Цаліком іду,
сорак дзён парожняя
дзедава хата.
* * *
Пануе шэрасьць —
на местачковым пляцы
туман адліжны.
* * *
Засьнежаны сквэр,
сабачы брэх над рэчкай
разьлягаецца.
* * *
Качар на хвалях
вузкай балотнай рэчкі,
сьнег на берагах.
* * *
Пяро на сьнезе
кінула чорная птушка,
каму, як ня мне?
* * *
Так па-японску —
празь белыя жалюзі
глядзець на зіму.
* * *
За вакном ляціць
вечарова-чорны сьнег
праз маю душу.
* * *
На зялёны лёд
бела-жоўты цяжкі сьнег
падае праз дождж.
* * *
Вечар, ліхтары
над пустой дарогаю
нахіліліся.
* * *
Шафа зь люстэркам,
там сьпяць пах нафталіну
і зімовы дух.
* * *
Мяккі сьнег ляціць;
раптам шэры матылёк
у памяці ўзьнік.
* * *
Брудны шэры сьнег
вечаровае сонца
пазалаціла.
* * *
Чужы чалавек
прапанаваў зь ім выпіць
моцнай гарбаты.
* * *
Навокал сьнегу —
ні прайсьці, ні праехаць —
насыпаў люты.
* * *
Цьвярозы мароз,
за лесам вежавы кран,
лілёвы вечар.
* * *
З дачкой на руках
дамоў, на пяты паверх,
падымаюся.
* * *
Чорная кава
астыла канчаткова,
нарэшце — крокі.
* * *
Сьвятло зьбіраю,
каб асьвятляць сьвет сноў
зімовай ноччу.
* * *
Надакучвае
пасылаць падарункі
самому сабе.
* * *
Чорны тэлефон,
як скарбонка, прыхаваў
галасы сяброў.
* * *
На адпачынку
раніцай люблю згадаць
каляровы сон.
* * *
Дваццаць год прайшло,
а ракавіна тоіць
галасы мора.
* * *
Колькі радасьці
яны раней дарылі —
лісты каханкі.
* * *
Чалавечы лёс.
Не хапае нават слоў,
што ні гавары.
* * *
Зараз я сябе
у люстэрку не пазнаў…
Зрэшты, ну і што.
* * *
Добрая душа —
ён і зь дзецьмі гаварыў,
як з дарослымі.
* * *
Гартаю кнігу,
у гармідары літар
зьяўляецца сэнс.
* * *
Нараджаемся,
паабяцаўшы Богу
хутка памерці.
* * *
Самы лепшы верш
запішу на газэце
й шпурну ў сьметніцу.
* * *
Верш на паштоўцы
запісваю алоўкам,
а потым тушшу.
* * *
Чытае хлопчык
гучна, па складах, мой верш,
ніякаватасьць.
* * *
Бяз дай патрэбы
на аловак насадзіў
катушку нітак.
* * *
Некалі ў мяне
плястмасавы чалавек
у скарбонцы жыў.
* * *
Кроплі чарніла
ўпалі на чысты стол —
зорнае неба.
* * *
Ломкі лябірынт
падлічвае памылкі
лягічных крокаў.
* * *
І паміж сяброў
не магу пазбавіцца
адзінотнасьці.
* * *
У прорву часу
ляцяць нашыя крокі…
Рэха, успамін.
* * *
Пыл, пясок, жвір,
жарства, камяні, груды,
горы, сьнег, неба…
* * *
Накіроўваю
ў падземны пераход
свае пакуты.