Pan Idealista. Jednak prawdę mówiąc, Myronowi też to przyszło do głowy.
– Deanna Yeller mieszka teraz w Cherry Hill. Ma dom.
Win natychmiast ruszył tym tropem.
– Samotna wdowa ze slumsów zachodniej Filadelfii przeniosła się na bogate przedmieście? Może mi powiesz, jak mogła sobie na to pozwolić?
– Naprawdę sądzisz, że została przekupiona?
– A masz inne wyjaśnienie? Z tego, co wiemy, ta kobieta nie ma żadnych stałych dochodów. Przez całe życie mieszkała w ubogiej dzielnicy. Teraz nagle stała się właścicielką pięknego domku z ogródkiem.
– Może jest inne wytłumaczenie.
– Na przykład?
– Facet.
Win prychnął.
– Czterdziestodwuletnia kobieta z etnicznego getta nie znajdzie nadzianego jelenia. Takie rzeczy się nie zdarzają.
Myron milczał.
– A teraz – ciągnął Win – dodaj do tego równania Kennetha i Helen Van Slyke’ów, pogrążonych w żalu rodziców innego martwego dziecka.
– Co z nimi?
– Trochę ich sprawdziłem. Oni też nie mają żadnych stałych źródeł utrzymania. Rodzina Kennetha była zrujnowana, kiedy się pobierali. Co do Helen, nawet jeśli miała jakieś pieniądze, to Kenneth stracił je wszystkie w swoich nieudanych interesach.
– Chcesz powiedzieć, że są spłukani?
– Kompletnie – odparł Win. – Bądź więc tak dobry i powiedz mi, drogi przyjacielu, w jaki sposób stać ich utrzymanie Brentman Hall?
Myron pokręcił głową.
– Musi być jakieś inne wyjaśnienie.
– Dlaczego?
– Mógłbym kupić teorię o jednej matce przekupionej przez zabójcę. Ale dwie?
– Chyba zbyt optymistycznie spoglądasz na ludzką naturę – zauważył Win.
– A ty zbyt pesymistycznie.
– I dlatego w takich sprawach zazwyczaj mam rację – rzekł Win.
Myron zmarszczył brwi.
– A co z powiązaniem TruPro z tą sprawą?
– No co?
– Zaraz po morderstwie wynajęto Siatkową Koszulkę, żeby mnie śledził. Dlaczego?
– Bracia Ache bardzo dobrze zdążyli cię poznać. Może obawiają się twojego dochodzenia.
– Ach tak? A jaki mieli w tym interes?
Win zastanawiał się chwilę.
– Czy TruPro reprezentowała kiedyś Valerie?
– To było sześć lat temu – przypomniał Myron. – Jeszcze zanim bracia Ache przejęli agencję.
– Hm. Może obszczekujesz niewłaściwe drzewo.
– Co masz na myśli? – spytał Myron.
– Może nie ma żadnego powiązania. TruPro jest zainteresowana kontraktem z Eddiem Crane’em, zgadza się?
Myron skinął głową.
– A trener Eddiego, ten cały Pavel, jest mocno powiązany z TruPro. Może uznali, że wszedłeś na ich teren.
– Co nie spodobałoby się braciom Ache – dodał Myron.
– Właśnie.
To było możliwe. Myron spróbował rozważyć taką ewentualność, ale coś mu tu nie pasowało.
– Och, jeszcze jedno – dodał Win.
– Co?
– Aaron jest w mieście.
Zimny dreszcz przebiegł Myronowi po krzyżu.
– Po co przyjechał?
– Nie wiem.
– Zapewne to tylko zbieg okoliczności – mruknął Myron.
– Zapewne.
Zamilkli.
Win usiadł wygodnie i złączył czubki palców. Zaczął się mecz. Gry Duane’a nie można było nazwać inaczej jak widowiskową. Z łatwością wygrał pierwszy set z wynikiem 6:2. W drugim trochę zwolnił tempo, ale zwyciężył 7:5. Jacques Potiline miał dość. Duane pokonał go, wygrywając trzeci set 6:1.
Następne imponujące zwycięstwo.
Kiedy zawodnicy zeszli z kortu, Henry Hobman wstał. Jego twarz nie zmieniła ponurego wyrazu. Lekko przygryzał dolną wargę.
– Lepiej – rzucił lakonicznie – ale nie wspaniale.
– Przestań się zachwycać, Henry. To krępujące.
Ned Tunwell zbiegł po schodach, prosto do Myrona. Wymachiwał rękami jak dzieciak robiący orła na śniegu. Za nim i podążało kilku przedstawicieli firmy Nike. Ned miał łzy w oczach.
– Wiedziałem! – wykrzyknął radośnie. Uścisnął dłoń Myrona, objął go, odwrócił się do Wina i jemu też uścisnął rękę. Win dyskretnie otarł ją zaraz o spodnie. – Po prostu wiedziałem!
Myron tylko skinął głową.
– Szybko! Tak szybko! – zawołał Ned. – Zaczyna się kampania promocyjna! Nazwisko Duane’a Richwooda będzie na ustach wszystkich! Był fantastyczny, absolutnie fantastyczny! Nie mogę w to uwierzyć. Przysięgam, że jeszcze nigdy w życiu j nie byłem tak podniecony!
– Chyba nie dostaniesz znów orgazmu, Ned?
– Och, Myronie! – Żartobliwie szturchnął Wina łokciem w żebra. – On żartuje, no nie?
– To prawdziwy komediant – przytaknął Win.
Ned poklepał go po ramieniu. Win skrzywił się, ale nie złamał mu ręki. Zdumiewająca powściągliwość z jego strony.
– Słuchajcie, chłopcy – rzekł Ned. – Chciałbym tak tu stać i gawędzić cały dzień, ale muszę uciekać.
Win jakoś zdołał ukryć rozczarowanie.
– No to na razie. Myronie, porozmawiamy później, dobrze?
Myron skinął głową.
– Na razie, chłopaki.
Ned poleciał – niemal dosłownie. Lekko zaszokowany Win odprowadził go wzrokiem.
– Co to było? – zapytał.
– Zły sen. Spotkamy się w biurze.
– Dokąd idziesz?
– Porozmawiać z Duane’em. Muszę zapytać go o telefon od Valerie.
– Poczekaj z tym do końca turnieju.
Myron pokręcił głową.
– Nie mogę.
15
Myron zaczekał, aż skończy się konferencja prasowa. Trwała przez jakiś czas. Duane brylował, najwyraźniej w swoim żywiole. Media miały nowego ulubieńca. Duane’a Richwooda. Zadziornego, ale nie aroganckiego. Pewnego siebie, lecz uprzejmego. Przystojnego. Typowego Amerykanina.
Kiedy hordzie pismaków w końcu zabrakło pytań, Myron poszedł z Duane’em do szatni. Usiadł na krześle obok jego szafki. Duane zdjął ciemne okulary i położył je na najwyższej półce.
– Niezły mecz, no nie?
Myron kiwnął głową.
– Hej, ci od Nike’a powinni być zadowoleni.
– Dostali orgazmu – potwierdził Myron.
– Zamierzają puścić reklamę podczas mojego następnego meczu, prawda?
– Uhm.
Duane potrząsnął głową.
– Ćwierćfinały US Open – rzekł z zachwytem. – Nie mogę w to uwierzyć, Myronie. Pniemy się na szczyt.
– Duane?
– Taak?
– Wiem, że Valerie do ciebie dzwoniła – powiedział Myron.
Duane zastygł.
– Co takiego?
– Dwa razy dzwoniła do twojego mieszkania. Z budki telefonicznej w pobliżu hotelu.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
Duane pośpiesznie sięgnął po ciemne okulary, znalazł je i założył.
– Chcę ci pomóc, Duane.
– Nie potrzeba mi żadnej pomocy.
– Duane…
– Po prostu zostaw mnie w spokoju, do cholery.
– Tego nie mogę zrobić.
– Posłuchaj, Myron, nie wolno mi się teraz rozpraszać. Po prostu daj temu spokój.
– Ona nie żyje, Duane. Nic tego nie zmieni.
Duane zdjął koszulkę i zaczął wycierać ręcznikiem pierś.
– Zastrzelił ją jakiś maniak – powiedział. – Widziałem to w wiadomościach. To nie ma nic wspólnego ze mną.
– Dlaczego do ciebie dzwoniła, Duane?
Raz po raz zaciskał pięści.
– Pracujesz dla mnie, prawda?
– Zgadza się.
– No więc zostaw tę sprawę albo cię zwolnię.
– Nie – odparł krótko Myron.
Duane opadł na krzesło i ukrył twarz w dłoniach.
– Niech to szlag, przepraszam. Nie chciałem tego powiedzieć. To przez cały ten stres. Turniej, ten cały Dimonte, który mnie oskarżał, i w ogóle. Posłuchaj, zapomnij, że to powiedziałem, dobrze? Po prostu zapomnij o całej tej rozmowie.