— Cóż więc mamy robić: atakować czy nie? — spytał Harris.
Parnell spojrzał na Elaine, widząc jej przyzwalający gest, odchrząknął i odparł:
— Na wojnie nie ma nic pewnego, panie prezydencie. Jak już mówiłem, z jednej strony poważnie martwi mnie ich przewaga techniczna, z drugiej zaś uważam, że obecnie mamy wystarczającą przewagę tak ilościową, jak i pod względem doświadczenia. Podejrzewam też, że przepaść technologiczna będzie się z czasem powiększać, a nie zmniejszać. Prawdę mówiąc, nie chcę wojny z Królestwem Manticore, i to nie dlatego, że możemy ją przegrać, ale dlatego, że nas ona bardzo osłabi. Jeśli jednak musimy tę wojnę stoczyć, powinniśmy to zrobić najszybciej, jak to tylko możliwe.
— A jak konkretnie powinniśmy ją przeprowadzić? — spytał poważnie i spokojnie Jessup.
— Przygotowaliśmy zestaw planów pod wspólnym kryptonimem „Perseusz”. Obejmują one wszystkie możliwe warianty. „Perseusz 1” przewiduje zajęcie systemu Basilisk jako wstępnego celu, co pozwoliłoby nam na bezpośredni atak na układ Manticore przy wykorzystaniu Manticore Wormhole Junction, i to dwoma symultanicznymi uderzeniami z terminali Basilisk i Trevor Star. Pozwoliłoby to na największe możliwe zaskoczenie przeciwnika i zakończenie wojny w drugiej bitwie, czyli bardzo szybko. Ten wariant niesie ze sobą jednakże ryzyko katastrofalnych strat w przypadku niepowodzenia. „Perseusz 2” jest bardziej konwencjonalny. Siły przeznaczone do ataku zostałyby zgromadzone w bazie DuQuesne w systemie Barnett, czyli w głębi naszego terytorium, tak by przeciwnik nie mógł ich odkryć. Zaatakowalibyśmy ich obronę w najcieńszym miejscu, czyli w systemie Yeltsin, a po jego zdobyciu skierowalibyśmy się ku układowi Manticore, zdobywając po drodze najbliższe bazy i zabezpieczając sobie tym samym skrzydła. Straty ponieślibyśmy cięższe niż w przypadku zakończonego sukcesem „Perseusza 1”, ale uniknęlibyśmy ryzyka całkowitego zniszczenia zaangażowanych sił, czekającego nas w przypadku klęski „Perseusza 1”. „Perseusz 3” to wariant „Perseusza 2”, z tą różnicą, że atakujemy w dwóch kierunkach, bowiem celami pierwszych ataków stają się Yeltsin i Hancock. Takie posunięcie zmusiłoby Królewską Marynarkę do rozdzielenia sił i obrony obu systemów, bo nie wiedzieliby, który atak jest prawdziwy, a który pozorowany. Istnieje co prawda szansa, iż przeciwnik skoncentruje wszystkie siły na szybkim odparciu jednego z tych. ataków, lecz jest to mało prawdopodobne z uwagi na ryzyko, jakie poniósłby, gdyby wybrał źle. Otworzyłby nam tym samym drogę do serca Królestwa. Ryzyko to w opinii mojej i mojego sztabu można zrównoważyć tempem naszego natarcia i wyborem właściwego kierunku uderzenia w trakcie walki, w zależności od reakcji przeciwnika. Może się to okazać nieco kłopotliwe logistycznie, ale jest wykonalne. No i plan „Perseusz 4”. W przeciwieństwie do pozostałych, jest to projekt ograniczonej ofensywy mającej na celu osłabienie Sojuszu, nie zaś zniszczenie Królestwa Manticore. Przewiduje on atak na Hancock przeprowadzony w jeden z dwóch możliwych sposobów. Pierwszy polegałby na wzmocnieniu naszych sił w Seaford 9 i zaatakowaniu od razu systemu Hancock, drugi na wyprowadzeniu ataku z systemu Barnett, zajęciu układu Zanzibar i zmianie kierunku uderzenia przy równoczesnym rozpoczęciu ataku z Seaford 9. Wzięlibyśmy wówczas Hancock w kleszcze, a w efekcie zdobylibyśmy nie tylko ten system, niszcząc przy okazji bazę RMN, ale także układy Zanzibar, Alizon i Yoric. Potem moglibyśmy rozpocząć negocjacje w sprawie zawieszenia broni. Utrata trzech zamieszkanych układów planetarnych, zwłaszcza świeżo włączonych do Sojuszu, wstrząsnęłaby innymi należącymi doń systemami, zaś opanowanie tego rejonu dałoby nam odpowiednie warunki do późniejszego przeprowadzenia „Perseusza 1” lub „Perseusza 2”.
— A gdyby Królestwo nie zechciało przyjąć naszych warunków i wolało kontynuować walkę? — spytała Palmer-Levy.
— W takim wypadku moglibyśmy płynnie przejść do realizacji zadań „Perseusza 3” lub gdybyśmy ponieśli cięższe straty niż się spodziewam, wycofać się na pozycje sprzed ataku i nadal negocjować rozejm. To znacznie gorsza możliwość i jeśli sytuacja rozwinęłaby się w ten sposób, niczego nie zyskujemy, ale jest to plan jak najbardziej wykonalny, gdyby zdarzyło się nieszczęście militarnej natury.
— Czy któryś z tych planów cieszy się pańską szczególną sympatią, admirale? — spytał Harris.
— „Perseusz 3”, panie prezydencie, jeśli chcemy pełnej konfrontacji, lub „Perseusz 4”, jeśli mamy bardziej ograniczony cel, ponieważ znacznie zmniejsza nasze ryzyko. To, co chcemy osiągnąć, musicie określić państwo, bo jest to decyzja polityczna, nie militarna.
— Jeśli mamy utrzymać w nie zmienionej formie podwyżki Podstawowego Stypendium Życiowego, musimy kontynuować rozwój naszej bazy ekonomicznej — powiedział cicho De La Sangliere. — A jeśli to UPO kazało zabić Waltera, sądzę, że nie możemy sobie pozwolić na zmniejszenie tych podwyżek.
Harris smętnie pokiwał głową, będąc zmuszonym przyznać mu rację. Dwie trzecie populacji macierzystych planet Haven stanowili Doliści; Stypendium było ich jedynym źródłem utrzymania. Inflacja galopowała, gdyż skarb państwa od ponad wieku był pusty. To właśnie doprowadziło Frankela do wysunięcia desperackiej propozycji zmniejszenia podwyżek Stypendium do stopy inflacji, czyli utrzymanie kwoty na relatywnie takim samym poziomie. Ministerstwo Jessupa wypuściło starannie opracowane przecieki, by przetestować pomysł przed jego oficjalnym ogłoszeniem. Zamieszki wybuchły w dosłownie każdym kompleksie mieszkaniowym Proli, jak zwano Dolistów, a dwa miesiące później jeden z nich, nazwiskiem Kanamashi, umieścił dwanaście wybuchowych strzałek z pulsera w piersiach Frankela, wymuszając urzędowy pogrzeb ze szczelnie zamkniętą trumną. Nic dziwnego, że po takim „głosie protestu” wśród członków gabinetu panikę wywoływało samo wspomnienie o zmianach w podwyższaniu Stypendium.
— Biorąc to pod uwagę — dodał De La Sangliere — potrzebujemy dostępu do systemów leżących poza Królestwem Manticore, zwłaszcza do Konfederacji Silesiańskiej. Jeśli ktoś wie, jak tego dokonać bez wdawania się w walkę z Gwiezdnym Królestwem, będę zachwycony, mogąc poznać ten sposób.
— Nie ma takiego sposobu — oznajmiła Constance Palmer-Levy, rozglądając się wyzywająco. Nikt się nie sprzeciwił, a Jessup potwierdził jej słowa zdecydowanym ruchem głowy. Jeden Bergren wyglądał na nieszczęśliwego, ale także nie zaprotestował: dyplomacja w tej kwestii zawiodła na całej linii i szef MSZ nie miał nic do powiedzenia.
— Poza tym — dodała Palmer-Levy — kryzys zewnętrzny może pomóc nam uspokoić sytuację wewnętrzną, przynajmniej na krótką metę. Do tej pory zawsze tak było.
— To prawda. — W głosie De La Sangliere’a słychać było nadzieję. — Tradycyjnie Ludowe Kworum akceptowało zamrożenie Stypendium na okres prowadzenia działań militarnych.
— Oczywiście, że się na to godzili — prychnęła Dumarest. — Doskonale wiedzą, że walczymy o to, żeby dostali jeszcze więcej kasy, która im się nie należy.
Harris skrzywił się, słysząc to sformułowanie — nie dlatego, żeby nie było zgodne z prawdą, ale dlatego, że taki język nie popłacał w stosunkach politycznych; i dobrze się stało, że Ministerstwo Wojny praktycznie takich stosunków nie utrzymywało.
— Fakt — przyznała rzeczowo Palmer-Levy. — Powiedział pan, admirale, że możemy ponieść ciężkie straty w starciu z RMN. Czy oznacza to, że nie jesteśmy w stanie prowadzić przeciwko Królestwu długotrwałej kampanii?
— Wątpię, by zaistniała taka konieczność, pani sekretarz, ponieważ flota przeciwnika jest zbyt nieliczna, by na dłuższą metę ponieść takie starty jak my i zachować zdolność do prowadzenia walki. Jeżeli Królewska Marynarka nie zdoła jakimś cudem zadać nam niewspółmiernie cięższych strat niż sama poniesie, będzie to naprawdę krótka wojna.