Адчыніў вакно:
гукі аўтамабіляў,
халодны вецер…
* * *
Адзін у хаце,
запаліў цыгарэту,
робіцца цёпла.
Міраслаў Шайбак
* * *
Куды ж ты вядзеш,
сьлед, пакінуты на сьнезе
вялікім зьверам?
* * *
Якія ж людзі
дробныя на бязьмежным
зімовым полі…
* * *
Месяц-павучок
тчэ павуту з галінак.
Зімовы сквэрык.
* * *
Запісаў словы
на сьнезе, няхай гінуць
пад промнямі цяпла.
* * *
З радыятарам
павітаўся ў пад'езьдзе.
Лютаўскі вечар.
* * *
Завеі, сьнегам
не засыпайце ўночы
нашыя брамы.
* * *
Прыемна глядзець,
як на чорнай паніве
смажыцца бульба.
* * *
Зімовая ноч.
Пад песьні прыёмніка
выпіў гарбаты.
* * *
Цыгарэтны дым:
у паветры паплылі
шэрыя кветкі.
* * *
Пэўна, учора
глядзеў на сьнег — ды раптам
каткі на вербах.
* * *
Бясконца б ехаў
у кодабе машыны
празь вясновы лес.
* * *
Перабіраю
каменьчыкі ружанца —
прыемны холад.
* * *
Кусты чаромхі.
Чырвань на белых кветках —
колер сьвітанку.
* * *
Стромкі завулак.
Жвір рыпіць пад нагамі.
Імжа… Дзень… Цяжка…
* * *
Правёў рукою
па сьвежай атынкоўцы,
прыемны холад.
* * *
Жучок-прусачок,
нашто так сьпяшаесься
схавацца хутчэй?
* * *
Кусты парэчкі.
Колькі ягад тут! Побач
восы вядуцца.
* * *
Над канюшынай
цяжка гудзе чорны чмель,
шмат працы яму.
* * *
Пад грушай старой
лёг жаўнер, скінуў боты,
вочы заплюшчыў.
* * *
Хто мне падкажа
гэтай кветачкі назву?
Слухаю вецер.
* * *
Гнілая дошка.
Колькі дзірачак у ёй
шашаль натачыў!
* * *
Ці ведае ён,
камень на дне рэчкі,
летнюю сьпёку?
* * *
Жнівеньскі вецер.
У анучы на плоце
вырасьлі крылы.
* * *
Чорны матылёк.
Што шукае ён? Можа,
чорную кветку?
* * *
Сьцяжынка ў полі.
Конікі суха зьвіняць
на цёплым пяску.
* * *
Куды ж, таполі,
вы пайшлі чарадою,
уздоўж дарогі?
* * *
Верабей ляціць,
не схаваецца ў траве
белы матылёк.
* * *
Летнім вечарам
кожны ліхтар над шашой
кліча матылькоў.
* * *
Вецер. Возера.
Ціха чоўн пусты плыве.
Сонца садзіцца.
* * *
Запаліў сьвятло:
напалоханая мыш
зьнікла ў шчыліне.
* * *
Жоўтае лісьце
вецер на ганак прынёс.
Як пераступіць?
* * *
Дрэвы ў тумане?
Не, гэта паляць лісьце
восеньскім ранкам.
* * *
Лапкі елачак
мне ворагамі сталі.
Зьбіраю грыбы.
* * *
Восень. Сухую
галінку не пазнаеш
на дрэве жывым.
* * *
Не вылучаюся,
я — звычайны праходжы.
Іду пад дажджом.
* * *
А дзе ж схавацца
павучку-вандроўніку?
Восеньскі дожджык.
* * *
Тапалёвы ліст
у восеньскай бязважкасьці
паплыў да зямлі.