Flueto glacatra perturbis la spino di Konan, e lu esis kurioza, funde, ka Pelias esas homo, o ka nur altra demono del fosi qua portas maskilo di homeso. Il kontemplis, kad esus prudenta plunjar senhezite sua espado tra la dorso di sua kompanulo. Ma dum ke il pensis tale, li venis al stala greto, nigre grabita avan la torchi ultre ol, e la kadavro di Shukeli ankore jacis falinte an la stangi en koagulita flako karmezina.
Pelias ridis, e lua rido ne esis agreabla.
‘Per l’ivora hanchi di Ishtar, qua esas nia pordisto? Yen, esas ya la nobla Shukeli ipsa, qua pendigis mea yunuli per lia pedi e senpeligis li kun rido-krii! Ka tu dormas, Shukeli? Pro quo tu jacas tante rigide, tua grasa ventro sinkita quale to di buchita porko?’
‘Lu es mortinta,’ murmuris Konan, destranquila pro askoltir ta vorti sovaja.
‘Mortint o vivant,’ ridis Pelias, ‘lu apertos la pordo por ni.’
Lu klakis akute sua manui e kriis, ‘Levez tu, Shukeli! Staceskez del inferno e levez tu del pavimento sangizita ed apertez la pordo por tua mastri! Staceskez, me dicas!’
Terorinda jemo ekis tra la vulti. La hari di Konan herisis ed il sentis kolda sudoro sur sua pelo. Nam la kadavro di Shukeli agitesis e movis per infantatra tastado dil grasa manui. La ridado di Pelias esis tam senkompata kam hakileto silexa, kande la formo dil eunuko shancelis e staceskis por sizar la stangi dil greto. Konan regardante lu sentis sua sango glacieskar e la medulo di sua osti liquideskar; nam l’okuli larje apertita di Shukeli esis vitatra e vakua, e de la grand incizo en lua ventro la intestini laxe pendis til la pavimento. La pedi dil eunuko faletis inter lua intestini dum ke lu riglagis e movis quale automato sen cerebro. Kande lu komencabis movar, Konan opinionis ke per hazardo nekredebla l’eunuko ankore vivas; ma la homo esis mortinta—esis mortinta dum hori.
Pelias flanis tra l’apertita greto, e Konan quik trapasis dop lu; sudoro fluis de lua korpo, il tiris su de ta formo terorinda qua inklinis per laxa gambi apud l’apertita greto quan ol tenis. Pelias pasis sen retroregardar, e Konan sequis, tenite da nauzeo e koshmaro. Il ne facis plu kam sis pazegi kande subita falbruiso vekigis il. La kadavro di Shukeli jacis laxe ye la bazo dil greto.
‘Lua tasko esas facita, ed inferno itere beas por lu,’ afable dicis Pelias. Lu jentile fingis ne remarkar la tremego qua sukusis la korpo di Konan.
Lu avaniris alonge l’eskalero e tra la latuna pordo kronizita per kranio. Konan tenis sua espado expektante trupi de sklavi, ma silenco kovris la citadelo. Li trapasis la nigra koridoro ed eniris ube incensizili pendis ed emisis eterna incenso-nubi. Ankore li vidis nulu.
‘La sklavi e soldati lojas en altra parto dil citadelo,’ dicis Pelias. ‘Canokte, lia mastro absenta, sendubite li jacas ebria per vino e lotuso-suko.’
Konan regardetis tra arkizita fenestro havanta ora solio qua apertesis a larja balkono, e blasfemis pro surprizo, vidante l’obskure blua cielo stelizita. Esabis jus pos jornesko kande il jetesis aden la fosi. Nun esas pos noktomezo. Il preske ne komprenis, ke il esis tante longe sub la tero. Il subite remarkis dursto e hungro devorema. Pelias avaniris aden chambro havanta ora kupolo e pavimento arjenta, la muri ek lapislazulo perforita dal arki di multa pordi.
Sospirante, Pelias sideskis adsur silka divano.
‘Itere silko ed oro,’ lu sospiris. ‘Tsotha afektacas esar superiora de karno-plezuri, ma lu esas midiablo. Me esas homala, malgre mea nigra arti. Me prizas komforto e gayeso—per ta moyeno Tsotha kaptis me. Lu kaptis me impotenta pro ebrieso. Vino esas malediko—per l’ivora sino di Ishtar, mem dum ke me parolas pri ol, yen la trahizanto! Amiko, varsez gobletedo—haltez! Me obliviis, ke vu esas rejo. Me varsos.’
‘To al diablo,’ grondis Konan, e plenigis gobleto kristal e donis ol a Pelias. Pose il levis la krucho e drinkis longe de ol ed ekis la satisfaco-sospiro di Pelias.
‘La hundo konocas bona vino,’ dicis Konan, e vishis la boko per manudorso. ‘Ma per Krom, Pelias, ka ni sidez hike til ke lua soldati vekas e tranchas nia guturi?’
‘Ne timez,’ respondis Pelias. ‘Ka vu prizus vidar la fato di Strabonus?’
Blua fairo brulis en l’okuli di Konan ed il tenegis sua espado til ke sua fingro-artikli blueskis. ‘Ho, se me esus avan lu kun espado!’ il grondis.
Pelias levis globego brilanta del tablo ebena.
‘La kristalo di Tsotha. Infantala ludilo, ma utila kande mankas tempo por plu alta cienco. Enregardez, sinioro.’
Lu pozis ol sur la tablo avan Konan. La rejulo enregardis nuboza profundaji qui plu profundeskis ed expansis. Imaji lente enfokeskis ek nubi ed ombri. Il regardis peizajo familiara. Larja agro extensas a fluvio sinuifanta, ultre qua la plana-landi rapide divenas intriko de kolini nealta. An la rivo nordal dil fluvio esas murizita urbeto gardita da fosato qua juntesas ye singla fino al fluvio.
‘Per Krom!’ kriis Konan. ‘Yen Shamar! La hundi siejas ol!’
L’invadanti transpasabis la fluvio; lia pavilioni stacas en la streta agro inter l’urbo e la kolini. Lia militisti esamifas cirkum la muri, lia mashi brilegas pale sub la luno. Flechi e roki jetesas vers li del turmi e li retroe shancelas, ma itere venas.
Mem dum ke Konan blasfemis, la ceno chanjesis. Alta turmo-pinti e kupoli levis su en la nubeto, ed il regardis sua propra chefurbo Tamar, ube omno esas konfuzigita. Il vidas ke la kavalieri stale vestizita de Poitain, sua maxim loyala suporteri, quin il livabis por gardar l’urbo, kavalkas del pordego, mokata e sisata dal turbo esamifanta en la stradi. Il vidas spoliado e tumulto, e militisti di qui la shildi portas l’insigno di Pelia; li stacis en la turmi e pavonumas tra la merkati. Super omno, quale pikturo fantomal, il vidas la vizajo obskur e triumfanta di Princo Arpelo de Pelia. L’imaji desaparas.
‘Do!’ kriis Konan, ‘Mea populo nemediate revoltas kande me esas absenta—’
‘Ne tote,’ interruptis Pelias. ‘Li audis, ke vu esas mortinta. Esas nulu protektar li del enemiki extera e milito interna, li supozas. Komprenende li turnas su al maxim forta nobelulo por evitar la horori di anarkio. Memorante olima militi, li ne fidas al Poitainani. Ma Arpelo esas apude, e la maxim forta princo di la rejlando central.’
‘Kande me itere venabos ad Aquilonia, lu esos nur senkapigita kadavro putranta sur l’Agro di Perfidanti.’ Konan grincis sua denti.
‘Ma ante ke vu povus atingar vua chefurbo,’ Pelias memorigis da il, ‘Strabonus avanirabus. Adminime lua kavalieri spolius vua rejio.’
‘Vere!’ Konan pazis en la chambro quale leono enkajigita. ‘Per la maxim rapida kavalo me ne povas atingar Shamar ante dimezo. Mem esante ibe, me ne povus facar irgo bona ma mortar kun la populo, kande falas l’urbo—ed ol ya falos pos kelka dii maxime. De Shamar a Tamar esas kavalkado de kin dii, mem se on mortigus la kavali alonge la voyo. Ante ke me povus atingar mea chefurbo e kolektar trupi, Strabonus martelagus la pordegi; nam kolektar trupi esos diablatre desfacila—mea omna nobeluli damnebla dissemabos su a lia propra feudi damnita pro l’anunco pri mea morto. E pro ke la populo forjetis Trokero de Poitain, esas nulu frapar l’avara manui di Arpelo del krono—e la kron-trezoro. Lu cedos la lando a Strabonus po falsa trono—e tam balde kam Strabonus forturnus su, lu agitus revolto. Ma la nobeli ne suportus lu, e to nur donus a Strabonus pretexto por necelate anexar la rejio. Ho Krom, Imir, e Set! Utinam me havez ali por flugar quale la fulmino a Tamar!’
Pelias, qua sidis frapetante la jada tablo per sua fingro-ungli, subite cesis e staceskis quaze por skopo definita, e facis manusigno, ke Konan sequez. La rejulo obediis, plunjita aden pensaji tenebroza, e Pelias avaniris del chambro alonge eskalero havanta gradi marmora kun oro, qua iris al pinto dil citadelo, la tekto di la maxim alta turmo. Esis nokto, e forta vento suflis tra la cielo stelizita e movigis la nigra hararo di Konan. Fore infre briletis la lumili di Khorshemish, semblante plu fora kam la steli supera. Pelias semblis aparta ed eskarta hike, konkordante kun la stelaro per grandeso kolda e nehomal.