‘Ma se homo povus trapasar la gardeni,’ duris dicar la Kimeriano, ‘pro quo lu ne povus irar al gemo tra la supra parto dil turmo, e talmaniere evitar la soldati?’
Itere la Kothano beis.
‘Askoltez lu!’ lu mokante kriis. ‘La barbarulo esas aglo qua flugos a la bordo juvelizita dil turmo, qua esas nur cent-e-kinadek futi super la tero, e havas kurvigita muri plu glata kam vitro polisita!’
La Kimeriano regardachis cirkume, humiligata da la bramo de ridado mokanta qua salutis ca dicajo. Il trovis nula humuro en ol, ed esis tro nova a civilizeso por komprenar olua nepolitaji. Homi civilizita esas plu nepolita kam sovaji, pro ke li savas, ke li povas esar nepolita sen ke lia kranii esez fendigita, generale. Il esis konfuza e chagrenigata, e sendubite forreptus, abasita, ma la Kothana pluse pikis il.
‘Venez, venez!’ lu klamis. ‘Dicez a ca kompatindi, qui esas nur furtisti denaska, dicez a li quale vu furtus la gemo!’
‘Esas sempre moyeno, se la deziro ligesus kun kurajo,’ kurte respondis la Kimeriano iracoza.
La Kothano elektis konsiderar lo kom insulto. Lua vizajo purpureskis pro iraco.
‘Quo!’ lu bramis. ‘Vu audacas docar ni pri nia aferi, e sugestas ke ni es poltroni? Forirez; forirez de me!’ E lu violentoze shovis la Kimeriano.
‘Ka vu mokas me e manuagas me?’ rauke dicis la barbarulo; ilua pronta furio saltis; ed il sufoye shovis la Kothano per frapo de manui apertita qua retrojetis sua tormentanto kontre la tablo krude skultita. Biro spricis del gobletego, e la Kothano bramis pro furio, ektiris sua espado.
‘Hundo barbara!’ lu grondis. ‘Me havos vua kordio pro to!’
Stalo flagris, e la turbo sovaje movis fore. Dum lia lukto li renversis l’unika kandelo e la retreteyo obskureskis, plenigesis per la frakas-bruiso di benki renversita, batado di pedi fulanta, klami, blasfemaji de homi qui falis l’una sur l’altra, ed un akra krio agonioza qua tranchis la bruisego quale kultelo. Kande la kandelo riacendesis, la plu multa gasti ekirabis tra pordi e fenestri frakasita, e ti restanta blotisis dop amasi de vino-bareleti e sub tabli. La barbarulo esis foririnta; la centro dil chambro esis abandonita ecepte da la vundita kadavro dil Kothano. La Kimeriano, havante l’instinto nefalianta dil barbaro, mortigabis sua enemiko en l’obskureso e konfuzeso.
2.
L’akuta lumi ed ebria gayeso minlauteskis dop la Kimeriano. Il forjetabis sua tuniko lacerita, marchis tra la nokto nude ecepte lumbo-tuko e sua sandali havanta alta laci. Il movis per la gracio flexebla di granda tigro, sua muskuli stalatra movis sub sua bruna pelo.
Il enirabis ta parto dil urbo rezervita por la templi. Omnalatere oli brilis blanke sub la stel-lumo—nivatra koloni marmora ed ora kupoli ed arki arjenta, santuarii di la miriado de stranja dei di Zamora. Il ne suciis pri li; il savis, ke la religio di Zamora, quale omno di populo civilizita e longe establisita, esas intrikoza e komplexa, e perdabis la plumulto di sua esenco anciena en labirinto de formuli e ritui. Lu squatabis dum hori en la korto dil filozofi, askoltis la disputi dil teologiisti e docisti, e forirabis perplexigita, certa pri nur un kozo: ke li omna esas dementa.
Ilua dei esis simpla e komprenebla; Krom esis la chefo, ed habitis granda monto, de qua lu sendis fato e morto. Esas neutila advokar Krom, pro ke lu esas deo trista e sovaja, e lu odiis le febla. Ma lu donis kurajo a viro naskanta, e la volo e forteso por mortigar l’enemiki, qua, segun la Kimeriano, esas omno expektenda.
Ilua pedi sandalizita ne sonis sur la pavi. Nula vigilisti preterpasis, nam mem la furtisti de la Maul evitis la templi, ube stranja morti falis adsur kontravencanti. Lu vidis avane la Turmo dil Elefanto, obskur avan la cielo. Il konsideris, pro quo ol tale nomesas. Nulu evidente savis. Il nultempe vidabis elefanto, ma il neprecize komprenis, ke ol esas animalo monstratra, havante kaudo avane ed anke dope. Vaganta Shemido dicis lo, e juris ke lu vidabis mili de ta bestii en la lando dil Hirkaniani; ma omnu savas, ke la homi di Shem mentias. Omnakaze, esis nul elefanti en Zamora.
La turmo brilanta levis su kolde vers la steli. En sunlumo ol tante dazlis, ke kelki toleris olua brileso, ed on dicis, ke ol konstruktesis ek arjento. Ol esis ronda, cilendro dina e perfekta, alta de cent-e-kinadek futi, e sua bordo cintilifis sub la stel-lumo pro la granda juveli qui krustizis ol. La turmo stacis inter l’exotik arbori shancelanta dil gardeno levita alte super la nivelo dil urbo. Alta muro inkluzis ta gardeno, ed exter la muro esis plu basa nivelo, anke inkluzita da muro. Nula lumizili videsis; aparis nula fenestri en la turmo—adminime ne plu alte kam la suprajo dil muro interna. Nur la gemi supre cintilifis kolde en la stel-lumo.
Arbusti dense kreskis exter la plu basa od extera muro. La Kimeriano reptante pluproximeskis e stacis apud la barilo, mezuris ol per sua okuli. Ol esis alta, ma il povis saltar e sizar la chapo per sua fingri. Pose esus ludo por ociligar su adsupre, ed il ne dubitis, ke il povas talmaniere anke pasar la muro interna. Ma il hezitis pro pensar pri la stranja danjeri qui, on dicis, vartas interne. Ta homi esis stranja e misterioza ad il; li ne esis de ilua sorto—mem ne dil sama sango kam la plu westala Brithuniani, Nemediani, Kothani, ed Aquiloniani, di qua la misterii civilizita pavorigis il. La homi di Zamora esis tre anciena, e, segun to quon il vidabis, tre maligna.
Il pensis pri Yara, la chefa sacerdoto, qua facis stranja malaji de ca turmo juvelizita, e la hari dil Kimeriano heriseskis rimemorante naraco de ebria pajo dil korto—quale Yara ridabis koram princo enemikal, e tenis gemo maligna e brilanta avan lu; e quale radii blindigante lansesis de ta juvelo profana ed envelopis la princo, qua kriachis e falis, e diminutis til amaso velkinta e karbonigita, qua transformesis a nigra araneo, qua kuris frenezioze tra la chambro til ke Yara aplastis ol per la talono.
Yara ne ofte venis de sua magio-turmo, e sempre por facar malignajo por ula homo od ula naciono. La rejulo di Zamora timis lu plu multe kam lu timis morto, ed sempre ebriigis su, pro ke lu ne povas tolerar sobre ta timo. Yara esis tre olda—evis plu kam yarcenti, on dicis, ed anke dicis, ke lu vivos por sempre pro la magio di sua gemo, quan homi nomis la Kordio dil Elefanto, sen plu bona motivo kam pro ke lua domo nomesis la Turmo dil Elefanto.
La Kimeriano, okupata per ta pensaji, rapide presis su an la muro. En la gardeno ulu pasis per pazi mezurita. L’askoltanto audis klikto di stalo. Do, gardisto ya pazas ta gardeni. La Kimeriano vartis, expektis audar ke lu retropasos, ma silenco esis en ta gardeni misterioza.
Fine kuriozeso vinkis il. Saltante lejere, il sizis la muro ed ociligis su per un brakio adsur la suprajo. Jacante plate sur la larja chapo, il regardis adinfre la larja spaco inter la du muri. Nul arbusti kreskis proxime, quankam il vidis sorgeme tondizita arbusti apud l’interna muro. Stel-lumo falis adsur la plana gazono ed ulube tinkletis fonteno.
La Kimeriano sorgeme abasis su aden la gardeno ed ektiris sua espado, regardegis cirkume. Il emocis pro la nervozeso dil sovajo qua stacas tale neprotektata en la nuda stel-lumo, ed il lejere movis cirkum la muro-kurvo, restis en olua ombro, til ke il proximeskis l’arbusti quin il remarkabis. Il rapide kuris blotisante vers oli, e preske mispazis sur formo qua jacis krumplita apud l’arbusti.
Rapida regardeti addextre ed adsinistre revelis nul enemiki, adminime videbla, ed il squatis por explorar. Ilua akut okuli, mem en la febla stel-lumo, vidis forte formacita viro en l’arjenta homarmaro e kasko krestizita dil rejala guardo Zamorana. Shildo e lanco jacis apud lu, ed explorado nur instantal revelis ke lu esabis strangulita. La barbarulo desquietigite regardis cirkume. Il savis, ke ca homo mustas esar la gardisto quan il audabis preterpasar sua celoloko apud la muro. Nur kurta tempo pasabis, ma dum ta tempo manui sennoma venabis ek l’obskureso e strangulabis la soldato til morto.