* * *
Месяц не ўзыйшоў.
Ліхтары ўздоўж дарогі —
маё сузор'е.
* * *
Сёньня здалося —
не вярнуцца ніколі
мне да Радзімы.
* * *
П'е чарку адзін,
бо на Радзіме сваёй
ня мае сябра.
* * *
На мапу гляджу:
вось родныя мясьціны,
так недалёка.
* * *
Шкляначку кавы
купіў і сьпяшаюся
дадому, зварыць.
* * *
Час адпачынку,
і кожны нешта сваё
ўспамінае.
* * *
Брата б убачыць,
яго руку паціснуць,
хоць на імгненьне.
* * *
Цыгарка ў руцэ,
зьбіў попел, і агеньчык
быццам прачнуўся.
* * *
Шэра-чорны цень
у жыцьці пакідаю —
свой фотаздымак.
* * *
Змоўкла радыё,
тэлевізара сьвятло
гасьне на вачах.
Віктар Шніп
* * *
Сьвецяцца зоры.
Кароткая дарога
да роднай хаты.
* * *
Блішчыць сіні сьнег.
Трэснуў на бочцы абруч.
Едкі пах дыму.
* * *
Рыпяць арэлі.
Птушка сьпіць на галінцы.
Сьвеціцца шкельца.
* * *
Далёка дамоў.
З куста падае лісьце.
Халодны лівень.
* * *
Белая вішня.
Узьляцела сініца.
Сыплецца шэрань.
* * *
Высокая трава.
Плыве па зялёнай вадзе
пажоўклае лісьце.
* * *
Старая ня сьпіць.
На тумбачцы сьвеціцца
здымак старога.
* * *
Малады голуб
лётае за матылём.
Ціхія дрэвы.
* * *
Жанчыны рвуць лён.
Шэры жаўрук у небе
гаворыць з хмарай.
* * *
У хмаркі белай
просіць піць перапёлка.
Расьце збажына.
Андрэй Антонаў
* * *
Зялёныя рунь
і неба… Колер яе
вачэй ня ўспомню.
* * *
Старая хата,
у павуціне срабрыстай
матыль засохлы.
* * *
Дождж. Спаць іду
з надзеяю, што заўтра
горад патоне.
* * *
Над мёртвай коткай
дзяўчо ўкленчыўшы плача.
Вечаровы час.