— Wiesz, jak obchodzić się ze sprzętem?
— Od dawna nie miałem z nim do czynienia. Być może mógłby pan mi przypomnieć?
Wstrętna tłusta istota o pokrytej brodawkami twarzy, której podbródki prawie wylewały się jej na pierś, wstała powoli i zaprowadziła Hissune'a do zamkniętej sali, otwieranej jakimś sprytnym zamkiem rozpoznającym dotknięcie kciuka. Hjort pokazał mu ekran i rząd przycisków.
— To konsola kontrolna — powiedział. — Wyszukaj potrzebną ci kapsułę. Włączasz je tu. Kwituj odbiór wszystkiego, z czego korzystasz. A kiedy skończysz, nie zapomnij zgasić światła.
I to wszystko! Też mi skomplikowany system bezpieczeństwa. Też mi strażnik!
Hissune został sam na sam z zapisami pamięci wszystkich ludzi, którzy żyli niegdyś na Majipoorze. W każdym razie — niemal wszystkich ludzi. Takich, którzy umarli nie troszcząc się o zostawienie zapisu pamięci były niewątpliwie miliardy. Ale każdy obywatel Majipooru, który skończył dwadzieścia lat, miał prawo co dziesięć lat zostawić zapis deponowany w Rejestrze i Hissune wiedział, że chociaż kapsuły są malutkie, prawdziwe drobinki danych, na magazynowych poziomach Labiryntu ich zbiór ciągnął się kilometrami. Położył dłonie na klawiszach. Drżały mu palce.
Od czego zacząć? Chciał wiedzieć wszystko. Wraz z pierwszymi odkrywcami pragnął przemierzać lasy Zimroelu, pragnął walczyć z Metamorfami, żeglować po Wielkim Morzu, zabijać smoki morskie na Archipelagu Rodamaunt, pragnął… pragnął… Aż drżał z pożądania. Od czego zacząć? Obejrzał dokładnie klawiaturę. Mógł wybrać datę, miejsce, tożsamość… ale miał do wyboru czternaście tysięcy lat… nie, raczej osiem, dziewięć tysięcy — wiedział, że nagrania rozpoczęto dopiero w czasach Lorda Stiamota lub może nieco wcześniej. I jak tu się zdecydować? Minęło dziesięć minut, a on tylko siedział jak sparaliżowany, niczego jeszcze nie wymyślił!
Zdał się na przypadek. Jakieś wczesne nagranie, pomyślał. Kontynent Zimroel za czasów Koronata Lorda Barholda, rządzącego jeszcze przed Lordem Stiamotem… A osoba? Wszystko jedno!
W szczelinie pojawia się mała, błyszcząca kapsuła. Drżąc ze zdumienia i zachwytu Hissune wsunął ją do urządzenia odtwarzającego i włożył hełm. Usłyszał trzaski. Pod zamkniętymi powiekami zobaczył przemykające pasma zieleni, błękitu, purpury. Czy to działało? Tak! Czuł obecność innego umysłu. Ktoś zmarł dziewięć tysięcy lat temu i jego umysł — jej umysł, to kobieta, młoda kobieta — wypełniał teraz umysł Hissune'a. Już nie był pewien, czy jeszcze jest Hissunem z Labiryntu, czy może już tą… tą Thesmą z Narabalu…
Z lekkim, radosnym jękiem Hissune uwolnił się od swej osobowości, z którą żył przez czternaście lat, i pozwolił, by opanowała go dusza obcego człowieka.
THESMA I GHAYROG
1
Już od pół roku Thesma mieszkała sama we własnoręcznie skleconej chacie w gęstej tropikalnej dżungli jakieś dziesięć kilometrów na wschód od Narabalu. Nie docierały tu chłodne wiatry znad morza; ciężkie, wilgotne powietrze przylegało do skóry jak mokre futro. Thesma nigdy przedtem nie mieszkała sama i na początku zastanawiała się, jak sobie z tym poradzi, ale przedtem także nigdy nie wybudowała własnoręcznie chaty. Chata wyszła jej całkiem nieźle — ścięła smukłe młode sijaneele, zdarła z nich złotą korę, śliskie, ostre końce wbiła w wilgotną ziemię i oplotła konstrukcję pnączami, za dach posłużyło zaś pięć związanych wielkich niebieskich liści vrammy. Nie było to bynajmniej arcydzieło architektury, ale deszcz nie padał jej na głowę, a o chłody mogła się nie martwić. Wystarczył miesiąc, by sijaneele, choć przycięte i okorowane, wypuściły korzenie oraz młode skórzaste liście przy wierzchołkach, tuż pod dachem; pnącza także żyły, wyrastały z nich coraz to nowe odnóża, grube i czerwone, które szukały, aż wreszcie znalazły żyzną ziemię. Teraz więc dom Thesmy kwitł, z dnia na dzień był coraz trwalszy i bezpieczniejszy, liany z wiekiem stawały się mocniejsze, sijaneele wrastały w ziemię, a Thesmie bardzo się to podobało. W Narabalu nic nie pozostawało martwe przez dłuższy czas, powietrze było zbyt ciepłe, słońce zbyt jasne, deszcze zbyt obfite; wszystko bezustannie zmieniało się w coś innego z szaloną, nieopanowaną, radosną łatwością tropików.
Samotność także okazała się łatwa do zniesienia. Thesma bardzo pragnęła uwolnić się od Narabalu. Życie w miasteczku uległo zmianie; zbyt wiele w nim było niepokoju, zbyt wiele wewnętrznej niepewności, przyjaciele stawali się obcy, kochankowie zmienili się we wrogów. Miała już dwadzieścia pięć lat, potrzebowała oddechu, chciała przyjrzeć się wszystkiemu spokojnie, bez pośpiechu, zmienić rytm życia, nim zginie zalana jego falą.
Dżungla nadawała się do tego idealnie. Thesma wstawała wcześnie, kąpała się w jeziorku, które dzieliła ze starym, oślizgłym gromwarkiem ł ławicą maleńkich, przezroczystych czicziborów, zrywała na śniadanie owoce thokki, wędrowała, czytała, śpiewała, pisała wiersze, sprawdzała, co złapało się w zastawione przez nią sidła, wspinała się na drzewa, opalała się w hamaku z lian na ich szczytach, drzemała, pływała, rozmawiała sama ze sobą i szła spać o zachodzie słońca. Kiedyś myślała, że nie będzie miała wystarczająco wiele do roboty, że szybko się znudzi, ale jakoś się nie nudziła; czas wypełniony miała pracą i zawsze coś jeszcze pozostawało do zrobienia na następny dzień.
Myślała też, że będzie chodziła do Narabalu mniej więcej raz na tydzień, na zakupy, po nowe książki i kubiki rozrywkowe, na koncert, do teatru, może nawet odwiedzić rodzinę oraz tych spośród przyjaciół, których miała jeszcze ochotę widywać. Rzeczywiście, przez jakiś czas odwiedzała miasteczko regularnie. Ale droga w upale zabierała jej niemal pół dnia i sprawiała, że wracała brudna i spocona; przy tym, w miarę jak przyzwyczajała się do samotności, miasteczko wydawało się jej coraz bardziej hałaśliwe, coraz bardziej irytujące; denerwowało ją, a nie miało niemal nic do zaoferowania. Ludzie się na nią gapili. Wiedziała, że mają ją za dziwaczkę, może nawet za wariatkę; zawsze była dzika, a teraz przekroczyła już granice rozsądku, mieszka sama w dżungli i pewnie jeszcze huśta się na lianach, przelatując z drzewa na drzewo! Więc wyprawy do Narabalu stawały się coraz rzadsze. Szła tam tylko wtedy, kiedy absolutnie nie mogła już tego uniknąć. W dniu, w którym znalazła rannego Ghayroga, od jej ostatniego tam pobytu upłynęło ponad pięć tygodni.
Tego ranka przedzierała się przez podmokłe łąki, kilka kilometrów na północny wschód od chaty, zbierając słodkie żółte grzybki, znane jako kalimboty. Wypełniła nimi worek i właśnie zamierzała zawrócić, kiedy kilkaset metrów dalej dostrzegła coś dziwnego; jakąś postać o błyszczącej metalicznie szarej skórze i grubych, gładkich członkach, leżącą w nienaturalnej pozie pod wielkim sijaneelem.
Przypominała drapieżnego gada, którego jej ojciec i brat zabili kiedyś w kanale Narabaclass="underline" smukłe, długie, powolne stworzenie o wygiętych szponach i pełnej kłów szerokiej paszczy. Lecz gdy się zbliżyła, dostrzegła, że ta istota jest nieco podobna do człowieka: ma wielką okrągłą głowę, długie ramiona, mocne nogi. Sprawiała wrażenie martwej, ale gdy Thesma podeszła bliżej, stwór poruszył się słabo i powiedział:
— Coś sobie uszkodziłem. Byłem głupi i zapłaciłem za głupotę.
— Możesz poruszyć rękami i nogami?
— Rękami tak. Jedna noga jest złamana; możliwe, że także kręgosłup. Pomożesz mi?
Przykucnęła i przyjrzała się istocie. Rzeczywiście, było w niej coś gadziego: błyszcząca łuska i gładkie, twarde ciało. Włosy miała dziwne, gęste, grube i czarne; wiły się powoli, same z siebie. Jej język był językiem węża: jaskrawoczerwony, rozwidlony, drżał bezustannie między cienkimi wargami.