Król zaskoczył wszystkich, przybywając piętnastego października z hrabią de Montroi, by zobaczyć swoją córkę. Zobaczył księcia Lundy i uniósł pytająco brwi.
– Niech mi będzie wolno przedstawić mego brata, Charlesa Fryderyka Stuarta. W rodzinie mówimy o nim “niekrólewski Stuart", Wasza Wysokość. Odwiedził nas i jest wraz z Guyem Claude'em ojcem chrzestnym Margot. Mam nadzieję, że Wasza Królewska Mość się na to zgadza.
Król wyciągnął przed siebie dłoń, Charlie ujął ją i ucałował.
– Witam we Francji, kuzynie – odezwał się. – Jesteś przecież moim kuzynem ze względu na pochodzenie twego ojca.
– Jestem zaszczycony, Wasza Królewska Wysokość, że zechcieliście to uznać – rzeki książę i znów się skłonił. Wiedział, że pokrewieństwo było bardzo dalekie.
– Rozumiem, że dołączysz do nas w Chambord – odezwał się król. – Twoja matka i siostra będą tam za dwa dni, prawda, ma bijou?
– Owszem – odparła i skłoniła się grzecznie.
– Dałaś mi piękną córkę – zauważył.
– Jest bardzo podobna, do ciebie, mój panie – odparła z uśmiechem Autumn.
– Skoro tak, wyrośnie na piękną kobietę. W odpowiednim czasie sam wybiorę dla niej męża, madame - rzekł król. – Masz zamiar sama ją wychowywać?
– Oczywiście! W mojej rodzinie nie ma zwyczaju zrzucania odpowiedzialności za wychowanie dzieci na innych. Moja córka pojedzie ze mną wszędzie. Obie będą się wychowywały w Chermont, panie.
Król uśmiechnął się z zadowoleniem. Wziął córkę z rąk Giselle i chodził z nią przez chwilę po salonie. Margot, choć zwykle dość głośna, w ramionach ojca ucichła zupełnie. W końcu król ucałował czoło dziecka i oddal je mamce.
– Jest czarująca i potrafi słuchać – obwieścił. – To dwie cechy bardzo cenne u kobiety. – Odwrócił się i rzekł: – Za dwa dni, madame.
Ucałował dłoń Autumn, potem pożegnał się z Jasmine, skinął głową Charliemu i wyszedł.
Kiedy wyjechał, książę Lundy zwrócił się do siostry:
– Dobrze sobie radzisz, siostro. Planujesz mieć z nim więcej dzieci, czy chcesz może ponownie wyjść za mąż?
– Nie wiem, czy kiedykolwiek znów wyjdę za mąż, ale może jeszcze kiedyś kogoś pokocham. Na pewno nie wyjdę za mąż z żadnego innego powodu. Sam mnie tego nauczyłeś, Charlie. Kochałam Sebastiana. Jego śmierć była dla mnie szczególnie bolesna, ale jakoś przetrwałam. Co się zaś tyczy posiadania innych dzieci z królem, to chyba byłoby raczej nierozsądne. On wkrótce się ożeni i nie potrzebuje nowego potomstwa z nieprawego łoża, które denerwowałoby jego żonę. Jeśli wierzyć plotkom, królową zostanie infantka hiszpańska. Hiszpanie nie są zbyt otwarci w sprawie królewskich bękartów, nie to co Francuzi i Anglicy.
Pojechali do Chambord, by dołączyć do gości króla. Autumn znów umieszczono w pokoju sąsiadującym z królewską sypialnią. Tym razem markiza była bardziej pewna siebie i powitała dżentelmenów z wdziękiem i pewnością siebie. Pogratulowano jej narodzin dziewczynki, podziwiano jej urok osobisty i dowcip. Król nie stracił nawet w części zainteresowania jej wdziękami.
– Nie mogę uwierzyć, że minął już rok, od kiedy ostatni raz się kochaliśmy – odezwał się, kiedy leżeli w łóżku. Jedną dłonią pieścił jej pierś, a drugą wzgórek Wenery.
– Jesteś równie namiętny jak wtedy, Ludwiku – powiedziała, pochyliła się i pocałowała go w usta.
– Nie miałaś nikogo od czasu naszej słodkiej idylli w Chambord?
– Oczywiście, że nie! – rzuciła z oburzeniem.
– Oczywiście, nosiłaś w sobie moje dziecko – zauważył. – Dasz mi jeszcze jedno, ma bijou?
– Jeśli Bóg da – odparła nabożnie. Wiedziała, że król jest bardzo pobożny i nie miała zamiaru mówić mu, że nie urodzi mu więcej nieślubnych dzieci. Westchnęła tylko, nic nie dodając.
– Jesteś smutna, ma bijou. Dlaczego?
– To pewnie nasze ostatnie spotkanie, Ludwiku. Niedługo musisz się ożenić. Muszę przyznać, że cieszyło mnie twoje towarzystwo – rzekła, zmieniając temat z dzieci na niego samego.
– Mało prawdopodobne, bym przywiózł kiedykolwiek do Chambord królową. Mężczyzna musi gdzieś bywać i bawić się sam. Z przyjemnością będę cię zawsze gościł, kiedy tu przyjadę, ma bijou. Niestety, prawdopodobnie nie będę mógł przyjeżdżać co roku.
– Może następnym razem będziesz wolał inne towarzystwo – podsunęła złośliwie Autumn. – Mówiono mi, że mademoiselle Mancini jest teraz twoją faworytą.
– Kiedy jestem w Paryżu, oui. Jesteś zazdrosna?
– Może – odparła.
Boże, ale ze mnie kokietka, pomyślała. Wcale nie jestem zazdrosna. Może i jest moim kochankiem, ale ja go nie kocham. Co mnie obchodzi Maria Mancini? Dobry Boże, powiedziałam to tylko po to, by mu się przypodobać.
Zsunął dłoń w dół wzgórka i odnalazł jej bouton d'amour i zaczął się nim bawić.
– Nie musisz być zazdrosna o pannę Mancini, ma bijou - mruknął jej do ucha, delikatnie muskając językiem jego wnętrze. – Nie jest nawet w połowie tak piękna jak ty, a i namiętnością nigdy ci nie dorówna.
– Więc dlaczego mówi się, że jest twoją kochanicą, Ludwiku? – zapytała.
– Bo nią jest – odparł po prostu, a palcami wciąż drażnił jej kobiecość. – Jej wuj postanowił, że ona ma mnie zabawiać, dopóki nie znajdą mi z matką odpowiedniej księżniczki. Wydaje im się, że Maria jest niegroźną rozrywką, że każdy mężczyzna potrzebuje kochanki, by pozostawać z dala od kłopotów. – Położył się na niej, ułożył się między jej udami i zaczął pieścić okrągłe piersi. – Sacrebleu, ma bijou, toć to najpiękniejsze jabłka miłości, jakimi się w życiu bawiłem…
Autumn przesunęła się nieznacznie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej brakowało zbliżeń. Pragnęła, aby znalazł się w jej wnętrzu, czuć na sobie jego ciężar, czuć, jak wsuwa się w nią i wysuwa z jej wnętrza, póki nie zacznie szaleć z rozkoszy. Pisnęła cicho i objęła ramionami jego szyję. Przysunęła usta i ledwie dotykając jego ust, powiedziała: – Kochaj się ze mną, Ludwiku. Tak bardzo za tobą tęskniłam!
To była przynajmniej prawda. Tęskniła za jego dotykiem, za namiętnością, jaką w niej rozbudzał.
Król wsunął się w jej wnętrze powoli, uśmiechając się i westchnął głośno:
– Och, ma bijou, ja też za tobą tęskniłem!
– Mam nadzieję, że jesteś równie swawolny, jak byłeś w zeszłym roku, Ludwiku – powiedziała prowokująco. – Obawiam się, że ja jestem rozpalona jak nigdy!
Roześmiał się, słysząc to.
– W tym roku, wierz mi, będę jeszcze bardziej swawolny, ma bijou - rzekł i na dowód tego zaczął poruszać się w niej coraz szybciej, co Autumn przyjęła z radością.
Do Paryża musiał wrócić już na początku listopada.
– Do przyszłego roku – odezwał się do Autumn, pocałował ją w usta i w końcu ruszył w podróż. Markiza uśmiechała się na pożegnanie.