Bałam się jednak nie otworzyć drzwi, więc wpuściłam go do środka. Był to jeden z Ansaarów z ratusza. Rozpoznałam go po dużym znamieniu na jego twarzy, które wyglądało jak nisko założona czapka. Był bardzo niski i szeroki w ramionach, a jego zielonkawa skóra była usiana grudkami.
Czy pojmujesz grozę, jaką odczuwałam, Wasza Wysokość? Patrzyłam w te obce, żółte oczy, widziałam sterczący pysk, wyobrażałam sobie te skórzaste, zakończone pazurami dłonie dotykające mnie…
Ansaar wydał głęboki, gardłowy dźwięk i zrobił krok w moją stronę, rozkładając ramiona i pazury, potem kolejny krok i jeszcze jeden…
* * *Laylah gwałtownie przerwała swoją opowieść.
— Już poranek, Panie.
Imperator spojrzał na klejnot na nadgarstku i powiedział:
— Rzeczywiście — zmarszczył brwi. — Tak więc nasza rozmowa musi się zakończyć. O pierwszej godzinie poranka jesteś umówiona z katem.
Spoglądała na niego bez najmniejszego drgnienia.
— Nie zapomniałam o tym. Mam nadzieję, że dostarczyłam ci chociaż trochę rozrywki, Panie Wszystkiego. Jeśli modlitwa za spokój duszy maula nie leży poniżej godności Imperatora Ansaarów, mam nadzieję że wspomnisz o mnie w swoich dzisiejszych modlitwach, Wasza Wysokość.
— Czy możesz przynajmniej skończyć opowieść, zanim wyjdę?
— Nadeszła już pierwsza godzina, Wasza Wysokość — powiedziała Laylah słodkim głosem. — Nadszedł mój czas.
— Zaatakowanie kobiety z zaanektowanej rasy przez ansaarskiego żołnierza to przestępstwo. Odrażające przestępstwo. Jeśli stało się coś niezgodnego z prawem, ten żołnierz zostanie zidentyfikowany i ukarany, obiecuję ci to. Powiedz mi, co dokładnie się stało. Twoja egzekucja — wydawało się, że ma problem z tym słowem — może poczekać.
— Och, ale to bardzo długa opowieść, Wasza Wysokość! Ponownie na jego twarzy zagościła mieszanka rozbawienia i rozdrażnienia.
— Wszystkie twoje historie są bardzo długie, prawda? Cóż, opuść szczegóły, które tak malowniczo opisujesz. Po prostu przekaż mi sens. Czy ten żołnierz cię zgwałcił? Tak czy nie?
— Wasza Wysokość, wybacz proszę, ale opisanie wydarzeń we właściwym kontekście zajmuje sporo czasu…
— Ile czasu? — powiedział Imperator zniecierpliwionym tonem. — Godzina? Dwie? Nie ma czasu, kobieto! Debin z Hestagaru przybywa dzisiaj na dwór o trzeciej godzinie, aby omówić tegoroczny trybut, wcześniej muszę dopełnić porannych rytuałów, a potem…
— Mogłabym więc dokończyć opowieść dziś wieczorem — zasugerowała Laylah.
— Ty, pani, nie dożyjesz dzisiejszego wieczoru!
— Ach. Rzeczywiście — powiedziała.
7
Wyrazy twarzy pokojówek Laylah i niezadowolona mina szambelana eunucha jasno pokazywały ich stosunek do tego, że wciąż pozostaje przy życiu. Jej badania nad kulturą Ansaarów wskazywały, że niższe kasty bardzo poważnie podchodziły do tiihad. Arystokraci mogli nie zwracać uwagi na kodeks, ale zwykli ludzie, bojąc się załamania porządku społecznego, żądali przestrzegania zasad zachowania.
Czekała na pukanie posłańców śmierci. W pewnym momencie zasnęła głęboko i śniła, że do drzwi zapukał olbrzymi Ansaar z byczymi ramionami, trzymający lśniący topór, z którego spływała krew.
Jednak dzień jakoś minął.
Wieczorem skwaszony szambelan Laylah wszedł do pokoju i oznajmił:
— Jego Wysokość Imperator ponownie cię odwiedził.
— Wina! — powiedział szorstko Imperator, wchodząc przez pokryte kością słoniową drzwi jej apartamentu. Klasnął w dłonie. Pokojówki pośpieszyły wykonać rozkaz.
— Ciężki dzień, Wasza Wysokość? — spytała Laylah.
Uśmiechnął się, być może rozbawiony jej intymnym tonem,
— Debin — mruknął — Goishlar z Gozishtandaru. Wielki Frulzak z Frist! Gremb! Cały dzień książęta i książątka z podległych światów — istne korowody, padają na twarz, mruczą pełne hipokryzji słowa przesadzonych pochwał, wręczając mi stosy podarunków. A wszyscy czegoś ode mnie chcą, chcą, chcą — Imperator pociągnął łyk wina. — Byłem trzeci w linii do tronu, wiedziałaś o tym? Nie spodziewałem się nań wstąpić. Powinien przejąć go Senpat. Ale Senpat nieco za bardzo kochał swój kosmiczny jacht i pewnego dnia wyszedł z nadprzestrzeni w samym środku gwiazdy. Był jeszcze mój brat, Iason, drugi książę. Kiedy jednak usłyszał, że Senpat nie żyje, wstąpił do klasztoru stazy i siedzi tam po dziś dzień, zamknięty na następne 10000 lat. Ani żywy, ani martwy, ale tak święty, jak tylko można. Mój ojciec wezwał mnie do sali tronowej — nie wiem, dlaczego właściwie ci o tym mówię? — wezwał mnie z oczami pełnymi łez i powiedział: „Ryah, mój najmłodszy, najdroższy synu”. Myślałem, że łzy są przeznaczone dla Senpata i Iasona, ale szybko przekonałem się, że były dla mnie. No i jestem tutaj. Żony! Konkubiny! Wspaniałe pałace! Absolutna władza nad bilionem istnień! Ale także Debin! Goishlar! Wielki Frulzak z Frist! Gremb!
— Królowie są jak gwiazdy — powiedziała Laylah. — Wschodzą i zachodzą, cieszą się czcią świata, lecz nie znajdują odpoczynku.
Imperator spojrzał na nią.
— Dobrze powiedziane! Masz dar słów.
— Och — odpowiedziała, uśmiechając się. — To bardzo piękne słowa, ale nie moje własne. Cytowałam jednego z naszych poetów, imieniem Shelley.
— Ach. Wasz Shelley dużo rozumiał. Czy mieliście wielu poetów równie dobrych jak on?
— Tak, bardzo wielu.
— Tak wiele światów, tylu poetów — powiedział Imperator — chciałbym poznać ich wszystkich. Musisz wyrecytować mi dzieła innych waszych poetów, Laylah, kiedy będzie na to czas.
— Ale Panie, nie ma czasu. Muszę skończyć moją opowieść, a potem… a potem…
— Twoja opowieść, tak — powiedział Imperator, chmurząc się. — A potem… potem… — zajrzał do swojego kubka. — Cały dzień, pomiędzy ambasadorami, potentatami i petentami, co słyszałem od moich własnych ludzi? Maula, mówili. Maula, maula, maula! Gdzie ona jest? Dlaczego nie było egzekucji? — spojrzał na nią dziwnie zmęczonym wzrokiem. — Och, Laylah, Laylah, dlaczego w ogóle tu przybyłaś? I dlaczego nie kazałem odciąć ci głowy, gdy tylko dowiedziałem się, że tu jesteś?
— Moja opowieść, Panie Wszystkiego — czy mogę wrócić do mojej opowieści?
Machnął dłonią w nieokreślony sposób.
— Tak. Tak, dokończ swoją opowieść. Tylko tym razem naprawdę ją dokończ!
8
Tak więc, wielki i wspaniały Imperatorze, niedługi czas po Aneksji jestem sama w domu, słyszę pukanie i wpuszczam ansaarskiego żołnierza. Zamieram, a żołnierz rozpościera ręce i wydaje się, że zaraz mnie pochwyci i zrobi mi jakieś ohydne, bestialskie rzeczy. A ja nie mogę się ruszyć.
Skąd mogłam wiedzieć, nie znając kultury Ansaarów, że jego rozłożone ramiona i szpony, wyglądające tak groźnie, stanowiły jedynie prośbę o uwagę?
— Czy ty jesteś Laylah Wallis? — Zapytał z trudnością w silnie akcentowanym angielskim.
— Tak.
Był to asystent prokuratora Jjai Haunt. Przyszedł zaanektować mnie w służbę Imperium.
— Zaanektować? — zaparło mi dech w piersi. — Mnie? Dlaczego?
— Zadania związane z pośrednictwem — Haunt spojrzał na skrawek papieru schowany za jego paskiem. — Podczas rozmowy powiedziałaś, że twoją specjalną umiejętnością jest zdolność nauki. Potrzebujemy ludzi, którzy umieją się uczyć. Gdy skończysz naukę, pomożesz nam w zarządzaniu terytorium Ziemi.
Tak więc mieli zamiar zrobić ze mnie zdrajczynię. Byłam jednak wtedy zbyt naiwna, aby to zrozumieć. W każdym razie zostałam zaanektowana. Dano mi pięć minut na zebranie rzeczy, które chciałam ze sobą wziąć, po czym wyprowadzono na zewnątrz.