Il trovis su en larja koridoro havanta alta muri tapetizita. La lumo esis la sama obskureso krepuskulal. Distanta kozi esis nedistinta, e do il esis desquietigita, e pensis pri serpenti qui glitas nevideble tra l’obskureso. Pordo ye la fora extremajo semblis esar distanta de milii en ta lumo deceptanta. Plu proxime, la tapeto pendis talmaniere ke semblis esar aperturo dop ol, e kande il cirkonspekte levis oli, il deskovris streta eskalero qua iras adsupre.
Il hezitis ed audis de la granda chambro jus ekirita la sama pazi tranata quin il audabis exter la panelo. Kad il persequesis tra la tunelo? Il hastoze acensis l’eskalero, faligis la tapeto dop su.
Balde il iris aden koridoro sinuifanta. Il trapasis l’unesma pordo renkontrita. Il havis duopla skopo per ta vagado semblante senskopa: eskapar de ta edifico ed olua misterii, e trovar la yunino Nemediana qua, il opinionis, esis enkarcerigita ulloke en ta palaco, o templo, od irge qua ol esis. Il opinionis, ke ol esis la grand edifico kupolizita en la centro dil urbo, ed esis probable, ke lojis hike la regnanto dil urbo, a qua homino kaptita sendubite esus adportita.
Il trovis su en chambro, ne koridoro, e preske retroiris, kande il audis voco dop un de la muri. Ne esis pordo en ta muro, ma il inklinis su ad ol e klare audis. Koldeso glaciatra lente reptis alonge ilua dorso. L’idiomo esis Nemediana, ma la voco ne esis homal. Ol havis resonado terorinda, quale kloshego qua sonigas noktomeze.
‘Esis nula vivo en l’Abiso, ecepte to quo esis enkorpigita en me,’ ol sonigis. ‘Esis nek lumo, nek movo, nek irga sono. Nur l’urjo dop ed ultre vivo guidis ed instigis me a mea voyajo adsupre, blinda, nesentiva, persistanta. Tra epoki ed epoki, e tra la strati senchanja di obskureso me klimis—’
Sorcita da ta sonigo resonanta, Konan blotisis obliviante omno, til ke olua povo hipnotiganta kauzis stranja remplaso di fakultati e percepto, e sono kreis l’iluziono de vido. Konan ne plus remarkis la voco ecepte kom fora son-ondi ritmoza. Portite ultre ilua ero ed ilua propra individueso, il vidis la transmuto dil ento quon on nomis Khosatral Khel, qua reptis del Nokto e l’Abiso epoki ante nun por vestizar su en la materio dil universo.
Ma karno homal esis tro febla, tro meskina por kontenar l’esenco terorinda qua esis Khosatral Khel. Do lu staceskis en la formo ed aspekto di viro, ma lua karno ne esis karno, nek lua osto osto, nek lua sango sango. Lu divenis blasfemajo kontre la tota naturo, nam lu kauzis vivar e pensar ed agar stofo bazal, qua antee nultempe havis la pulso e movado di ento animita.
Lu marchegis tra la mondo quale deo, nam nula armo teral povus nocar lu, e segun lu, yarcento esis quale horo. Vagante, lu trovis populo primitiva qua habitis l’insulo Dagonia, e lu komplezesis donacar kulturo e civilizeso a ca populo; per lua helpo li konstruktis l’urbo Dagon e li ibe habitis ed adoris lu. Stranja e teroriganta esis lua servisti advokata del obskur anguli dil planeto, ube severa transvivanti de epoki obliviata ankore guatis. Lua domo en Dagon konektesis ad omna altra domi per tuneli tra qui lua sacerdoti havanta razita kapi portis viktimi por sakrifiko.
Ma pos multa eri, populo feroca e brutal aparis sur la marbordo. Li nomis su Yuetshi, e pos batalio feroca li esis vinkita e sklavigita, e dum preske generaciono li mortis sur l’altari di Khosatral.
Lua sorco katenizis li. Lore lia sacerdoto, viro stranja e magra de raso nekonocata, plunjis aden la dezerto, e riveninte portis kultelo ek nula materio teral. Ol esis forjita ek meteoro qua flagrabis tra la cielo quale flecho flamifanta, e falabis en fora valo. La sklavi revoltis. Lia krecenti havanta segatra lami falchis la homi di Dagon quale mutoni, e kontre ta kultelo neteral, la sorco di Khosatral esis nepotenta. Dum ke masakro e buchado bramis tra la reda fumo qua plenigis la stradi, la maxim severa akto di ta severa dramato pleesis en la kupolo enigmatra dop la chambro havanta estradeto e kupra trono e muri marmorumita quale la pelo di serpenti.
De ta kupolo la sacerdoto dil Yuetshi sole emersis. Lu ne mortigabis sua enemiko, pro ke lu deziris havar ta minaco pri liberigar lu por retenar lua propra regnati rebela. Lu livabis Khosatral jacanta sur l’ora estradeto, la mistika kultelo sur lua sino kom sorco por retenar lu sensensa e senanma til la lasta judicio.
Ma l’epoki pasis e la sacerdoto mortis, la turmi di Dagon desertita krulis, la legendi obskureskis, e la Yuetshi diminutesis per pesti e famini e militi, til ke li esis nur restaji dispersita, vivis en kraseso alonge la marbordo.
Nur la kupolo enigmatra rezistis la domajo di tempo, til ke hazarda fulmino-stroko e la kuriozeso di peskero levabis la kultelo magial del sino dil deo e ruptis la sorco. Khosatral Khel staceskis e vivis ed itere forteskis. Lu komplezesis restaurar l’urbo quale ol esis dum la dii ante olua falo. Per lua nekromancio lu erektis la turmi del polvo di milyari obliviata, e la homi qui esis polvo dum epoki itere movis vivante.
Ma homi qui gustis morto nur parte vivas. En l’anguli obskura di lia anmi e menti, morto ankore restas nevinkita. Nokte la homi di Dagon movas ed amas, odias e festinas, e memoras la falo di Dagon e lia propra masakro nur kom sonjo obskura; li movas en sorcita iluziono-nebulo, sentas la stranjeso di lia existo, ma ne questionas la kauzi di ol. La jorno venante, li dormeskas profunde, por esar itere vekigita nur da la nokto venonta, qua esas parenta a morto.
To omna rulis kom panoramo terorinda avan la koncio di Konan dum ke il blotisis apud la muro tapetizita. Ilua raciono shancelis. Omna certeso e raciono esis forbalayita, restis universo tenebroza tra qua movis figuri kapucizita havante potenciali terorinda. Tra la voco resonanta quale sonigado triumfanta super la legi ordinita di sana planeto, sono homal ankragis la mento di Konan de olua flugo tra sferi di dementeso. Ol esis la singluti histeriala di homino.
Il nevolate saltis a sua pedi.
6.
Jehungir Agha vartis per kreskanta nepacienteso en sua batelo inter la kani. Plu kam horo pasabis, e Konan ne riaparabis. Il sendubite ankore serchis l’insulo por la yunino celita ibe. Ma nova konjektajo venis al Agha. Se la komandero proxime livabis sua militisti, ka li suspekteskus e venus por explorar ilua absenteso? Jehungir parolis al remeri, e la longa batelo glitis del kani e movis vers l’eskalero skultita.
Livinte sis viri en la batelo, lu duktis l’altra dek armarkisti fortega di Khawarizm, qui portis alta helmi e manteli ek tigro-feli. Quale chaseri qua invadas la retreteyo di la leono, li furtatre avancis sub l’arbori, flechi an la kordeti. Silenco regnis en la foresto, ecepte kande granda verda kozo, qua forsan esis papagayo, jiris super lia kapi per basa tondro de larja ali, e pose forflugis tra l’arbori. Per gesto subita Jehungir haltigis sua bando, e li nekredante regardegis la turmi videbla tra la fora folii.
‘Tarim!’ murmuris Jehungir. ‘La pirati rikonstruktis la ruinaji! Sendubite Konan es ibe. Ni explorez. Urbo fortifikata tante proxim la marbordo!—Venez!’
Per prudenteso rivivigita, li glitis tra l’arbori. La ludo chanjesis; de persequanti e chaseri li divenis spioni.
E dum ke li reptis tra la subarbusti interplektita, la viro serchata havis plu multa danjero kam lia flechi filigrana. Konan agnoskis, havante ganso-pelo, ke ultre la muro ta voco soniganta cesabis. Il stacis tam senmove kam statuo, ilua regardo fixigita ye pordo kurtenizita tra qua, il savis, ke fina hororo balde aparos.
Esis obskura e polvoza en la chambro, e la hari di Konan staceskis sur ilua kranio-pelo dum ke il regardis. Il vidis kapo e du giganta shultri emersar del krepuskulo tenebroza. Esis nula sono di pedpazi, ma la granda formo obskura plu e plu distinteskis, til ke Konan rikonocis la figuro di viro. Lu portis sandali, jupo e larja zono shagrina. Lua quadrata hararo ligesis per ora cirkleto. Konan regardegis la larjeso dil shultri monstratra, la pektoro muskuloza, la muskuli salianta dil torso e membri. La vizajo havis nula febleso e nula kompato. L’okuli esis buli de fairo obskura. E Konan konocis, ke ico esas Khosatral Khel, l’ancieno del Abiso, la deo di Dagonia.