Nagle świat w jej oczach pobielał; odniosła wrażenie, jakby leciała w powietrzu. A po chwili, gdy już odzyskała wzrok, leżała płasko na ziemi w odległości kilkunastu kroków od miejsca, gdzie przedtem stała; bolały ją wszystkie mięśnie, łapczywie chwytała oddech i pokrywały ją grudy błota. Miała wrażenie, że jej włosy chcą się oderwać od czaszki. Inne Mądre również leżały wokół nierównego leja o średnicy piędzi; z sukien niektórych unosiły się cieniutkie smużki dymu. Nie wszystkie padły na ziemię — na niebie nadal toczyła się bitwa na ogień i błyskawice — jednak nazbyt wiele. Musiała cisnąć je z powrotem w wir tańca.
Z wysiłkiem zaczerpnęła powietrza, po czym niezdarnie podniosła się, nawet nie otrzepując sukni.
— Naprzód, włócznie! — krzyknęła. Schwyciwszy Estalaine za kanciaste ramiona, zaczęła ją brutalnie podnosić, po czym zobaczyła jej wytrzeszczone, niebieskie oczy i zrozumiała, że ta kobieta nie żyje; wypuściła ją z rąk. Podźwignęła oszołomioną Doraillę, po czym wyrwała włócznię z ręki jakiegoś leżącego Wędrowca Burzy i uniosła ją wysoko. — Naprzód, włócznie! — Niektóre z Mądrych zdawały się pojmować ją dosłownie, bo rzuciły się w sam środek kłębowiska utworzonego przez algai’d’siswai. Inne jednakże aż tak bardzo nie potraciły głów, bo zabrały się do pomagania tym, które próbowały wstać, a burza ognia i błyskawic nadal szalała, kiedy Sevanna ruszyła biegiem wzdłuż szeregu Mądrych, wymachując włócznią i pokrzykując: — Naprzód, włócznie! Włócznie do ataku!
Miała ochotę się roześmiać, roześmiała się więc. Oblepiona błotem, otoczona przez furię bitwy, a jednak nigdy w życiu nie czuła takiego uniesienia. Prawie żałowała, że nie zdecydowała się zostać Panną Włóczni. Prawie. Panna Włóczni nie mogła w żadnej sytuacji zostać wodzem klanu, podobnie jak żaden mężczyzna nie mógł zostać Mądrą; droga Panny do władzy polegała na wyrzeczeniu się włóczni i zostaniu Mądrą. Jako żona wodza klanu dzierżyła władzę w wieku, w którym Pannie ledwie ufano na tyle, by dać jej do ręki włócznię, a uczennicy Mądrej, by dać jej wiadro na wodę. A teraz miała to wszystko, była i Mądrą, i wodzem klanu, aczkolwiek czekało ją jeszcze trochę wysiłku, żeby uprawomocnić ten drugi tytuł. Tytuły znaczyły tak niewiele, skoro już miała władzę, dlaczego jednak nie miałaby posiadać i jednego, i drugiego?
Czyjś nagły krzyk sprawił, że się odwróciła i wytrzeszczyła oczy na widok kudłatego, szarego wilka, który rozdzierał gardło Dosery. Nie zastanawiając się, cisnęła włócznię w jego bok. Kiedy zwierzę obracało się, by chwycić zębami drzewce, drugi wilk przeskoczył obok niej, żeby się rzucić na tyły algai’d’siswai, potem jeszcze jeden i następne; rozszarpywały odziane w cadin’sor sylwetki, gdziekolwiek nie spojrzała.
Przeszył ją zabobonny lęk, kiedy wyswobadzała włócznię. Aes Sedai przywołały wilki, by te walczyły w ich imieniu. Nie potrafiła oderwać wzroku od zabitego przez siebie zwierzęcia. Aes Sedai... Nie. Nie! To nie mogło niczego zmienić. Ona do tego nie dopuści.
W końcu udało jej się oderwać wzrok, ale zanim zdążyła wydać polecenie Mądrym, inny widok sprawił, że język stanął jej kołkiem i wytrzeszczyła oczy. Grupka kawalerzystów z mokradeł, w czerwonych hełmach i napierśnikach, okładających dookoła mieczami, dźgających długimi lancami, w samym środku algai’d’siswai. Skąd oni się tu wzięli?
Nawet do niej nie dotarło, że powiedziała to na głos, dopóki nie usłyszała Rhiale.
— Próbowałam ci to powiedzieć, Sevanno, ale nie słuchałaś. — Kobieta o płomiennorudych włosach spojrzała z niesmakiem na jej zakrwawioną włócznię; Mądre nie powinny dotykać włóczni. Ostentacyjnie wcisnęła broń pod pachę, tak jak to robili wodzowie, a Rhiale ciągnęła dalej: — Mieszkańcy mokradeł zaatakowali z południa. Mieszkańcy mokradeł i siswai’aman. — Włożyła w to słowo całą pogardę, jaka należała się tym, którzy nazywali siebie Włóczniami Smoka. — A także Panny. I... I są tam również Mądre.
— Walczą? — spytała z niedowierzaniem Sevanna, zanim do niej dotarło, jak to zabrzmi. Skoro ona mogła odrzucić przegniły obyczaj, to w takim razie ci oślepieni przez słońce durnie z południa, którzy nadal nazywali siebie Aielami, też mogli to zrobić. Niemniej jednak nie przewidziała tego. Bez wątpienia to Sorilea je sprowadziła; ta starucha przypominała Sevannie górską lawinę, która zmiata wszystko, co napotka na swej drodze. — Musimy je natychmiast zaatakować. Nie dostaną Randa al’Thora. Ani też nie przeszkodzą w pomszczeniu Desaine — dodała na widok zogromniałych oczu Rhiale.
— To są Mądre — przypomniała jej beznamiętnym głosem druga kobieta i Sevanna, choć z goryczą, musiała zrozumieć. Udział w tańcu włóczni już był czymś złym, ale walka Mądrych z Mądrymi była czymś, czego Rhiale nie potrafiłaby znieść. Zgodziła się, że Desaine musi umrzeć, bo był to jedyny sposób, żeby zmusić inne Mądre, nie wspominając już o algai’d’siswai, by zaatakowały Aes Sedai, a należało to zrobić, by dostać Randa al’Thora w swoje ręce, a wraz z nim wszystkich Aielów, ale to dokonało się w tajemnicy, w otoczeniu podobnie myślących kobiet. Teraz miało się stać na oczach wszystkich. Idiotki i tchórze, wszystkie!
— A zatem walczcie z każdym wrogiem, którego zmusicie do walki, Rhiale. — Każde słowo cedziła z taką pogardą, na jaką ją było stać, ale Rhiale tylko skinęła głową i poprawiła szal, po czym, rzuciwszy jeszcze jedno spojrzenie na włócznię, którą Sevanna trzymała pod pachą, powróciła na swoje miejsce w szeregu.
Być może był to sposób na to, by zmusić tamte Mądre do wykonania pierwszego ruchu. Lepiej atakować z zaskoczenia, ale jeszcze lepiej wyrwać z ich rąk Randa al’Thora. Czego by nie dała za kobietę, która potrafi przenosić i robi to, co jej się każe bez wykrętów. Czego by nie dała, żeby się znaleźć na jakimś wzniesieniu, z którego mogłaby obserwować przebieg bitwy.
Trzymając włócznię w pogotowiu i nie spuszczając czujnego wzroku z wilków — te, które widziała, albo właśnie zabijały mężczyzn i kobiety w cadin’sor, albo same już nie żyły — odwróciła się, by wykrzyknąć słowa zachęty. Na południu do rzesz Shaido wdzierało się teraz więcej ognia i błyskawic niż przedtem, ale jej zdaniem to nie czyniło różnicy. Tamta bitwa, z udziałem wybuchów ognia, ziemi i ludzi, toczyła się nadal, niczym nie zakłócona.
— Naprzód, włócznie! — krzyknęła, wymachując własną. — Naprzód, włócznie! — Pośród kotłujących się algai’d’siswai nie umiała wypatrzeć żadnego z tych durniów, którzy obwiązywali sobie skronie skrawkami czerwonej materii i nazywali siswai’aman. Być może było ich zbyt niewielu, by mogli zmienić przebieg wypadków. Grupki mieszkańców mokradeł z pewnością zdawały się nieliczne i oddalone od siebie. Widziała właśnie, jak. jedna z nich została stratowana przez ludzi i konie, przez dźgające włócznie. — Naprzód, włócznie! Naprzód, włócznie! — Jej głos przepełniało podniecenie. Jeżeli nawet Aes Sedai przywołały dziesięć tysięcy wilków, jeżeli Sorilea sprowadziła tysiąc Mądrych i sto tysięcy włóczni, to Shaido i tak będą tego dnia zwycięzcami. Shaido i ona sama. Sevanna z Jumai Shaido, to imię zostanie zapamiętane na zawsze.