ДЗІВА
У асенніх крывых лазняках
Памірала апошняе дзіва.
Справядлівасці нельга чакаць —
Свет не любіць дарыць справядлівасць.
Дзіва гналі машыны і бруд,
Злыя людзі і добрыя людзі,
I яно апынулася тут —
Дзівакі паміраюць у брудзе.
Сіняй птушкай сядзіць у кустах,
Перабітыя крылы трапечуць.
Падпаўзае да лапак вада
З рабаціннем пляўкоў чалавечых.
I апошнія іскры лятуць
Ад нябёсных, прытушаных пер'яў...
Трупік птушачкі, шэрай, як ртуць,
Знойдуць заўтра ў кустах піянеры.
ПА ШЛЯХУ ПРОДКАЎ
Беларусь! Душы маёй калыска!
Возера лілейнага святла!
Да сваёй загубы гэтак блізка
Ты яшчэ ніколі не была.
І адвары доктара Скарыны
Праліліся ў чэзлую траву.
Па нябёснай прывіднай сцяжыне
Пакідае доктар Беларусь.
І за ім ідзе да зор Завальня,
Свечку захінае даланёй,
Даганяе човен старадаўні,
Што з Палесся ўзяты вышынёй.
«Нешта Продкаў Шлях аж слепіць
вока»,—
Здзівіцца забыты дзецьмі дзед,
і душа старэчая з палёгкай
Адляціць за позіркам услед.
А сцяжына белая танчзе,
I па ёй — як па лязу — ў жыцці
Ўсмешлівы апостал Караткевіч
З вогненнай вадой нясе пацір.
Шлях растаў — і велічныя цені
Па-за нашым позіркам плывуць...
Дождж пайшоў.
Ці смерць, ці бласлаўленне
Кроплі срэбнавокія нясуць?
МОЙ КРАЙ
Тоне ў студнях зялёнае сонца,
Сонца белае — у вачах.
I чырвонае сонца бясконца
Па-над вежамі крэсліць шлях.
Гэта — бонда нашага бога,
Што штандарам абраў сабе
Свежы след ад мяча чужога
На высокім белым ілбе.
Гэта — сад, дзе ўзрастаюць зоры
На прамых галінах крыжоў.
Гэта — мора зямнога гора,
Родны бераг уцекачоў.
Гэта—поле, дзе заараны
Разам з косткамі — перуны.
Гэта край — суцэльная рана,
Гэты край мой —
мой рай зямны.
ІІ
НАШ ЛЁС
Ткала нядоля чароўную світку
Хлопцу на шлях,
не на знос — навырост.
Белая нітка, чырвоная нітка —
Вось і дарожка лягла на пагост.
Шчасце — не птушка,
яно — папялушка,
Там, дзе агонь, і мільгае яно.
Хлопец за шчасцем спакуслівым
рушыў.
Многа штандараў, а шчасце — адно.
Кружыць і кружыць па свеце дарожка,
Бойка за бойкаю—шнарам на шнар.
Вось і яліну пілуюць на дошкі,
Вось і зваліўся чарговы штандар.
Вось і канчаецца шлях шматпакутны,
Наканаваны нядоляю шлях.
З дошак яловых —
твой дом цемнакутны.
Хопіць па свеце бадзяцца ў гасцях.
Ткала нядоля чароўную світку
Хлопцу-малойцу на лёс, навырост...
Саванам бела-чырвоным спавіты,
Лёг беларус на забыты пагост.
СПАДЧЫНА ІВАНА ФЁДАРАВА
Ад крыку аж лісцё ляціць з двара.
Здаецца, нават камень лямантуе —
То ліхвяры Івана-друкара
Зляцеліся на спадчыну худую.
Здавалася, няма чаго й дзяліць —
А лаюцца з-за кожнае анучы.
Ахвярна са сцяны Хрыстос глядзіць —
Хто да сваёй яго пацягне кучы.
Ледзь-ледзь спакой захоўваюць жанкі,
Пільнуючы, што мужыкі адхопяць.
Друкарню разабралі на шматкі,
Як разбіраюць вепрукоў увосень.
Панове, ну нашто друкарня вам?
Вы ж і чытаць не ўмееце, напэўна!
Ды кожны нешта цягне: «Не аддам!»
I літары ссыпае па кішэнях.
Пасля дзялілі Бібліі...
Бог мой!
Чырвоныя радкі ажно чарнелі...
Дзесяткі кніжак кожны пёр дамоў,
Каб доўга ў скрынях кніжкі парахнелі
Забралі ўсё.
I дом, пусты, як стэп,
Другой зрабіўся друкару магілай...
I герб «Шрэнява»,
беларускі герб,
Нашчадкам пагражаў
стралой бяссілай...