* * *
Аб кант коміну
разьбіваецца погляд
на рэчаіснасьць.
* * *
Пазабаўляцца б
з такім прывабна-сінім
электрадротам.
* * *
Мэтазгоднасьці
ўказальнік блакітны
не вызначае.
* * *
Адваротная
пэрспэктыва дарогі
сыходзіцца ў сэрцы.
* * *
Памыляюся,
за павелічальным шклом
той жа самы сьвет?
* * *
Хто табе сказаў,
што мінулае маё
не належыць мне?
* * *
А ці трэба па —
мятаць, які зараз дзень,
можа, ведаеш?
* * *
Брат мой гаварыў:
— О, які ён салодкі,
водар атруты…
* * *
Непераможны,
як дух безнадзейнасьці,
смак самагубства.
* * *
Сустракаюцца
не зусім падобныя
і сярод блізьнят.
* * *
Так яно лепей, —
калі ніхто ня прыйдзе.
Крокі пад вакном…
* * *
Два гадзіньнікі
і ніводзін не ідзе.
Як гэта добра.
* * *
У бясконцай чарнаце
бразнуў клямкаю
нечаканы госьць.
* * *
Сталёвы месяц,
жалезабэтонны мост,
срэбная вада.
* * *
Лютаўская ноч,
мароз; а мурын ідзе
без капелюша.
* * *
Не магу заснуць.
Напішу пра галалёд —
астуджу душу.
* * *
Каляровы сон
завітаў сярод зімы —
з кветкамі вяргінь.
* * *
Ноч глыбокая.
Перачытваю наноў
Іса і Басё.
* * *
Не магу заснуць.
Слухаю далёкі гуд
аэрадрому.
* * *
Ці не вар'яцтва —
марыць пра бессьмяротнасьць
лютаўскай ноччу?
* * *
Лётае вецер,
страсае зоры на сьнег,
рыпяць таполі.
* * *
Ідзе гадзіньнік.
А куды? Невядома.
Спыню маятнік.
Максім Клімковіч
* * *
За шклом вэранды,
у цемры шолах бэзу;
ліпеньская ноч.
* * *
Праз дожджык бачу
шэрую вільгаць муроў.
Восеньскі горад.
* * *
Спыніўся цягнік.
Насупраць твары людзей.
Ізноў дарога.
* * *
На дне фантана
голуб дзяўбе жоўты ліст.
Восеньскі ранак.
* * *
Паліць лістоту
сумны маўклівы дворнік.
Хлебны пах клёну.
* * *
Чакаю гасьцей.
Халодны гузік званка
хто першы кране?
* * *
Вышэй за дамы
павырасталі дрэвы,
што мы садзілі.
* * *
Сягоньня дзеці
не знайшлі яблыкаў
у старым садзе.
* * *
Над старой студняй
я адпусьціў каменьчык.
Чаканьне ўсплёску.
* * *
Прайшлі машыны,
шум сьцішыўся і зьнік.
Гарачы вецер.
* * *
Як доўга ехаў
праз гарады, празь вёскі
адной дарогай.
* * *
Сьвятло маланкі:
зьнік у вільготнай цемры
нерухомы лес.
* * *
Спяшаюся. Над
горадам нацягнуты
лук маладзіка.
* * *
Драўляны мост. Мір.
Ідзе стрыножаны конь —
рыпяць масьніцы.
* * *
Зімнае неба.
З трэскам падае на дол
празрысты яблык.
* * *
Вось і прыехаў
у бела-шэры горад;
мо хто сустрэне?
* * *