* * *
Срэбра дораць мне сняжынкі,
Ціха падаюць на плечы…
Не забыўныя хвілінкі,
Бо прырода – сэрца лечыць!
І няхай зіма навокал,
Хай чаруе белізной!
Набяжыць сляза на вочы-
Помню, помню голас твой…
Дый было гэта даўнютка,
Можа, нават не са мной?
Хай бягуць гадочкі хутка,
А на сэрцы – неспакой.
Хай не спраўдзіліся мары,
Хай каханне адцвіло…
Разганяю свае хмары,
Уздымаю зноў крыло.
ВЕРШЫ – КАРАЦЕЛЬКІ
* * *
Каб была ты заўсёды шчаслівай,
І прыгожай, і добрай, і мілай!
Каб самоты ніколі не знала,
І, як птушка, заўсёды спявала!
* * *
Скептык – сее недавер,
Хлус жа толькі сахарын.
Ты нікому з іх не вер!
Твой дарадчык: Бог адзін!
* * *
Пустаслоўе, як вада,
Льецца, як рачулка,
Каб сабраць – была б бяда
На той сцежцы гулкай.
* * *
Апрануўся, нібы дэндзі,
А ў душы – пустэча…
І малюе язык-пэндзель
Адзін цёмны вечар.
* * *
Не журыся, дружа. Лепей
Азірніся ты навокал!
У жыцці нашым ты ведай:
Справы ўсе на відавоку.
* * *
На дарозе жыцця шырокай
Мы сустрэліся зноўку з табою,
Стаў ты зоркай халоднай, далёкай,
Успамінкі ўсе змыла вясною.
* * *
Не хваліся багаццем,
Усё гэта – часова!
Да святла трэба ўзняцца,
Сябраваць з добрым словам.
* * *
Жыві, сябровачка, з усмешкай,
На сэрцы будзе весялей!
І не хадзі, прашу, той сцежкай,
Дзе стрэла злосць сярод людзей.
* * *
Не смейся над каханнем,
Не прыніжай таго,
Хто роспачным прызнаннем
Сагрэў тваё акно…
* * *
Не кахай, эгаіста,
Не кахай!
Ты свой лёс урачыста
Сустракай.
* * *
Усе справы нашы – бачыць неба…
Жабраку ахвяруй бохан хлеба.
Каб душа не гарэла ў агні.
Ты з пагардай услед не зірні!
* * *
Не забывай: між намі – клін,
У плёткі той – крывыя ногі!
Бо бачыць Бог. І ён адзін
Вядзе да правільнай дарогі.
* * *
Жыві. Твары. Шукай натхненне
У добрых справах. У царкве.
Пакінь раллі тое насенне,
Якое жытам узрасце!
* * *
Развітаюся з самотай,
Весялей на свет зірну,
Толькі жыць зноў бесклапотна
Я ніколі не змагу!
* * *
У кожнага — ёсць прызначэнне...
Пра гэта — ведай чалавек!
Прэлюдыя жыцця нязменна:
Айчыне верным будзь навек!
* * *
Няўжо ўсё знікла назусім,
Вясновы дзень той верасовы?
Прабегла многа белых зім,
Ды не забыць мне твае словы…
* * *
Пра боль свой лепей ты не помні,
Хай радасць сэрца толькі чуе,
Сагрэюць веры Боскай промні,
Спявай жыццю зноў алілуя!