— Nie sądzę — przyznał. — Ale pesymizm nam nie zaszkodzi, natomiast jeśli Unia zatwierdziła zamach, a Pierre o nim wiedział i nie powiadomił nas, a my nie wzięlibyśmy pod uwagę tej możliwości, popełnilibyśmy niezwykle poważny błąd w polityce wewnętrznej.
— Sugerujesz, że powinniśmy zaniechać propozycji zmian finansowych proponowanych przez Waltera? — spytał George De La Sangliere.
Gruby i siwy De La Sangliere został następcą zastrzelonego sekretarza ekonomii po usilnych, acz bezskutecznych wysiłkach, by uniknąć tego „zaszczytu”. Było to naturalne — nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby być odpowiedzialny za finanse Republiki, od lat znajdującej się na krawędzi bankructwa. Zadając to pytanie, nowy sekretarz także miał nieszczęśliwą minę.
— Nie wiem, George — westchnął Harris, pocierając nasadę nosa.
— Przykro mi to mówić, ale nie stać nas na normalne podwyższenie Stypendium. Chyba, że ograniczymy wydatki na zbrojenia o przynajmniej dziesięć procent.
— Niemożliwe! — warknęła natychmiast Elaine Dumarest. — Musimy co najmniej utrzymywać flotę na obecnym poziomie, jeśli chcemy wreszcie poradzić sobie z Sojuszem.
— Powinniśmy zaatakować to cholerne Królestwo cztery lata temu — burknął z niesmakiem Duncan Jessup, sekretarz informacji.
Oficjalny rzecznik rządu sprawiał wrażenie człowieka niezorganizowanego i starannie kultywował swój wizerunek gderliwego, ale życzliwego wujaszka. Co nie przeszkodziło mu dwadzieścia lat temu wyrwać resort policji i higieny psychicznej z gestii ministerstwa zdrowia z niezwykłą bezwzględnością i skutecznością. Nawet Harris momentami się go bał. Mając osobistą kontrolę nad policją, sekretarz ustępował zasięgiem posiadanej władzy tylko prezydentowi.
— Nie byliśmy gotowi — zaprotestowała Dumarest. — Zbyt szybko opanowaliśmy zbyt duże obszary i trzeba było je odpowiednio przystosować, by stały się integralną częścią Republiki. I…
— I we łbach się wam poprzewracało — przerwał jej z pogardą Jessup. — Uważaliście się za niepokonanych, a potem najpierw spieprzyliście sprawę w systemie Basilisk, a potem próba opanowania Yeltsina skończyła się katastrofą i utratą systemu Endicott na dokładkę. W efekcie osiągnęliśmy tylko to, że pozwoliliśmy Manticore stworzyć Sojusz, nie zwiększając własnego potencjału militarnego. I ktoś śmie twierdzić, że teraz mamy relatywnie silniejszą pozycję niż wtedy?! Przecież to czysty nonsens!
— Wystarczy, Duncan — powiedział cicho Harris.
Jessup spojrzał nań nieprzychylnie, ale umilkł posłusznie. Harris starał się mówić spokojnym tonem, co go sporo kosztowało.
— Cały rząd poparł i zaakceptował plan obu operacji i chciałbym przypomnieć, że niezależnie od spektakularności tych klęsk, większość innych, podjętych w tym samym czasie akcji zakończyła się sukcesem. Nie zdołaliśmy, co prawda, uniemożliwić Królestwu Manticore stworzenia Sojuszu, ale zajęliśmy równie istotne strategicznie obszary. Sądzę też, iż wszyscy obecni zdają sobie sprawę, że konfrontacja z Gwiezdnym Królestwem Manticore jest nieunikniona i zbliża się nieubłaganie.
Odpowiedziały mu potakujące gesty, przeniósł więc wzrok na admirała Amosa Parnella, głównodowodzącego Ludowej Marynarki siedzącego obok Elaine Dumarest, i spytał:
— Jak naprawdę wygląda stosunek sił, Amos?
— Nie tak dobrze, jak bym sobie życzył, panie prezydencie — przyznał Parnell. — Zebrane dotąd informacje i doświadczenia wskazują, że Royal Manticoran Navy ma znacznie większą przewagę techniczną niż podejrzewaliśmy cztery lata temu. Osobiście przesłuchałem ocalonych z operacji w systemach Endicott-Yeltsin i choć żaden nie brał udziału w ostatniej bitwie, z przebiegu której nie dysponujemy też żadnymi zapisami, wnioski po jej przeanalizowaniu są jednoznaczne. Nie ulega wątpliwości, że Królewska Marynarka, dysponując ciężkim krążownikiem i niszczycielem, zdołała całkowicie zniszczyć krążownik liniowy klasy Sultan. Fakt, że Saladin posiadał załogę złożoną z niewyszkolonych i niedoświadczonych fanatyków pochodzących z Masady, miał istotne znaczenie, ale nie zmienia to niepokojącej różnicy w jakości sprzętu. Na podstawie wyniku tej bitwy, jak i meldunków z innych akcji, zakładamy, że okręty Królewskiej Marynarki są o dwadzieścia do trzydziestu procent silniejsze, niżby wskazywała na to ich wyporność. Inaczej mówiąc, przy spotkaniu flot o równym tonażu mieliby dwudziesto — trzydziestoprocentową przewagę.
— To chyba przesada — obruszył się Jessup. — Przewagę zgoda, ale nie aż taką!
Parnell wzruszył ramionami i oznajmił spokojnie:
— Prywatnie uważam, że to niezwykle ostrożna ocena, bo do różnicy w jakości sprzętu należy dodać różnicę w umiejętnościach załóg, a pomysłowość i edukacja obywateli Gwiezdnego Królestwa są nieporównywalnie lepsze od naszych. Zwłaszcza edukacja.
Tym słowom towarzyszyło wymowne spojrzenie w stronę Erica Grossmana, który pod jego wpływem poczerwieniał. Katastrofalne konsekwencje „demokratyzacji szkolnictwa” stanowiły stały punkt sporny między ministerstwem edukacji, a ministerstwami wojny i ekonomii. Odkąd okazało się, jaką przewagę daje ta różnica Królewskiej Marynarce, wymiany poglądów stały się bardziej złośliwe i zacięte.
— Królestwo Manticore ma sporą przewagę jakościową, nie wnikając w powody tego stanu rzeczy — dodał po chwili milczenia Parnell. — Z drugiej strony, tonażowo dysponujemy prawie dwukrotną przewagą, a czterdzieści procent ich ściany składa się z dreadnoughtów, które są co prawda większe i silniejsze od naszych, ale dziewięćdziesiąt procent naszej ściany to superdreadnoughty. Należy też wziąć pod uwagę spore doświadczenie bojowe naszych załóg i dowódców oraz fakt, że sojusznicy w niewielkim stopniu zwiększają siły Royal Manticoran Navy.
— Dlaczego w takim razie tak się martwimy istnieniem tego całego Sojuszu? — zdziwił się Jessup.
— Z powodu astrografii — odparł uprzejmie Parnell. — Królestwo Manticore od początku ma przewagę polegającą na wewnętrznym albo też centralnym położeniu w stosunku do nas i do innych istotnych dla nas struktur państwowych. Teraz powiększa tę przewagę, rozbudowując głębokość swej obrony. Wątpię, by już w tej chwili była ona wystarczająca z ich punktu widzenia: w systemie Yeltsin sięga ledwie trzydziestu lat świetlnych, ale teraz, gdy uzyskali Hancock, dysponują systemami wspierających się wzajemnie, ufortyfikowanych baz zaopatrzeniowo-remontowych wzdłuż całej granicy z nami. Daje im to możliwość prowadzenia głębokiego zwiadu i wcześniejsze ostrzeżenie o naszym ataku, a w przypadku konfliktu każda z tych baz może stać się miejscem wypadowym ataków na nasze linie zaopatrzeniowe. Ich patrole obejmują wszystkie możliwe kierunki ataku, co oznacza, że gdy rozpocznie się walka, będziemy musieli wyrąbywać sobie drogę i zdobywać wszystkie leżące w pobliżu bazy, chcąc uniknąć niespodziewanego ataku z flanki i mieć bezpieczne tyły. A to z kolei oznacza, że będą wystarczająco wcześnie znali nasz główny kierunek ataku, by w wybranym przez siebie miejscu zagrodzić nam drogę wszystkimi siłami i doprowadzić do bitwy flot.
Jessup mruknął coś i opadł na oparcie fotela, marszcząc w zamyśleniu brwi. Parnell zaś kontynuował:
— Utworzyliśmy nowe bazy w odpowiednich miejscach, by zrównoważyć, na ile to możliwe, zagrożenia powstałe w wyniku ich działań, a jako strona atakująca zawsze będziemy dysponowali przewagą, jaką dają zaskoczenie i inicjatywa. To my wiemy dokładnie, kiedy i gdzie zaatakujemy, oni muszą bronić wszystkich miejsc, w których możemy uderzyć, i to dysponując słabszą liczebnie flotą. Wątpię, by byli w stanie nas powstrzymać, gdybyśmy zdecydowali się na atak wszystkimi siłami, ale nie wątpię, że zadadzą nam większe straty niż ponieśliśmy dotąd. I to we wszystkich konfliktach.