‘Mitra protektez ni kontre la povi di obskureso!’ lu anhelis. ‘La rejulo ya parolis canokte kun Epemitreus! Ed ibe sur l’espado— la signo sekreta quan nulu ma il darfas facar—l’emblemo dil fenixo nemortiva qua sidas sempre sur ilua tombo! Kandelo, rapide! Regardez itere ta loko ube la rejulo dicis, ke la koboldo mortis!’
Ca loko esis en l’ombro di ekrano ruptita. Li forjetis l’ekrano e lumizis la pavimento per kandelo-lumo. E silenco trepidanta kaptis la homi qui regardis. Lore uli falis a sua genui kriante a Mitra, ed uli fugis kriachante ek la chambro.
Sur la pavimento ube la monstro mortabis esis, quale ombro tushebla, larja nigra makulo neefacebla; la ento livabis sua konturo klare grabita per sua sango, e ta konturo esis di nula ento di mondo racionoza e normal. Severe ed hororinde ol jacis ibe, quale ombro jetita da un de la dei simiatra qui squatas sur l’altari ombroza di templi tenebroza en l’obskura lando Stigia.
La Skarlata citadelo
1.
La mujo dil batalio deskreskabis; la krio di vinko mixesis kun la jemado dil mortanti. Quale folii gaye kolorizita pos sturmo autunal, la vinkiti kovris la plana-lando; la suno kushanta brilis de kaski polisita, masho orizita, kurasi arjenta, espadi frakasita, e de la pezoza faldi rejala di silka standardi, renversita en flaki de karmezino koagulanta. En tacem amasi jacis milito-kavali e lia kavalkanti stale vestizita, krinari fluanta e plumi fluktuanta same makulizita per la reda fluo. Cirkum ed inter oli, quale tempesto-reziduo, esis dissemita korpi lacerita e tramplita qui portis stala kasqueti e ledra vamsi—armarkisti e piquisti.
L’olifanti[2] bramis triumfo-fanfaro tra la plana-lando, e la hufi dil vinkinti grincis an la sini dil vinkiti dum ke omna linei vaganta e brilanta konvergis adinterne quale la radii di roto vers la loko ube la lasta transvivanto ankore facis lukto neegala.
Tadie Konan, rejulo di Aquilonia, vidabis sua selektita kavalieraro desmuntita, aplastita e batita, e pulsita ad eterneso. Kun kinamil kavalieri il transpasabis la limito sudwestal di Aquilonia e kavalkabis aden l’agro herboza di Ofir, ma trovis ibe sua olima aliancito, la rejulo Amalrus di Ofir, dispozita kontre su kun l’armeo di Strabonus, rejulo di Koth. Tro tarde il komprenabis la kaptilo. Omno posibla de viro il agabis per sua kinamil kavalieri kontre triadekamil kavalieri, armarkisti e piquisti dil konspiranti.
Sen armarkisti od infantrio, il lansabis sua kavalkanti homarmarizita vers l’armeo venanta, vidabis la kavalieri di sua enemiki en lia masho-kuti brilanta falar sub sua lanci, pecigabis la centro opozanta, e pulsabis la rangi ruptita kapavane, ma trovabis su kaptita en mordilo kande la ali netushita enklozabis il. L’armarkisti Shemida di Strabonus devastabis ilua kavalieri, plumizabis li per flechi qui trovis omna kreviseturo en lia homarmaro, faligabis la kavali; e la piquisti Kothana enkurabis por lancagar ta kavalkanti falinta. La lancisti mashizita dil centro ruptita riordinabis su, rinforcita per la kavalkanti dil ali, ed asaltabis e riasaltabis, fine ganis la batalio nur pro lia nombro grandega.
L’Aquiloniani ne forfugabis; li mortabis sur l’agro, e de la kinamil kavalieri qui adsude sequabis Konan, ne unu livis vivante l’agro di Shamu. E nun la rejulo ipsa stacis akulita inter la kadavri incizita di sua domo-trupi, sua dorso an amaso di kavali e homi mortinta. Kavalieri Ofirana en masho orizita saltigis lia kavali super kadavramasi por incizar la sola figuro; kurta Shemidi havanta blue nigra barbi e kavalieri Kothana havanta bruna vizaji pede cirkondis il. La bruiso di stalo surdigis on; la figuro portanta nigra masho di la rejulo westal altigis su super sua enemiki esamifanta e frapegis quale buchisto uzanta granda hako-kultelo. Kavali sen kavalkanti kuris tra l’agro; cirkum ilua pedi ferizita kreskis ringo de kadavri mutilita. Ilua atakanti retrotiris su de ilua desesperanta sovajeso anhelanta ed livida.
Nun tra la linei krianta e blasfemanta kavalkis la chefi dil vinkanti—Strabonus havanta vizajo larja e bruna ed okuli ruzoza; Amalrus, dina, delikatega, perfidema, tam danjeroza kam kobrao; e la magra vulturo Tsotha-lanti vestizita nur per robi silka, sua granda nigra okuli brilante de vizajo quale to di ucelo raptera. Rakonti misterioza naracesis pri ta sorcero Kothana; en la vilaji nordal e westal, mulieri havanta desordinita harari pavorigis infanti per ilua nomo, e sklavi rebela abatesis a submiso plu rapide per la minaco vendesar ad il kam per flogilo. Homi dicis, ke il havas biblioteko di misterioza verki bindita per pelo di viktimi vivanta ed, en fosi sennoma sub la kolino sur qua ilua palaco situesis, ke il komercas kun la povi maligna e kambias sklavini krianta por sekretaji nesanta. Il esis la reala regnanto di Koth.
Nun il kolde ridetachis dum ke la rejuli haltis sekure distante de la severa figuro fere vestizita qua altigis su inter la mortinti. Avan ta sovaje blu okuli ocideme brulanta sub la kasko plumizita e nochizita, mem le maxim brava retrotiris su. L’obskura vizajo cikatrizita di Konan esis mem plu obskura pro pasiono; ilua nigra homarmaro esis hakita a ragi e makulizita per sango; ilua grand espado esis reda til l’espado-konko. En ta krizo la tota plako di civilizeso desaparabis; esis barbarulo qua afrontis sua vinkanti. Konan esis naske Kimeriano, un de ta kolinani feroca e severa qui habitas sua lando nuboza e tenebroza en la nordo. Ilua historio, qua duktabis il a la trono di Aquilonia, esis bazo di ciklo de heroo-rakonti.
Do nun la rejuli restis for il, e Strabonus imperis, ke l’armarkisti Shemida lansez lia flechi a l’enemiko de disto; lua kapitani falabis quale frumenti matura sub l’espado dil Kimeriano, e Strabonus, tam sparema pri sua kavalieri kam pri sua moneti, spumifis furioze. Ma Tsotha negis per kapsigno.
‘Kaptez il vivanta.’
‘Facile dicita!’ grunachis Strabonus, timante ke la giganto portanta nigra masho ulmaniere hakus voyo a li tra la lanci. ‘Qua povas kaptar homo-manjanta tigro vivanta? Per Ishtar, ilua talono stacas sur la koli di mea maxim habila espadagisti! Dum sep yari e per amasi de oro singlu preparesis, ed ibe li jacas, karno por milani. Flechi, me dicas!’
‘Me repetas, no!’ Tsotha dicis kurte, e decensis de sua kavalo. Lu ridis kolde. ‘Ka vu ne ja saveskas, ke mea mento esas plu forta kam mea espado?’
Lu trapasis la piquisti-linei, e ta giganti en sua stala kasqueti e masho-kurasi kontraktis su pavorante, por ne tushar mem la mansheto di lua robo. Nek min rapide la kavalieri plumizita lasis spaco por lu. Lu pazis super la kadavri ed konfrontis la rejulo feroca. L’armeo spektis per tensa tacemeso e retenis sua respiro. La figuro nigre homarmarizita stacis per minaco terorind avan la magra formo havanta silka robo; il alte tenis l’espado nochizita e sangizita.
‘Me ofras a vu vivo, Konan,’ dicis Tsotha; gayeso kruel ebuliis en sua voco.
‘Me donas a vu morto, sorcero,’ grunachis la rejulo, e per fera muskuli e feroca odio hakis l’espado por tranchar la magra torso di Tsotha. Ma mem dum ke l’armeo kriis, la sorcero adavane pazis tro rapide por okulo sequar, ed evidente nur tushis per manuo aperta la sinistra brakio di Konan, ube la masho esis hakita del rigida muskuli. La lamo siflanta deviacis de sua arko e la giganto mashizita krulis pezoze al tero e jacis senmove. Tsotha taceme ridis.
‘Prenez il e ne pavorez; la dentegi dil leono esas arachita.’
La rejuli proximeskis e, frapita da solena timo, regardis la leono falinta. Konan jacis rigide quale mortinto, ma sua okuli brilegis vers li, larje apertita, e brulis pro furio impotenta.
‘Quon vu facis ad il?’ Amalrus demandis perturbite.