— Mortinta? — balbutas Kruko. Estas neeble. Mi kredis, ke ŝi estas anglino.
En atendejo de akuŝejo du viroj sidas kun ĉagrena mieno.
— Mi estas malbonŝanca, — diras li unua. — Mia edzino patriniĝas ĝuste dum nia ferio.
— Ha! — plendas la dua. — Kion mi diru pri mia edzino, kiu akuŝas dum la mielmonato?
(por malĉasta soldato)
Ne pro la kaĉo, sed pro la supo konvenas kantinistino al milita edzo.
Cirko restis du semajnojn en Bervalo, kaj nano estas akuzita pri seksatenco al juna surdmutulino. Ŝi komprenigis per gestoj, ke por tio li uzis sitelon. Lia advokato alportigas sitelon, petas la nanon grimpi sur ĝin kaj povas facile konvinki la juĝantaron, ke eĉ tiel la akuzito ne povas atingi sufiĉan altecon, por perforti la virinon. Malgraŭ la gestado de la surdmutulino, la juĝisto do absolvas lin.
Antaŭ la pordo de la tribunalo la nano dankas sian advokaton:
— Estas bone, ke ili ne povis pruvi mian kulpecon.
— Sed vi ja ne povis…
— Kompreneble, mi povis. Mi ĵetis la sitelon sur ŝian kapon kaj pendis de la anso.
Estante en Novjorko, Kruko iam preterpasas domon, sur kiu li legas surskribon: «Instituto por malgrasigo — Rezulto garantiata».
Li eniras kaj informiĝas.
— Ni havas tri apartajn procedojn, — diras la sekretariino. La unua kostas 10 dolarojn, la dua 20, kaj la tria — 50 dolarojn.
— Komence mi provu la 10-dolaran metodon.
— Bone, eniru tiun ĉi ĉambron, senvestiĝu kaj atendu.
Kruko obeas, kaj baldaŭ aperas belega blondulino tute nuda, kiu diras al li:
— Se vi kaptos min, vi posedos min.
Li tuj kuras post ŝin, sed ŝi estas facilmova, kaj lin ĝenas lia ventro. Ŝi kuregas, saltas super seĝoj kaj tabloj, kaj ĉiufoje, kiam Kruko pensas, ke li kaptas ŝin, ŝi eskapas. Post horo la blondulino malaperas, kaj Kruko konstatas sur pesilo, ke li perdis du funtojn.
En la sekva tago li revenas kaj petas la 20-dolaran metodon. En la ĉambron eniras mirinde bela nuda virino kun longaj nigraj haroj, kun nekredeble bela brusto, kun …, kaj ŝi diras:
— Se vi kaptos min, vi posedos min.
Denove Kruko kuras, galopas, saltas, sed vane, vane. Li sukcesas nun perdi kvar funtojn.
En la tria tago entuziasmita Kruko decidas, ke nepre kaptos la 50-dolaran belulinon. Li senvestiĝas en la ĉambro kaj atendas kun batanta koro. La pordo malfermiĝas kaj eniras granda atleta negro, kiu diras al li:
— Se mi kaptos vin, mi posedos vin.
Vartistino kondukas infanojn al la zoologia ĝardeno.
— Ĉu vi vidas? Tio estas cikonio, la birdo, kiu alportas bebojn en la familiojn.
La knabeto turnas sin al sia fratino:
— Ĉu ni diru al ŝi la veron, aŭ ni lasu ŝin morti stulta?
Monaĥino petveturas. Ŝi nun sidas de duonhoro en kamiono, kiam la ŝoforo proponas:
— Ni haltu, fratina moŝto. Venis tempo por manĝeto kaj ripozeto.
Ili eliras el la aŭto, kaj la monaĥino akceptas panon, kolbason kaj ruĝan vinon de la kamionisto. Poste la viro sterniĝas en ombro, sur freŝa musko.
— Fratina moŝto, ĉu vi ne ŝatus iom siesti apud mi?
— Volonte.
Kiam la ŝoforo vekiĝas, li ekvidas la surojn de la religiulino kaj reflekse ekkaresas ilin. Ŝi eksaltas.
— Sinjoro, kion vi faras?
— Mi kutime amoras post la siesto.
— Sed, kompatindulo, ĉu vi forgesis mian voton pri ĉasteco?
Ili diskutas pri votoj, pri ĉasteco, abatinoj, volupto, pentoĉemizoj kaj fine venas al jezuita kompromiso:
— Sinjoro, se vi nepre volas preni min, nur malantaŭe.
Ŝi surgenuiĝas, levas la kuton, prezentas sian … kompromison, kaj la voto estas savita.
Poste ili babilas, ripozante:
— Ĉu la ŝarĝaŭto apartenas al vi?
— Fratina moŝto, mi konfesu, ke mi hodiaŭ matene eskapis el la bervala malliberejo kaj ŝtelis tiun kamionon.
Tiam ridklukas la monaĥino:
— Ankaŭ mi konfesu, ke mi estas nur kelnero ĉe la bervala stacibufedo.
Juna japano revenis el Bervalo, kie li restis du monatojn, por lerni la lingvon. Lia patro ekzamenas lin pri liaj konoj:
— Ĉu vi povas diri al mi, kiel oni nomas la kvin fingrojn?
— Jes. Unue la polekso, due la montra fingro, trie la ŝerco…
— Ĉu la ŝerco? Vi eraras.
— Ne, paĉjo. Mi bone memoras, ke iam en kinejo mia najbarino diris al mi: «Ne pelu la ŝercon tro malproksimen!»
Antaŭ ol sidiĝi sur la elektran seĝon, la kondamnito rajtas elekti lastan favoraĵon. La direktoro de la usona malliberejo estas embarasita, ĉar la kondamnito deziras kisi la ŝtatestron.
Subite la direktoro rememoras, ke li konas publikulinon, kiu tatuigis sur sia ventro portreton de la usona prezidanto. Oni venigas la ĉiesulinon en la ĉelon, kaj ŝi nudigas la ventron. La kondamnito kisas, karesas, dorlotas kaj rekisas centfoje la prezidanton. Tiu agrabla traktado emocias la virinon. Ŝi premas lian kapon al sia ventro, iom leviĝas kaj murmuras al li:
— Ha, vi plaĉas al mi. Donu do kison ankaŭ al Fidel Castro.
En Ĉikago Baniko vidas ĉe stratangulo aŭtomaton, sur kiu li deĉifras: «Mi faras ĝin pli bone ol via edzino».
Pasanto haltas, proksimigas sian pantalonfendon al la aparato kaj foriras post du minutoj kun kontenta mieno.
Baniko, ekscitite, metas unu dolaron en la aŭtomaton, malfermas sian pantalonfendon kaj konfidas sian viraĵon al la mirinda maŝino. Tuj li eligas laŭtan dolorkrion. La aŭtomato kudris al la pinto de lia generilo pantalonbutonon.
Kruko ferias en Skotlando. Ĉar li plurfoje aŭdis pri la proverba avareco de la loĝantaro, li decidas kontroli tion per propra sperto. Li eniras farmodomon kaj diras:
— Mi soifas.
La farmisto prezentas grandan poton da lakto, kiun Kruko ektrinkas. Li dankas kaj gratulas:
— Mi ĝojas konstati, ke vi estas donacema.
— Mi konfesas, ke mi nur tial donis al vi la lakton, ĉar antaŭe en ĝin falis rato.
— Fi! Porko vi estas, — ekkrias Kruko kaj kolere ĵetas la poton teren.
La skoto levas la ŝultrojn kaj siblas:
— Sendankaj estas tiuj turistoj. Nun li frakasis la pispoton de avinjo.
En angla klubejo apud malnova klubano sidas junulo. Li proponas al la maljuna ĝentilhomo:
— Sinjoro, ĉu vi deziras cigaron?
— Ne, dankon. Mi fumis nur unufoje en mia vivo, kaj tio naŭzis min.
Post horkvarono la junulo demandas:
— Ĉu vi volas trinki viskion?
— Ne, dankon. Mi trinkis brandon nur unufoje en mia vivo, kaj ĝi gustis aĉe.
Post pluaj dudek minutoj la junulo kuraĝas denove alparoli la abstinulon:
— Ĉu mi alportu al vi gazeton?
— Ne, dankon. La sola gazeto, kiun mi legis antaŭ 40 jaroj, estis tiom plena da mensogoj, ke mi de tiam ne plu legas. Sed, juna sinjoro, vi estas simpatia al mi. Mi ŝatus, ke vi konatiĝu kun mia filino. La junulo rikanas:
— La filino, certe, estas ununura.