Nancy Kress — jedna z najważniejszych współczesnych pisarek amerykańskiej science-fiction. Swoje opowieści snuje z reguły w przyszłości bliskiego zasięgu. Okiem humanisty przygląda się efektom tzw. przemian cywilizacyjnych, często w wymiarze osobistym. Dzięki temu jej proza zawiera duży ładunek emocji. Sztandarowym przykładem jest tu cykl rozpoczęty znakomitą powieścią Hiszpańscy żebracy.
Punktem wyjścia w twórczości Nancy Kress bywa wprowadzenie danej technologii na skalę masową. Po części jest tak w przewrotnym opowiadaniu „Zbawiciel”, w którym pisarka żongluje swoimi ulubionymi tematami: bio — i nanotechnologią oraz sztuczną inteligencją.
Meghan McCarron — młoda autorka amerykańska, uczestniczka warsztatów literackich Clarion West; na co dzień pracuje w małej księgarni na nowojorskim Brooklynie. Debiutowała w internetowych magazynach literackich, takich jak „Strange Horizons”, czy „Clarkesworld” lub niskonakładowych zinach w rodzaju „Lady Churchill’s Rosebud Wristlet”.
Dziś to chyba najszybsza droga dla młodych twórców do zaistnienia w świadomości czytelników i wydawców. W ten sposób już pierwsze opowiadanie Meghan McCarron,”Close to You”, znalazło się w przedbiegach Tiptree Award, tekst „The Flying Woman” zamieszczono w zbiorze Best American fantasy, zaś „Dom Maga” pojawił się w The Best SF and Fantasy ot the Year i Krokach w nieznane.
Ian McDonald — brytyjski pisarz, mieszkający w Belfaście, wywodzący się z ze szkocko-irlandzkiej rodziny, doskonale świadomy konfliktów narodowościowych. Sięga w swojej twórczości po scenografię Trzeciego Świata, np. Afrykę w znanym u nas cyklu Chaga, portugalskojęzyczną część Ameryki Południowej w powieści Brasyl, czy Indie, w powieści River of Gods i zbiorze opowiadań Cyberabad Days, z którego pochodzi publikowana tutaj”Mała bogini”.
Pisarstwo McDonalda jest bardzo charakterystyczne: wizyjne, nostalgiczne, poetyckie. Dlatego bywa porównywany do Raya Bradbury’ego, arcymistrza tego typu fantastyki.
Gustavo Nielsen — urodzony w Buenos Aires, z zawodu architekt. W Polsce ukazał się niedawno przekład jego powieści Auschwitz (2004). Udowadnia w niej, że jak nikt potrafi łączyć fikcję i rzeczywistość, humor i okrucieństwo. Przedtem znaliśmy wyłącznie jedno jego opowiadanie, przejmujący horror”Na trasie”, opublikowany w miesięczniku”Nowa Fantastyka”.
Nielsen zadebiutował w 1994 r. tomem opowiadań Playa quemada, który stał się wielkim wydarzeniem literackim w Argentynie. Późniejsze tomy opowiadań Marvin (2002) i Adiós, Bob (2006) — ugruntowały jego renomę, jako mistrza krótkiej formy. Pierwsze powieści autora La flor azteca (1997) i Elamor enfermo (2000), były finalistkami argentyńskiej Nagrody Planeta. Opowiadania autora tłumaczono na wiele języków. „Marvin”, jedno z najbardziej znanych, opowiada z pozoru banalną historię odwiedzin objazdowego magika w pewnej odległej wiejskiej szkole.
Julia Ostapenko — młoda pisarka ukraińska; urodzona, wychowana i mieszkająca we Lwowie. Należy do pokolenia autorów rosyjskojęzycznej fantastyki, którzy debiutowali już w nowym stuleciu. Z wykształcenia psycholog, łączy pracę uniwersytecką z pisarstwem.
Ostapenko została szybko dostrzeżona jako interesująca debiutantka. Ma na koncie kilkanaście opowiadań i kilka powieści. Interesuje ją głównie fantasy, eksperymentuje z fantastyką socjologiczną.
Robert Silverberg — nestor amerykańskiej fantastyki, pisarz i redaktor o zupełnie nieprawdopodobnej liczbie publikacji. Pisze od wczesnych lat młodzieńczych, używając swego czasu kilkudziesięciu pseudonimów. Porzucił na długi czas fantastykę m.in. dla powieści erotycznych, ponieważ pozwalały lepiej zarabiać.
Isaac Asimov stwierdził kiedyś, że „Tam, gdzie doszedł dziś Silverberg, reszta autorów science fiction będzie jutro!”. Silverberg utorował swoimi utworami, szczególnie z przełomu lat 60. i 70., drogę fantastyce z rozbudowanym tłem społecznym i postaciami o pogłębionej psychice. Z tamtego okresu pochodzi jego znakomita powieść Umierając żyjemy, a także zamieszczone w Krokach w nieznane opowiadanie „Szczęśliwy dzień w roku 2381”.
Rachel Swirsky — młoda autorka amerykańska, mieszkająca na stałe w Kalifornii, uczestniczka warsztatów literackich Clarion West; jej styl można opisać jako fantasy przemieszane z realizmem magicznym.
Napisała o sobie, że jest produktem rzadkiej miłości wampira i dziewczyny z haremu (ewentualnie rodziców, którzy spotkali się na balu przebierańców). Wychowała się na ścisłej diecie: Tanith Lee na śniadanie, Terry Pratchett w porze lunchu, Toni Morrison i Octavia Butler na obiad, a Guy Gavriel Kay na kolację. Wykarmiona w ten sposób zdaje sobie sprawę, że sama zostanie kiedyś podana jako cudzy posiłek. Dlatego ma nadzieję napisać kilka powieści, które posłużą wychowaniu innych wielkookich i rozgarniętych dzieciaków. Na razie zadowala się tworzeniem krótkich smakołyków na przekąskę, jak opowiadanie „Zaślubiny ze Słońcem”.
Howard Waldrop — jeden z najbardziej niezwykłych autorów amerykańskich, „legendarny nieznany pisarz”. Teksańczyk i oryginał, fascynujący się na równi literaturą, co wędkarstwem muchowym. Obdarzony niepodrabialnym stylem i swoistym poczuciem humoru. W trakcie lektury opowiadań Waldropa człowiek zachodzi w głowę, czemu ten fenomenalny pisarz jest tak mało znany?! Może dlatego, że jego książki wychodzą w limitowanych nakładach, bardziej dzięki uporowi przyjaciół, niż zabiegom autora.
Waldrop nie przepada za naszą rzeczywistością. Dlatego pisuje swoje dziwaczne historie alternatywne, np. o poszukiwaniach wymarłego ptaka dodo, czy XIX-wiecznym skandalu szpiegowskim opowiedzianym z punktu widzenia entuzjastów jazdy rowerem.
Jego najpopularniejszym opowiadaniem są „Szkaradne kuraki”, nagrodzone Nebulą i World Fantasy oraz nominowane do Hugo.
Connie Willlis — pisarka amerykańska, absolutna rekordzistka w dziedzinie nagród Hugo (dziesięć) i Nebula (sześć). W Polsce wydano sporo powieści Willis (Księga Sądu Ostatecznego, Przewodnik stada, Nie licząc psa, Przejście) i zbiór opowiadań Zaćmienie. W prasie, na przestrzeni ponad dwudziestu lat, opublikowano też wiele jej tekstów, wśród których na uwagę zasługują: niezapomniany „List do Clearysów”, „W Rialto” czy”Śmierć na Nilu” Właśnie taki tytuł nosi pierwszy tom jej najlepszych mikropowieści i opowiadań wydany niedawno przez Solaris.
W utworach pisarki spotykamy na każdym kroku „miękkie” nauki i obyczajowe smaczki. Niekiedy jej teksty można odbierać jako swoiste komedie obyczajowe, np.”Duch prawdy”. W podobnej tonacji utrzymany jest jeden z najnowszych tekstów Willis”Usiądżcie wszyscy wraz…”
Mirek Obarski — były recenzent „Nowej Fantastyki”, współtwórca fanzinu „Dr. Strangelove” współzałożyciel Warmińskiego Klubu Fantastyki „Stalker” przez wiele lat aktywny działacz polskiego fandomu. Z wykształcenia politolog. Zawodowo zajmuje się public relations.
PODZIĘKOWANIA
W pierwszym rzędzie dziękuję autorom za wspaniałe opowiadania, których użyczyli do kolejnego tomu Kroków w nieznane. Ich talent sprawia, że nieistniejące światy, wydarzenia, miejsca i postaci ożywają w wyobraźni czytelników tego almanachu.
Bardzo dziękuję też Wojtkowi Sedeńce i Ryszardowi Piaseckiemu za zaufanie z jakim kolejny raz powierzyli mi redakcję zbioru, a także Lechowi Jęczmykowi — za stworzenie tej serii i jej legendy.
Dziękuję też wszystkim osobom dzięki którym powstała książka: tłumaczom, redaktorom, korektorom i grafikom; tutaj specjalne podziękowania dla Grzegorz Kmina i Macieja „Monastyra” Błażejczyka. Szalenie przydatne były życzliwe wskazówki Pawła Laudańskiego, Konrada Kozłowskiego, Tomasza Pindela i Jana Żerańskiego. Natomiast Heather Baror, Eric Brown, Magda Cabajewska, Eileen Gunn, Gordon Van Gelder, John Parker i Tomasz Pindel wspaniałomyślnie wspierali mnie w poszukiwaniach kontaktu z autorami i właścicielami praw autorskich, za co składam im głęboki ukłon.