptita da perfideso. E me vidas Tsotha-lanti kavalkar rapide vers la Tibor kun Strabonus e la rejo di Ofir. Tante plu bone. Mea arto esas tro febla pro la longa dormado por nun afrontar Tsotha. Ni ekirez ca fosi.’
Konan deskurajigante sukusis sua klefi.
‘La greto dil extera pordo esas klozita da riglo qua movesas nur del extero. Kad esas nul altra ekireyo de ca tuneli?’
‘Nur un, qua nek vu nek me dezirus uzar, pro ke ol duktas adinfre, ne adsupre,’ ridis Pelias. ‘Ne importas. Ni irez al greto.’
Lu movis vers la koridoro per pazi necerta, pro longe neuzita membri qui gradope plucerteskis. Sequante, Konan dicis destranquile, ‘Esas damnite granda serpento qua reptas en la tunelo. Ni esez prudenta por ke ni ne pasez aden olua boko.’
‘Me memoras ol de longe,’ severe respondis Pelias, ‘pro ke me koaktesis spektar dum ke on nutris ol per dek de mea akoluti. Lu esas Satha, l’Oldo, maxim chefa dil dorlot-bestii di Tsotha.’
‘Ka Tsotha exkavis ta fosi por nula kauzo ecepte por lojigar sua monstri damnita?’ demandis Konan.
‘Lu ne exkavis oli. L’urbo fondita tri mil yari ante nun esis ruinaji di plu frua urbo sur e cirkum ca kolino. Rejulo Khosus V, la fondinto, konstruktis ica palaco sur la kolino, ed exkavante keleri sub ol, trovis pordeyo enmurigita, quan il ruptis, e deskovris la fosi, qui esis tatempe pasable quale ni nun vidas. Ma lua granda viziro mortis tante violentoze en oli, ke Khosus pro timo itere murigis l’enireyo. Lu dicis, ke la viziro falabis aden puteo—ma lu riplenigis la keleri e plu tarde abandonis la palaco ipsa, e konstruktis por su altro en la suburbo, de qua lu fugis panike ulmatine deskovrinte ula nigra moldo dissemita sur la pavimento marmora di sua chambro.
‘Lu lore departis kun sua tota korto al parto estala dil rejio e konstruktis nov urbo. La palaco sur la kolino ne uzesis e krulis. Kande Akkhutho I rivivigis la perdita glorii di Khorshemish, lu ibe konstruktis fortreso. Restis ke Tsotha-lanti konstruktez la skarlata citadelo ed itere apertez la voyo al fosi. Irge qua fato prenis la granda viziro di Khosus, Tsotha evitis ol. Lu falis aden nula puteo, quankam lu ya decensis aden puteo trovita, ed ekvenis portanta stranja expresuro qua ne depose livis lua okuli.
‘Me vidis ta puteo, ma ne deziras serchar sajeso en ol. Me esas sorcero, plu olda kam homi imaginas, ma me esas homal. Relate Tsotha—on dicas ke dansantino di Shadizaro dormis tro proxim la ruinaji pre-homal sur Dagoth Kolino, e vekis en la tenego di nigra demono; de ta ruinajo profana genitesis hibrido damnita quan homi nomas Tsotha-lanti—’
Konan kriis akute e retrotiris su, retropulsis sua kompanulo. Avan li levesis la granda formo brilanta e blanka di Satha, seneva odio en olua okuli. Konan tensis su kontre atako—por shovar la torcho brulant aden ta vizajo diablatra e jetar sua vivo aden espado-stroko laceranta. Ma la serpento ne regardis il. Ol regardegis trans ilua shultro al homo nomita Pelias, qua stacis kun brakii krucigata, e ridetis. Ed en la grand okuli kolda e flava l’odio lente mortis a pura timo—la nura foyo ke Konan vidis tala expresuro en okuli di reptero. Per hasto vorticatra quale forta vento, la serpentego foriris.
‘Quon ol vidis por timigar su?’ demandis Konan regardante destranquile sua kompanulo.
‘La homi squamoza vidas to quo evitas l’okuli mortiva,’ sekrete respondis Pelias. ‘Vu vidas mea aspekto karnal; lu vidis mea nuda anmo.’