‘Ed abandonos me ibe, ube me unesme kavalkis aden Aquilonia kom mercenario en lua armei, ecepte kun la plusa charjo dil nomo di trahizero!’ La rido di Konan esis la profund e kurt aboyo di lupo. ‘Arpelo, ka? Me suspektis ta buchisto di Pelia. Ka vi ne mem povis furtar e spoliar sincere ed honeste, ma vi bezonas pretexto, irgequante febla? Arpelo reklamacas traco di sango rejal, do vi uzas lu kom pretexto por furtar, e regnos per satrapo! Me prefere vidas vi en inferno.’
‘Vu es folulo!’ klamis Amalrus. ‘Vu es en nia manui, e ni povas segunvole havar e krono e vivo!’
La respondo di Konan esis nek rejal nek nobla, ma instinte karakteriziva dil viro, di qua la naturo barbara nultempe cedis su al kulturo adoptita. Il sputis aden l’okuli di Amalrus. La rejo di Ofir saltis a sua pedi kun krio di furio insultata, e tastis por sua din espado. Tirante ol, lu kuris vers la Kimeriano, ma Tsotha intervenis.
‘Vartez, sinioro; ca homo esas mea kaptito.’
‘Forirez, sorcero!’ kriachis Amalrus furieskante pro la fairo en la blu okuli dil Kimeriano.
‘Retroirez, me dicas!’ bramis Tsotha ecitata til iraco terorinda. Lua magra manuo venis ek sua maniko e lansis polvo-nubo aden la vizajo tordita dil Ofirano. Amalrus kriis e retroe shancelis, kovris sua okuli; l’espado falis de lua manuo. Lu laxe falis adsur la divano, dum ke la gardisti senmove spektis e la rejulo Strabonus rapide glutegis plusa gobleto de vino, tenante ol per tremanta manui. Amalrus abasis sua manui e fortege sukusis sua kapo; koncio lente rieniris lua griz okuli.
‘Me blindigesis,’ lu grunis. ‘Quon vu facis, sorcero?’
‘Nur gesto por konvinkar vu, qua esas la vera mastro,’ kurte dicis Tsotha; la maskilo di lua pretexto formala falis e revelis la nuda karaktero maligna di la viro. ‘Strabonus ja lernis sua leciono—vu lernez la vua. To quon me lansis aden vua okuli esis nur polvo trovita en tombo Stigiana—se me itere forbrosus olia vido, me igus vu tastar en obskureso dum la tota vivo.’
Amalrus levis sua shultri, kapricoze ridetis, e prenis gobleto por disimular sua timo e furio. Kom diplomacisto polisita, lu rapide riganis sua equilibro. Tsotha turnis su a Konan, qua stacabis neperturbeble dum ta ceno. Pos gesto del sorcero, la negruli sizis la kaptito ed igis il marchar dop Tsotha, qua duktis li ek la chambro tra arkatra pordo aden koridoro sinuifanta, en qua la pavimento esis ek mozaiki buntizita, la muri esis inkrustita per ora stofo ed arjenta grabaji, e de la vultizita plafono pendis ora incensizili, qui plenigis la koridoro per revatra nubi parfumizita. Li turnis su aden plu streta koridoro ek gagato e nigra jado, obskura e terorinda, qua iris a latuna pordo, super l’arko di qua kranio homal hororinde ridetachis. Ye ta pordo stacis figuro grasa e repugnanta qua tenis klefaro—la chef eunuko di Tsotha, Shukeli, pri qua rakonti pavoriganta susuresis —homo en qua bestiala dezirego por tormento remplasabis la normala pasioni homal.
La latuna pordo apertesis a stret eskalero qui semblis sinuifar adinfre til la vera internajo dil kolino sur qua situesis la citadelo. La bando decensis ta eskalero, fine haltis avan fera pordo, di qua la forteso semblis esar nenecesa. Komprenende, ol ne apertesis a pur aero, ma esis konstruktita quaze ke ol rezistez la batado di mangoneli[3] ed arieti. Shukeli apertis ol, e dum ke lu apertis la pezoza pordo, Konan remarkis l’evidenta destranquileso dil gigantuli qui gardis il; mem Shukeli semblis esar nervoza regardante l’ultra obskureso. Dop la granda pordo esis duesma barilo facita ek granda stala stangi. Ol riglagesis da injenioza riglo havanta nula seruro, movebla nur del extero; ca riglo movesis, la greto glitis aden la muro. Li trapasis aden larja koridoro, en qua la muri, pavimento, e plafono vultizita semblis skultita ek solida petro. Konan konocis, ke il esas profunde sub la tero, mem sub la kolino ipsa. L’obskureso presis la torchi dil gardisti quale kozo sentiva ed animata.
Li ligis la rejulo a ringo en la petra muro. Super ilua kapo en muro-nicho li pozis torcho, por ke il stacez en lumo-micirklo nebrilanta. La negruli deziregis irar; li murmuris inter su, e timoze regardetis l’obskureso. Tsotha gestis ke li forirez, e li faletante marchis rapide tra la pordo, quaze timante ke l’obskureso ganus formo palpebla e saltus a lia dorsi. Tsotha turnis su a Konan, e la rejulo remarkis destranquile, ke l’okuli dil sorcero brilis en la mi-obskureso, e ke lua denti similesis la dentegi di lupo e brilis blanke en l’ombri.
‘E do adio, barbarulo,’ mokis la sorcero. ‘Me mustas kavalkar a Shamar e la siejo. Pos dek dii me esos en vua palaco en Tamar kun mea militisti. Qua vorton vu volas, ke me dicez a vua homini, ante ke me senpeligos elia peli frianda por pergamen-volvaji sur qui me kronikagos la triumfi di Tsotha-lanti?”
Konan respondis per brulanta blasfemo Kimeriana qua krevus la timpani di homo ordinara, e Tsotha feble ridis ed ekiris. Konan regardis lua figuro vulturatra tra la dika stangi dum ke lu klozis la greto; pose sonegis la pezoza pordo extera, e silenco falis quale sarko-mantelo.
3.
Rejulo Konan probis la ringo en la muro e la kateno liganta il. Ilua membri esis libera, ma il konocis, ke l’entravili esis plu forta kam mem ilua propra forteso feratra. La katenringi esis tam dika kam ilua polexo e ligesis a stala rimeno cirkum ilua tayo, rimeno tam larja kam ilua manuo e tam dika kam fingro. La pezo di ta entravili mortigus min forta homo pro exhausto. La seruri qui ligis rimeno a kateno esis masivaji quin martelego ne povus domajar. Pri la ringo, ol evidente trapasis la muro e klozesis an la dopa latero.
Konan blasfemis e paniko agitis il regardante l’obskureso qua presis la lumo-micirklo. L’omna terori supersticoza dil barbaro dormis en ilua anmo netushita da logiko civilizita. Ilua imaginado primitiva populizis l’obskureso subtera per formi hororinda. Pluse, ilua raciono dicis ad il, ke il ne pozesis ibe nur por enkarcerigo. Ilua kaptinti havis nula motivo indulgar il. Il pozesis en ta foso por ula fato. Il maledikis su, ke il refuzabis lia ofro, mem se sua vireso obstinema rebeleskas kontre ta pensajo, ed il savas, ke se li forduktus il ed ofrus nova oportunajo, ilua respondo restus lo sama. Il ne vendus sua regnati al buchisto. Ma ne por la gano di altru il sizabis la rejio. Do subtile eniras l’instinto pri responso suverena mem a la spolianto sangizita.
Konan pensis pri la lasta minaco abomininda di Tsotha, e jemis pro furio malada, pro ke il savis, ke ol ne esis vana fanfaronado. Viri e mulieri a la sorcero esis tam senvalora kam insekti a ciencisto. Mola manui blanka qui karezabis il, reda labii qui presabis ad ilua propra, frianda mami blanka qui tremabis sub ilua varma kisi, perdos lia pelo delikata, tam blanka kam ivoro e tam rozea kam yuna petali—ek la labii di Konan explozis krio tante terorinda e nehomal pro frenezio, ke askoltanto tresayus pro hororo konocante ke ol venis ek guturo homal.
L’eki fremisanta tresayigis ed intense rimemorigis da la rejulo pri sua propra stando. Il regardegis terorigante l’obskureso, e pensis pri ta omna rakonti quin il audabis pri la krueleso nekromancial di Tsotha, e per sento glaciatra en la spino il konocis, ke ti esas la sama Hororo-Hali nomizita da legendi trepidanta, la kaverni e tuneli en qui Tsotha exekutas hororinda experimenti per enti homal, bestial ed, on susuris, demonal, desaranjas blasfemante l’elementi bazal di vivo ipsa. Rumoro dicis, ke la dementa poeto Rinaldo vizitabis ta fosi, ke la sorcero montris a lu horori, e ke ta monstri sennoma quin lu sugestis en lua poemo terorinda, La Kansono dil foso, ne esis simpla fantaziaji de cerebro desordinita. Ta cerebro aplastesis a polvo sub l’armhakilo di Konan dum ta nokto kande la rejulo luktis por sua vivo kontre l’asasineri quin la fola rimifanto duktabis tra la palaco trahizita, ma la vorti trepidiganta di ta kansono hororinda ankore resonis en l’oreli dil rejulo katenizita.