Soldato postenizita exter la muri kriis pro hororo tresayigata kande granda nigra ombro havanta okuli flamifanta saltis la muro e preterpasis lu per ventego impetuoza. Ma ol esis tante rapide irinta ke la militisto konfuzigita stacis, kurioza kad ol esabus sonjo od halucino.
4.
En la granda dormo-chambro havanta alta ora kupolo, sole dormis e sonjis la Rejulo Konan. Tra griza nebuleto vorticanta il audis stranja advoko, febla e fora, e quankam il ne komprenis ol, semblis ke il ne povis ignorar ol. Tenante l’espado en manuo, il iris tra la griza nebulo quale homo marchus tra nubi, e dum ke lu marchis, la voco plu distinteskis, til ke il komprenis la vorto parolata—esis ilua propra nomo kriata trans l’abismi di Spaco o Tempo.
Nun la nebuleto dispersesis ed il vidis, ke il esis en koridoro granda ed obskura qua semblis esar cizelagita ek nigra petro solida. Ol ne esis lumizita, ma per ula magio il klare vidis. La pavimento, plafono, e muri esis polisita e matide brilis, ed esis skultita per figuri di heroi anciena e dei mi-obliviata. Il fremisis vidante la vasta konturi tenebroza dil Oldi Sennoma, e savis ulmaniere ke pedi mortiva ne trapasabis ta koridoro dum yarcenti.
Il venis a larja eskalero cizelagita ek la solida petro, e la muri dil shakto esis ornita per esotera simboli tante anciena e hororinda ke oli igis la Rejo Konan havar ganso-pelo. La gradi single esis skultita per la figuro abomininda dil Olda Serpento, Set, por ke ye singla pazo il pozis sua talono adsur la kapo dil Serpento, quale intencita depos olda epoki. Malgre to il esis tranquila.
Ma la voco ankore advokis il, e fine, en obskureso nepenetrebla da ilua okuli materiala, il eniris stranja kripto, e vidis nebulatra figuro havanta blanka barbo, qua sidis sur tombo. La hari di Konan herisis ed il sizis sua espado, ma la figuro parolis per toni profundega.
‘Ho homo, ka vu konocas me?’
‘Ne me, per Krom!’ blasfemis la rejulo.
‘Homo,’ dicis l’ancienulo, ‘me esas Epemitreus.’
‘Ma Epemitreus la Sajulo esas mortinta dum mil-e-kinacent yari!’ balbutis Konan.
‘Askoltez!’ imperis l’altru. ‘Quale stoneto jetita aden lago obskura difuzas ondeti a la fora rivi, talmaniere eventi en la Mondo Nevidebla plaudas quale ondi ye mea dormado. Me bone merkis vu, Konan de Kimeria, e l’estampo di brav agi esas sur vu. Ma mala fati esas en la lando kontre qui vua espado ne povas helpar.’
‘Vu parolas enigmatatre,’ Konan dicis perturbite. ‘Lasez me vidar mea enemiko e me fendos lua kranio al denti.’
‘Liberigez vua furio barbara kontre enemiki havanta karno e sango,’ respondis l’ancienulo. ‘Ne kontre homi me devas shirmar vu. Esas mondi obskura quin la homaro apene konjektas, en qui monstri senforma pazegas—demoni qui advokesas de l’Extera Nihili por ganar formi material e lacerar e manjar segun l’imperi di mala magiisti. Esas serpento en vua domo, ho rejulo—en vua rejio esas vipero ek Stigia qua havas l’obskura sajeso dil ombri en sua anmo tumultoza. Quale dormanto sonjas pri la serpento qua reptas apud lu, me sentis l’abomininda prezenteso di la novico di Set. Lu esas ebria pro povo terorinda, e sua frapi kontre sua enemiko forsan ruinos la rejio. Me advokis vu a me por donacar a vu armo kontre lu e lua hundi infernal.’
‘Ma pro quo?’ Konan demandis perplexe. ‘On dicas, ke vu dormas en la nigra kordio di Golamira, deube vu sendas vua fantomo per ali nevidebla por helpar Aquilonia en kazo di bezono, ma me—me esas stranjero e barbaro!’
‘Tacez!’ La toni fantomatra reperkutis tra la granda kaverno tenebroza. ‘Vua destino esas ligita ad Aquilonia. Gigant eventi formacesas en la reto ed sino di Fato, e sorcero dementa pro sango ne obstruktez la voyo di destino imperial. Yarcenti ante nun Set tordis su cirkum la mondo quale pitono cirkum viktimo. Dum mea tota vivo, tam longa kam ta vivi di tri vulgara homi, me luktis kontre lu. Me fugigis lu aden l’ombri di la sudo misterioza, ma en obskura Stigia, homi ankore adoras ta qua segun ni esas l’arkidemono. Quale me luktis kontre Set, tale me luktas kontre lua adoranti e lua partisani e lua akoluti. Montrez vua espado.’
Astonata, Konan obediis, e sur la granda lamo, proxim l’arjenta espado-konko, l’ancienulo trasis, per magra fingro, stranja simbolo brilanta quale blanka fairo en l’ombri. E tainstante kripto, tombo, ed ancienulo desaparis, e Konan perplexe saltis ek sua lito en la granda dormo-chambro havanta ora kupolo. E stacante konfuzigata pro la stranjeso di ta sonjo, il vidis, ke il tenis sua espado en sua manuo. Ed ilua hari herisis sur sua nuko, pro ke en la larja lamo simbolo esis grabita— konturo di fenixo. Ed il rimemoris, ke sur la tombo en la kripto il vidabis to quon il pensabis esar simila figuro ek petro. Nun lu esis kurioza, kad ol esabis nur petra figuro, ed il havis ganso-pelo pro l’omna stranjeso.
Dum ke il stacis, sono furtatra en l’extera koridoro rivivigis il, e ne hezitante por explorar, il meteskis sua homarmaro; il itere esis la barbarulo, suspektema ed alerta quale griza volfo akulita.
5.
Tra la silenco qua plenigis la koridoro dil palaco rejal sekrete iris duadek figuri furtatra. Lia furtema pedi, o nuda o portanta mola ledro, facis nula sono sur o tapiso dika o karelo marmora. La torchi en nichi alonge la koridori brilis rede sur poniardo, espado, ed akut armhakilo.
‘Tacez, omni!’ susuris Askalante. ‘Haltigez ta damnite lauta respirado, irge qua esas! L’oficiro dil noktoguardo forsendis la plumulto dil sentineli de ta koridori ed ebriigis la ceteri, ma ni ankore mustas sorgar. Retroirez! La guardo venas!’
Li presis su dop grupo de koloni skultita, e preske quik dek giganti portanta nigra homarmaro pretermarchis per mezurita pazi. Ilia vizaji montris dubito regardante l’oficiro qua duktas ili de ilia devo-posteno. Ta oficiro esis kelke pala; dum ke la guardo pasis la konspiranti celita, on vidas ke il vishas sudoro del fronto per trepidanta manuo. Il esis yuna, e tala perfideso kontre rejo ne esis facila por il. Il mentale maledikis la spensemeso vanitatoza qua debizabis il al pekunio-prestisti ed igis il esar nur piono di politikisti konspiranta.
La guardo iris kliktante e desaparis del koridoro.
‘Bonege!’ Askalante ridetis. ‘Konan dormas sengarda. Hastez! Se li trovas ni mortiganta il, ni perdesas—ma kelka homi federus su a rejo mortinta.’
‘Yes, hastez!’ kriis Rinaldo; sua blua okuli brilis quale l’espado quan il ociligis super sua kapo. ‘Mea lamo durstas! Me audas la vulturi venanta! Adavane!’
Ili hastis temerare alonge la koridoro ed haltis avan orizita pordo portanta la simbolo dil drako rejala di Aquilonia.
‘Gromel!’ imperis Askalante. ‘Enruptez ica pordo!’
La gigantulo inhalis profunde e lansis sua potenta korpo kontre la paneli; olti jemis e kurveskis sub la shoko. Itere il squatis e lansis su. Per rigli krakanta e frakas-bruiso de ligno, la pordo ruptesis e falis.
‘Aden!’ bramis Askalante, brulante pro la spirito dil ago.
‘Aden!’ kriis Rinaldo. ‘Morto al tirano!’
Ili quik haltis. Konan afrontis ili, ne nuda viro vekanta perplexe sen armi de dormado profunda por esar buchita quale mutono, ma barbarulo alerta ed akulata, mi-homarmarizita, ed havanta sua longa espado en sua manuo.
1
Arboro (