* * *
Полымя-лісьцік
з кноту галіны ляціць
у восеньскі змрок.
* * *
Куды ляціце
скрозь сьнягі і туманы,
малыя птушкі?
* * *
Чыстая вада
абмывае далоні,
між пальцаў цячэ…
* * *
Начныя гукі:
ці дождж, ці вецер, ці рып…
І я між імі.
* * *
Суцешыць вецер
голае дрэва зімой —
сьнегам засыпле.
* * *
Доўга прымерваў
руды, вялікі шынэль…
Сябе не пазнаў.
* * *
На сьпіне ляжу
з вачыма адкрытымі…
Хутка раніца.
* * *
Белыя хмары
над чорнымі дрэвамі
стаяць, як горы.
* * *
Кусты чаромхі.
Вецер цёплы наляцеў —
белых кветак шэпт.
* * *
Старэнькі ровар,
валізка з хлебам, кошык —
стаяць ля слупа.
* * *
Вакно. Крыж рамы.
Чутна, як муха гудзе.
Стол. Посуд пусты.
Уладзімір Сіўчыкаў
* * *
Утульны дворык…
Першыя кроплі дажджу —
пахне асфальтам.
* * *
Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.
* * *
Прачнуўся ўранку.
Млосна. Смага. Горкі пах.
Стол непрыбраны.
* * *
Разгарну дзёньнік…
Дзень адышоў у нябыт,
бы кропля ў пясок.
* * *
Іржэўнік жорсткі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.
* * *
Ідзём далёка…
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?
* * *
Мо застануцца
нікім не пачутыя
словы і думкі?
* * *
Пакой паўзмрочны.
Лунае цюль фіранкі.
Вільготны вецер.
* * *
Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж,
рыпіць фрамуга.
* * *
Бярозавы гай.
Смак гаркавых лісточкаў.
Важкі хрушч гудзе.
* * *
Патушыў сьвятло
І пачуў — сьнег падае.
Ноч па-над краем.
* * *
Валошку згледзеў
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.
* * *
На сэрцы ўцешна:
з-за хмар зірнула сонца
імглістым ранкам.
* * *
Апала вішня —
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.
* * *
Зьнікае ў цемры
ды зноў пад лямпіёнам
кажан крыляе.
* * *
«Добрая душа», —
пачуў пра свайго сябра.
Ціхая радасьць.
* * *
Пралескі сумна
палетак аглядаюць
ля руін Крэва.
* * *
Нат і хвіліны
спакою не зазнала
маці ў самоце.
* * *
Імжысты ранак…
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.
* * *
Сьвяты — хвіліны,
калі адчуваю:
праца ўдаецца
* * *
Сёньняшні сум,
Нібы шэрань, што ранкам
Кладзецца ў двары.
* * *
За каласочак
Схапіўся для падтрымкі
Ў хвіліну расстаньня.
* * *
Паліклініка…
У стомленых паглядах —
цяжар чаканьня.
* * *
О немаўлятка,
што табе прысьнілася?
Аж здрыганулася…
Адам Глёбус
* * *
Кропля падае
на лілёвы цёмны лёд
і плыве ў вясну.
* * *
Ціха, сьнег ідзе,
Толькі каляндар сказаў —
надыйшла вясна.