Skinął głową.
— Jak najbardziej. Możemy to omówić. Będę przychodził tak jak dotychczas, ty będziesz opowiadać mi swoje historie i być może, krok po kroku…
— Krok po kroku — odpowiedziała — Tak. Być może.
Zmusiła się do zachowania tego niezrozumiałego spokoju, gdyż inaczej całkowicie straciłaby panowanie nad sobą.
Szósta ukochana żona! Ziemia światem autonomicznym! Tak, ale czy mogłaby? Czy zrobiłaby to? Krok po kroku, być może. Być może. Krok po kroku.
— Opowiedz mi następną historię, Laylah.
* * *Bardzo dobrze. Muszę ci zatem powiedzieć, Wasza Wysokość, że z Costa Stambooł udałam się na zakazany świat Wielkiej Binnelli, planety Równiny Wyroczni, o której mówi się, że w jej kształtach i kolorach zawarto odpowiedzi na wszystkie pytania, które kiedykolwiek zadano i wiele takich, które jeszcze nie zostały wypowiedziane. W pobliżu Równiny znajdują się góry o nazwie Angelon, w których podróżnik chodzi po kobiercu z rubinów i szmaragdów. Dalej — niemal na horyzoncie, można zobaczyć nieruchome czarne wody Morza Miaule, z wyspą Sapont, domem demonów i bazyliszków, dymiącą tuż przy brzegu.
Dotarłam na ten przerażający świat, Panie, zgodnie z sugestią mojego brata, który uważał, że wśród tych demonów i bazyliszków mogę nauczyć się pewnych umiejętności przydatnych w przypadku, jeśli kiedykolwiek znalazłabym się w miejscu, w którym znajduję się teraz. Tak więc po moim przybyciu…
Przełożył Jacek Smycz
NOTY O AUTORACH
Paolo Bacigalupi — urodził się i wychował w maleńkim miasteczku w stanie Kolorado. Bywa nazywany najbardziej pesymistycznym amerykańskim pisarzem science-fiction. Już pierwszym opowiadaniem „Pocketful of Dharma” (1999) zelektryzował czytelników, krytyków i… innych autorów. Zdobył prestiżową Theodore Sturgeon Memorial Award za „Człowieka z żółtą kartą” (2005), przyznawaną przez kolegów pisarzy mistrzom krótkiej formy. W tym roku sięgnął po nagrodę magazynu „Locus” za opowiadanie „Pump Six” i zbiór Pump Six and Other Stories. Wspomniany zestaw opowiadań, jak i niedawno wydana pierwsza książka autora The Windup Girl zbierają doskonałe recenzje. Opowiadanie „Ludzie piasku i popiołu” zdobyło nominację zarówno do nagrody Hugo, jak i Nebula.
Tony Ballantyne — brytyjski pisarz hard 5F, który interesuje się m.in. zagadnieniami sztucznej inteligencji i robotyki. Jego pierwsza powieść, Recursion (2004), traktuje o konsekwencjach rozwoju obecnych trendów technologicznych na przykładzie losów trójki bohaterów rozpisanych na 200 lat. Kolejne powieści, Capacity (2005) i Divergence (2007), nawiązują do wątków zarysowanych w debiutanckiej książce.
Ballantyne to jeden z bardziej błyskotliwych współczesnych pisarzy science fiction. Po raz pierwszy mogliśmy podziwiać wyobraźnię autora dzięki zamieszczonemu w „Nowej Fantastyce” opowiadaniu „Broń nieostateczna”. Od tamtego czasu jego twórczość prezentowana jest polskim czytelnikom wyłącznie za pośrednictwem naszego almanachu: „Wody Meriba”, „Trzecia osoba” i teraz „Nowy rozdział”.
Eric Brown — brytyjski autor, dotąd zupełnie u nas nieznany, choć dysponujący dużym dorobkiem, nagradzany i chętnie tłumaczony, np. na czeski, niemiecki i inne języki europejskie. Zaczął pisać jako piętnastolatek pod wpływem książki Agathy Christie Karty na stół (tytuł z serii o detektywie Herkulesie Poirot). Od tego czasu napisał wiele książek i opowiadań, ale jego ulubionym gatunkiem pozostaje science-fiction. Zamieszczone w tym tomie”Przyjęcie pożegnalne” ściśle nawiązuje do jego powieści Kéthani (2008), traktującej o przybyciu na Ziemię niezwykle przyjaznej obcej cywilizacji; oferuje ona ludzkości m.in. nieśmiertelność. Jak ujął to jeden z jej czytelnikówjest to najbardziej łagodna historia inwazji obcych, jaką kiedykolwiek napisano.
Kariera pisarza rozpoczęła się na dobre od sukcesów jego opowiadań w brytyjskim czasopiśmie „Interzone”, które odkryło m.in. Grega Egana. Opowiadanie „The Time-Lapsed Man” (1988) zostało uznane za najlepsze w corocznym plebiscycie czytelników tego magazynu. Brown dwukrotnie sięgnął po British Science Fiction Award za opowiadania „Hunting the Slargue”i”Children of Winter”.
Greg Egan — pisarz australijski uznawany obecnie za jednego z najważniejszych twórców fantastyki naukowej. Porównywany do Stanisława Lema, prawdopodobnie ze względu na wybitnie kompetentne nasycenie twórczości wątkami naukowymi. W pierwszej powieści fantastycznonaukowej, Kwarantanna (1992), sięga po teorię kwantową, w drugiej, Miasto Permutacji (1994), po maszyny komórkowe von Neumanna, a w trzeciej, Stan wyczerpania (1995), ważną rolę odgrywa Teoria Wszystkiego, hipotetycznie opisująca w spójny sposób wszystkie zjawiska fizyczne.
Odkrycia naukowe, twierdzenia matematyczne, prawa fizyki, czy technologie są w twórczości Egana istotnym elementem fabuły lub wręcz motorem akcji o charakterze sensacyjnym lub kryminalnym.
Kolejne książki pisarza: Diaspora (1997), Teranezja (1999), Schild’s Ladder (2002) oraz, napisana po sporej przerwie, Incandescence (2008), to błyskotliwe dzieła świadczące o niezwykłym bogactwie wyobraźni autora. Nakładem Solaris już wkrótce ukaże się polskie wydanie Teranezji. Natomiast Diaspora, określana jako jedna z najbardziej niezwykłych książek SF, zapowiadana jest na rok 2011.
Aleksiej Kaługin — rosyjski pisarz o bogatym dorobku, ale dotąd nie tłumaczony na język polski; za opowiadanie „W sadu”trzymał prestiżową nagrodę Brązowego Ślimaka, przy której przyznawaniu decydujący głos ma Borys Strugacki.
Kaługin określany jest jako „mistrz fantasticzieskowo bojewika”, czyli space opery w wydaniu rosyjskim. Przykładem może być cykl opowiadań „Pierwaja marsianskaja”, przedstawiający historię walki Ziemian z Obcymi o pustynie Marsa.
Ale Kaługina nie da się łatwo zaszufladkować, ponieważ spod jego ręki wychodzą też utwory całkowicie odmienne, jak choćby wspomniany „W sadu”, czy zamieszczony w tym tomie „Syndrom Łazarza”- kontrowersyjne opowiadanie o przekleństwie, jakim stało się wskrzeszenie z martwych.
John Kessel — pisarz amerykański polskiego pochodzenia; w biurze imigracyjnym przekręcono nazwisko jego przodka, które brzmiało Kisiel. Wielokrotnie nominowany do niemal wszystkich liczących się fantastycznych nagród literackich w USA. Otrzymywał je wprawdzie rzadko, ale za to bywa wskazywany jako jeden z najznakomitszych twórców opowiadań. Jego proza jest niezwykle wyrazista i ponadprzeciętnie inteligentna. Autor często prowadzi literackie gryz czytelnikiem. Potrafi umieścić bohatera w powieści Moby Dick — jak w opowiadaniu „Następna sierota”, wspaniale nawiązać do powieści kryminalnej Raymonda Chandlera w „Pure product”, czy w „Dumie i Prometeusz” zmiksować Frankensteina z Dumą i uprzedzeniem, kapitalnie odwzorowując styl Jane Austin.
Kessel udziela się jako krytyk science fiction i fantasy, organizuje The Sycamore Hill Writer’s Workshop, warsztaty literackie kierowane do uznanych pisarzy, także głównonurtowych.
Ted Kosmatka — młody autor amerykański, napisał dotąd kilka opowiadań, ale został dostrzeżony przez czytelników, jak i antologistów. Nuta pesymizmu, tematyka i styl jego opowiadań nasuwają skojarzenia z fantastyką rodem z Europy Wschodniej. Nic dziwnego. Rodzina Teda wyemigrowała z Polski na początku XX w.
Amerykanie nominowali do nagrody Nebula jego alternatywną historię „Prorok z wyspy Flores”. Brytyjczycy docenili „Śmiercionautów” nominacją do The British Science Fiction Association Award w kategorii Best Short Fiction of 2007. Kosmatka błysnął w ostatnim czasie kolejnymi ciekawymi tekstami, jak „Divining Light”, czy „The Art of Alchemy”. Jego powieść The Helix Game oczekuje na wydawcę.