Milczenie. Esperanza nadal nie odrywała oczu od monitora. Myron dodał:
– Chyba że zrobił coś, czego nie powinien robić.
– To bez znaczenia – rzekł Jake.
– Nawet jeśli on…
– Nawet. Do widzenia, Myron.
Szeryf rozłączył się. Myron przez moment patrzył na słuchawkę.
– Dziwne.
– Uhm. – Esperanza wciąż wpatrywała się w ekran. – Na biurku masz listy. Mnóstwo.
– Widziałaś Wina?
Esperanza przecząco pokręciła głową.
– Pavel Menansi nie żyje. Ktoś zamordował go zeszłej nocy.
– To ten facet, który molestował Valerie Simpson?
– Taa.
– O rany, łamiesz mi serce. Chyba nie będę mogła zasnąć ze wzruszenia. – Esperanza w końcu zerknęła Myrona. – Wiedziałeś, że on był na tej liście gości, którą mi dałeś?
– Owszem. Znalazłaś jeszcze jakieś interesujące nazwiska?
Prawie się uśmiechnęła.
– Jedno.
– Czyje?
– Pomyśl o wesołym szczeniaczku.
Myron pokręcił głową.
– Pomyśl o firmie Nike – dodała. – O kontaktach Duane’a z tą firmą.
Myron zamarł.
– Ned Tunwell?
– Poprawna odpowiedź.
Najwyraźniej wszyscy w otoczeniu Myrona grali z w jakąś grę.
– Na liście figuruje jako E. Tunwell. Naprawdę ma na imię Edward. Tak więc trochę poszperałam. Zgadnij, kto podpisał pierwszą umowę Valerie Simpson z firmą Nike.
– Ned Tunwell.
– I zgadnij, kto wpadł jak śliwka w kompot, kiedy jej karierę diabli wzięli.
– Ned Tunwell.
– Ojej – powiedziała sucho. – Chyba jesteś jasnowidzem.
Znów wpatrzyła się w ekran monitora i zaczęła stukać w klawiaturę.
Myron zaczekał chwilę.
– Masz coś jeszcze?
– Tylko niepotwierdzoną plotkę.
– Jaką?
– Typową w takiej sytuacji – powiedziała Esperanza, wpatrując się w ekran. – Ned Tunwell i Valerie Simpson byli nie tylko przyjaciółmi.
– Połącz mnie z Nedem – polecił Myron. – Powiedz mu, że chcę…
– Już cię z nim umówiłam. Przyjdzie tu wieczorem, o siódmej.
39
Doktor Amanda West pracowała obecnie jako główny patolog w St. Joseph Medical Center w Doylestown, niedaleko Filadelfii, Myron zostawił samochód na szpitalnym parkingu. W radiu nadawali klasyczny przebój Doobie Brothers – China Grove. Myron śpiewał razem z chórkiem, co w zasadzie ograniczało się do powtarzania: „Och, och, China Grove”. Teraz zaśpiewał jeszcze głośniej, zastanawiając się – nie pierwszy raz – co też takiego to „China Grove”.
Kiedy brał bilet od parkingowego, zadzwonił telefon w samochodzie.
– Jessica jest bezpieczna – powiedział Win.
– Dzięki.
– Zobaczymy się jutro na meczu.
Trzask odkładanej słuchawki. Bardzo krótka rozmowa, jak na Wina.
Myron wszedł do szpitala i zapytał recepcjonistkę, gdzie jest kostnica. Spojrzała na niego jak na wariata i powiedziała:
– W piwnicy, oczywiście.
– No tak. Jak w Quincym.
Zjechał windą na dół. Wokół nie było nikogo. Znalazł drzwi z napisem „Prosektorium” i ponownie posłużywszy się metodą dedukcji, doszedł do wniosku, że to prawdopodobnie jest kostnica. Myron Holmes. Przygotował się na najgorsze i zapukał. Przyjazny kobiecy głos zawołał:
– Proszę wejść.
Pomieszczenie było małe i śmierdziało płynem do czyszczenia naczyń. Całe umeblowanie było tu z metalu. Dwa stojące obok siebie metalowe biurka zajmowały pół pokoju. Metalowe regały. Metalowe krzesła. Wszędzie mnóstwo tac i pojemników z nierdzewnej stali. Nigdzie nie dostrzegł śladu krwi. Ani organów. Wszystko czyste i lśniące. Myron aż nazbyt często widywał krew, ale nigdy nie przyzwyczaił się do tego widoku. Nie lubił używać przemocy, chociaż nie wyznał tego nawet Jessice. Był w tym dobry, bez dwóch zdań, ale tego nie lubił. Owszem, można twierdzić, że stosując przemoc, współczesny człowiek powraca do swych pierwotnych cech i zbliża się do natury, czy też do ideału Locke’a. I owszem, przemoc jest największym wyzwaniem dla człowieka, najtrudniejszą próbą jego siły fizycznej i zwierzęcego sprytu. Pomimo to jest obrzydliwa. Człowiek – przynajmniej teoretycznie – w trakcie ewolucji rozwijał głównie swój umysł. Oczywiście, nie można zaprzeczyć, że przemoc może dostarczyć niezwykle silnych doznań. Tak samo jak skok z samolotu bez spadochronu.
– W czym mogę panu pomóc? – zapytała kobieta o przyjaznym głosie.
– Szukam doktor West – powiedział.
– Znalazł ją pan. – Wstała i wyciągnęła do niego rękę. – Zapewne pan Myron Bolitar.
Amanda West posłała mu promienny, zaraźliwy uśmiech, który rozjaśnił nawet ten pokój. Była filigranową blondynką z lekko zadartym noskiem – zupełnie niepodobną do kobiety, jaką sobie wyobraził. Myron nie miał skłonności do stereotypowego myślenia, ale wydała mu się zbyt promienna, za bardzo rozluźniona jak na kogoś, kto przez cały dzień zajmuje się gnijącymi zwłokami. Próbował wyobrazić sobie jej miłą twarzyczkę nad rozciętą klatką piersiową trupa. Nie udało mu się.
– Chciał pan zapytać o Curtisa Yellera? – zapytała.
– Tak.
– Czekałam sześć lat, aż ktoś o to zapyta – powiedziała. – Proszę za mną. Na tyłach jest więcej miejsca.
Otworzyła drzwi za swoimi plecami.
– Jest pan wrażliwy?
– Hm, nie.
Pan Twardziel. Amanda West uśmiechnęła się.
– Niczego pan nie zobaczy. Jednak niektórzy ludzie źle znoszą widok tylu metalowych szuflad.
Poszedł za nią. Szuflady. Była ich cała ściana. Od podłogi po sufit. Pięć w pionie, osiem w poziomie. To daje czterdzieści. Pan Matematyk. Można tu było zmieścić czterdzieści ciał. Czterdzieści gnijących trupów, które miały krewnych i przyjaciół, które kochały i były kochane, które kiedyś miały troski klęski i marzenia. Źle znosić taki widok? Paru metalowych szuflad? Chyba pani żartuje.
– Jake mówił, że pamięta pani Curtisa Yellera.
– Jasne. To była moja największa sprawa.
– Przepraszam, że to powiem – rzekł Myron – ale wygląda pani za młodo na to, żeby być głównym patologiem już sześć lat temu.
– Nie ma pan za co przepraszać – odparła, wciąż ze słodkim uśmiechem. Myron uśmiechnął się do niej równie przyjaźnie. – Właśnie skończyłam staż i pracowałam tutaj dwie noce w tygodniu. Główny patolog zajął się zwłokami Alexandra Crossa. Oba ciała przywieziono prawie jednocześnie. Tak więc ja wykonałam wstępne badania Curtisa Yellera. Nie miałam okazji przeprowadzić kompletnej sekcji, ale nie potrzebowałam jej, żeby stwierdzić przyczynę zgonu.
– Co było przyczyną?
– Rana od kuli. Został dwukrotnie postrzelony. Raz w dolną lewą część klatki piersiowej… – Odchyliła się na bok i pokazała palcem na swoje żebra. – I raz w głowę.
– Czy wie pani, która rana była śmiertelna?
– Postrzał w bok nie był ciężki – odparła. Myron doszedł do wniosku, że Amanada West rzeczywiście jest urocza. Mówiąc, często przechylała głowę. Jess też to robiła. – Natomiast kula, która trafiła Yellera w głowę, zupełnie zmasakrowała mu twarz. Nie miał nosa. Z obu kości policzkowych zostały tylko odłamki. Okropny widok. Strzał oddano z bardzo bliskiej odległości. Nie miałam okazji przeprowadzić wszystkich badań, ale moim zdaniem strzał padł z broni przystawionej do jego twarzy albo znajdującej się nie dalej niż pół metra.
Myron o mało nie cofnął się z wrażenia.
– Chce pani powiedzieć, że policjant strzelił mu w twarz z takiej niewielkiej odległości?
Z kranu nad zlewem z nierdzewnej stali kapała woda. Dźwięk padających kropel odbijał się echem w pustym pomieszczeniu.
– Ja tylko przedstawiam panu fakty – powiedziała stanowczo Amanda West. – Sam wyciągnie pan z nich wnioski.
– Kto jeszcze o tym wie?
– Nie jestem pewna. Tamtej nocy był straszny młyn. Zwykle pracuję sama, ale wtedy było tu ze mną chyba z pół tuzina facetów. Żaden z nich nie pracował w biurze koronera.
– Kim byli?