‘Qua esas ibe? Ka vu venas itere por tormentar me, Yara? Ka vu nultempe finos? Ho, Yag-kosha, kad esas nula fino di mea agonio?’
Lakrimi rulis del blind okuli, e la regardo di Konan vagis al membri extensita sur la kanapeo marmora. Ed il savis, ke la monstro ne staceskos por atakar. Il rikonocis la marki dil roto-tormento, e di la flamo brulanta, e quankam il havis harda anmo, il stacis hororigita da la deformuri, quin ilua raciono dicis esir olime membri tam bela kam sua propra. E subite omna timo e repugneso foriris, remplasita per granda kompato. Quo esas ta monstro, Konan ne povis savar, ma la marki di olua sufrado esis tante terorinda e patetika, ke tristeso stranje doloriganta sizis la Kimeriano, il ne savis pro quo. Il nur sentis, ke il regardas tragedio kosmal, ed il retropasis pro shamo, quaze charjata per la kulpozeso dil tota raso.
‘Me ne esas Yara,’ il dicis. ‘Me esas nur furtisto. Me ne nocos vu.’
‘Proximeskez por ke me povas tushar vu,’ la ento dicis hezitante, e Konan sen timo pluproximeskis, ilua espado pendis obliviata en ilua manuo. La rostro sentema extensesis e tastis sur ilua vizajo e shultri, quale tastas blindulo, ed olua tusho esis tam lejera kam ta di yunino.
‘Vu ne esas dil diablo-raso di Yara,’ sospiris la ento. ‘La feroceso pura e muskuloza dil dezerti markizas vu. Me olime konocis vua populo, quan me konocis per altra nomo longe, longe ante nun, kande altra mondo levis sua turmi juvelizita vers la steli. Esas sango sur vua fingri.’
‘Araneo en la supra chambro e leono en la gardeno,’ murmuris Konan.
‘Vu anke mortigis homo canokte,’ replikis l’altru. ‘Ed esas morto supre en la turmo. Me sentas; me savas.’
‘Yes,’ murmuris Konan. ‘La princo di omna furtisti jacas mortinta ibe pro mordo di insektacho.’
‘Do—e do!’ La stranja voco nehomal acensis en sorto di nelauta kantado. ‘Mortigo en la taverno e mortigo sur la voyo— me savas; me sentas. E la triesma facos la magio pri qua mem Yara ne sonjas—ho, magio di livrado, verda dei di Yag!’
Itere lakrimi falis dum ke la korpo tormentita ocilis, tenita da divers emoci. Konan regardis perplexe.
La konvulsi cesis; l’okuli mola e blinda turnesis vers la Kimeriano, la rostro facis signo ke il proximeskez.
‘Ho homo, askoltez,’ dicis la stranja ento. ‘Me esas abomininda e monstratra a vu, ka ne? No, ne respondez; me savas. Ma vu aparus tam stranje a me, se me povus vun vidar. Esas multa mondi ultre ca tero, e vivo havas multa formi. Me esas nek deo nek demono, ma karno e sango quale vu, quankam la substanco partale diferas, e la formo gisesis per altra muldilo.
‘Me esas tre olda, ho homo dil landi dezerta; longe e longe ante nun me venis a ca planeto kun altri de mea mondo, del verda planeto Yag, qua sempre rondiras en l’extera bordo di ca universo. Ni flugis tra spaco per fortega ali qui portis ni tra la kosmo plu rapide kam lumo, pro ke ni militabis kontre la reji di Yag e vinkesis ed ekjetesis. Ma ni nultempe povas retroirar, nam sur ca tero nia ali velkis de nia shultri. Hike ni habitis aparte del vivanti teral. Ni luktis kontre la vivo-formi stranja e terorinda qui tatempe marchis sur la tero, e ni divenis timinda, e ni ne molestesis en l’obskura jungli estal, quin ni habitis.
‘Ni vidis homi kreskar del simii e konstruktar l’urbi brilanta di Valusia, Kamelia, Komoria ed olia fratini. Ni vidis li shancelar pro l’ataki dil pagana Atlantidani e Pikti e Lemuriani. Ni vidis la mari kreskar e dronigar Atlantida e Lemuria, e l’insuli dil Pikti, ed urbi brilanta dil civilizuro. Ni vidis la transvivanti de Piktia ed Atlantida konstruktar lia imperii antiqua, qui krulis a ruinaji per militi sangoza. Ni vidis la Pikti sinkar aden sovajeso abismal, l’Atlantidani sinkar retroe aden simieso. Ni vidis la nova sovaji movar adsude kom ondi vinkanta del cirklo Arktika por konstruktar nova civilizuro, e nova rejlandi nomita Nemedia, e Koth, ed Aquilonia ed olia fratini. Ni vidis vua homi acensar per nova nomo del jungli dil simii qui esabis l’Atlantidani. Ni vidis la decendanti di Lemuriani qui transvivabis la kataklismo itere acensar de sovajeso e kavalkar adweste kom Hirkaniani. E ni vidis ca raso di diabli, transvivanti dil civilizuro anciena qua esabis ante ke Atlantida sinkis, acensar itere a kulturo e povo— ca rejio maledikata Zamora.
‘Ton omna ni vidis, nek helpis nek jenis la nechanjebla lego kosmal, ed unope ni mortis; nam ni de Yag ne esas nemortiva, quankam nia vivi esas quale la vivi di planeti e stelari. Fine me sole restis sonjante pri olda tempi inter la templi kaduka di Khitai perdita en junglo, adorata kom deo da flava raso antiqua. Lore venis Yara, erudita en obskura saveso transmitita de la dii di barbareso ante ke Atlantida sinkis.
‘Komence lu sidis ye mea pedi e lernis sajeso. Ma lu ne satisfacesis per to quon me docis a lu, nam ol esis blanka magio, e lu deziris savajo maligna por sklavigar reji e plenigar ambiciono demonatra. Me volis docar nula nigra sekretaji quin me ganabis, nevolunte, tra l’epoki.
‘Ma lua sajeso esis plu profunda kam me supozis; per ruzemeso obtenita inter la tombi obskura di Stigia tenebroza, lu dupigis me por divulgar sekretajo quan me ne intencis revelar; e turnante mea propra povo kontre me, lu sklavigis me. Ha, dei di Yag, mea taso esas bitra de ta horo!
‘Lu duktis me del junglo perdita di Khitai ube la griza simii dansis segun la pipi dil flava sacerdoti, e donacaji de frukti e vino esis amasigita sur mea altari frakasita. Me ne plus esis deo di junglo-homi benigna—me esis sklavo di diablo en formo homal.’
Itere lakrimi falis del blind okuli.
‘Lu enkarcerigis me en ca turmo quan, segun lua impero, me konstruktis dum un nokto. Per fairo e roto-tormento lu dominacis me, e per tormenti stranja ed infernal quin vu ne povus komprenar. En agonio me longatempe ante nun suocidabus, se posible. Ma lu retenis me vivanta—mutiligita, blindigita, e ruinita—por facar to quon lu imperis. E dum triacent yari me facis to quon lu imperis, de ca kanapeo marmora, nigrigis mea anmo per peki kosmal, e makulizis mea sajeso per krimini, pro ke me havis nul altra elekto. Ma lu ne furtis mea omna sekretaji anciena, e mea lasta donacajo esos la sorco di la Sango e la Juvelo.
‘Nam me sentas ke la fino di tempo pluproximeskas. Vu esas la manuo di Fato. Me pregas vu, prenez la gemo quan vu trovos sur ta altaro.’
Konan turnis su al indikata altaro ora ed ivora, e prenis juvelo granda e ronda, tam klara kam kristalo karmezina; ed il savis, ke ito esis la Kordio dil Elefanto.
‘Nun la granda magio, la fortega magio, quale ica tero ne antee vidis, e ne itere vidos, tra milion milion yarmili. Per mea vivo-sango me konjuras ol, per sango naskinta sur la verda sino di Yag, qua sonjas fore en la grandega blua vasteso di Spaco.
‘Prenez vua espado, homo, ed ektranchez mea kordio; pose presez ol por ke la sango fluez adsur la reda gemo. Pose irez adinfre per ta eskalero ed enirez l’ebena chambro ube sidas Yara envolvita per lotus-sonji maligna. Parolez lua nomo e lu vekos. Lore pozez ca gemo avan lu, e dicez, “Yag-kosha donas a vu donacajo final e sorco final.” Lore rapide ekirez ca turmo; ne timez, vua voyo esos desobstruktata. La vivo di homo ne esas la vivo di Yag, nek morto di homo la morto di Yag. Lasez me esar liberigita de ca kajo di karno ruinita e blindigita, e me itere esos Yogah de Yag, jorno-kronizita e brilanta, havante ali por flugar, e pedi por dansar, ed okuli por vidar, e manui por ruptar.’
Konan necerte pluproximeskis, e Yag-kosha, o Yogah, quaze ke lu sentis ilua dubito, indikis adube il mustas frapar. Konan agacis sua denti e profunde plunjis sua espado. Sango trempis la lamo ed ilua manuo, e la monstro tresayis konvulsante, pose jacis senmove. Esante certa ke vivo forflugabis, adminime tala vivo quala il komprenis, Konan facis sua tasko repugnanta e rapide ektiris ulo quon il opinionis esar la kordio dil stranja ento, quankam ol diferis stranje de irga kordio quan il vidabis. Tenante l’organo pulsanta super la juvelo flamifanta, il presis ol per l’amba manui, e sango-pluvo falis adsur la gemo. Il surprizesis, ke ol ne forrulis, ma absorbesis dal gemo, quale aquo absorbesas da sponjo.