Indiano unuafoje veturas vagonare kun sia plej amata edzino. Li soifas.
— Ino, alportu al mi akvon.
Ŝi foriras kaj baldaŭ revenas kun taso plena da akvo.
— Ino, alportu ankoraŭ akvon.
Ŝi foriras kaj post longa tempo revenas kun taso malplena. Al sia kolera mastro ŝi klarigas:
— Mi ne povis ĉerpi akvon. Palvizaĝulo sidas sur la poto.
Okaze de vojaĝo en Anglujo Kruko konatiĝis kun du distingitaj sinjoroj en londona drinkejo.
— Mi konas Londonon. Jam dum la milito mi restis du jarojn en via ĉefurbo.
— Ha! — diras la pli juna interparolanto. — En kiu kvartalo?
— Mi loĝis en Carnaby-strato.
La dua anglo, preskaŭ surda pro la grandaĝeco, demandas:
— Kion li diris?
— Patro, li diris, ke li jam vivis en Londono kaj loĝis en la Carnaby-strato.
Kaj, turnante sin al Kruko, li aldiras:
— Eble vi ankaŭ konis Margaret Belpug?
— Margaret! — ekkrias Kruko. — Kompreneble mi konis ŝin. Ha!
Margaret! Admirinda putino. Ŝi arte fikis…
— Kion li diris? — demandas la maljuna anglo.
La alia krias en lian orelon:
— Patro, li diris, ke li bone konis panjon.
El la taglibro de pasaĝerino:
Lunde: Mi ekvidis malproksime la kapitanon. Simpatia viro.
Marde, je la 9a: La kapitano ridetis al mi.
Marde, je la 19a: Mi estis invitita al la tablo de la kapitano. Li ĵuris, ke, se mi ne cedos al li, li sinkigos la ŝipon.
Merkrede, je la 9a: Hieraŭ vespere mi savis 850 homajn vivojn.
Du frenezuloj forkuris el azilo. Unu retrovas sian kunulon kuŝanta apud rando de arbaro. Kiam li proksimiĝas, la alia metas fingron sur la lipojn (ŝŝ!!) kaj montras je kvindek metroj viran biciklon apogitan al virina biciklo. Li flustras:
— Ĉu vi vidas tiujn gebiciklojn? Li amoras ŝin.
— Kaj kion vi atendas?
— La naskiĝon de la biciklido.
— Tio ne okazos.
— Kial?
— Vi estas tute freneza. Ĉu vi ne rimarkis, ke li havas pneŭmatikon?[2]
En bervala hotelo hastema servistino malsuprenkuras ŝtuparon. Ŝi stumblas, maltrafas la lastan ŝtupon, kaj post kolrompa cirklosalto ŝi retroviĝas kuŝanta sur la planko de la halo, kun la jupoj suprenfalditaj ĝis la mentono. Alilanda turisto tuj helpas ŝin restariĝi kaj demandas:
— Fraŭlino, ĉu suferi vi?
La juna servistino feliĉe sentas nenian doloron. Ŝi ridetas, aranĝas sian veston kaj diras kun petola mieno:
— Ĉu vi vidis mian lertaĵon?
— Ho, ne sciis mi, ke nomiĝi tiel tio.
Malgraŭ diligentaj klopodoj kun sia edzino, viro ne sukcesas havi idojn. Li iras al faka kuracisto, kiu decidas analizi lian spermon. Por tia ekzameno oni bezonas freŝan semon. Flegistino donas al la viro teleron kaj enirigas lin en ĉambreton ornamitan per sugestaj bildoj de nudulinoj.
— Bonvolu poste sonorigi al mi, por ke mi tuj prenu la teleron. Post kvardek kvin minutoj la flegistino malpacience frapas la pordon de la ĉambreto:
— Nu, ĉu vi ankoraŭ ne finis?
— Ha! ĉu vi kredas, ke tio estas facila? — protestas la viro. — Jam ok fojojn mi maltrafis vian malbenindan subtason.
Fama statistikisto prelegas pri demografio.
— Koncerne Ĉinujon oni kalkulis, ke, se la tuta popolo po kvin en vico irus en la maron, ĝi tamen paŝus eterne, ĉar ĝi tiom rapide reproduktas sin, kiom ĝi mortas.
El la aŭskultantaro venas voĉo:
— Sinjoro profesoro, ĉu vere la ĉinoj povas fiki paŝante?
Baniko havas bluaĵon sub okulo.
— Kio okazis al vi? — demandas Kruko. Ĉu akcidento?
— Ne. Butona afero.
— Ĉu butona afero?
— Jes, hieraŭ mi rimarkis, ke butono mankas al mia pantalonfendo. Ĉar mia edzino forvojaĝis, mi iris al nia pordistino. Ŝi klarigis, ke tio estas facila afero, ke mi eĉ ne bezonos demeti la pantalonon. Ŝi prenis kudrilon, fadenon, kaj post du minutoj la butono estis alkudrita. Ŝi faris nodon kaj estis ĝuste detranĉanta la finon de la fadeno per la dentoj, kiam ŝia edzo revenis hejmen.
Krukon mirigas la brila aspekto de Baniko.
— Ĉu vi gajnis en la bervala loterio?
— Ne, mi inventis pomadon, kiu enspezigis al mi kvar milionojn da steloj.
— Kian pomadon?
— Ŝmirita per ĝi, kaco gustas kiel banano.
Post ses monatoj Kruko siavice venas en luksa aŭto al la bervala haveno, kie milde luliĝas lia ĵus akirita jaĥto. Hazarde sur la kajo promenas Baniko.
— Nu, Kruko, ĉu vi gajnis en la bervala loterio?
— Ne, mi inventis pomadon.
— Ĉu pomadon? Fiulo, ĉu vi ŝtelis mian pomadon?
— Ne, tute ne. La mia estas alispeca. Kiam oni ŝmiras bananojn per ĝi, ili gustas, kiel kaco.
Preĝo de junulino:
— Sankta Virgulino, kiu estis koncipinta senpeke, faru, ke mi peku senkoncipe.
Nova maristo venas al la ŝipestro.
— Sinjoro kapitano, ni marveturas jam de tri semajnoj. Mi ne povas tiom longe malhavi virinon. Mi sentas, ke mi iom post iom freneziĝas.
— Ne estas problemo. Faru, kiel viaj kamaradoj. Prenu la ĉinan kuiriston. Mi mem kutimiĝis al li.
— Ĉu kuŝi kun viro? Mi hontus pri tio. Se vi almenaŭ povus garantii al mi, ke la afero restos sekreta, eble…
— Estas malfacile, ĉar almenaŭ sep personoj konos la sekreton.
— Sep?
— Jes: vi, mi, la ĉina kuiristo, kaj la kvar ŝipanoj, kiuj devos teni lin.
En kupeo pluraj personoj, kiuj aĉetis la lastan numeron de Heroldo de Bervalo, okaze okupiĝas pri la sama krucvortenigmo. Iu sinjoro demandas sian edzinon:
— Kiu kvarlitera vorto finiĝanta per IĈO signifas: «Kavaĵeto kelkfoje apartenanta al Virgulino»?
Post pripenso ŝi respondas:
— Estas certe NIĈO.
Tiam en angulo de la kupeo, maljuna pastro abrupte petas:
— Ĉu iu povus prunti al mi viŝgumon?
Oni invitis onklon Arturo al la unua komunio de Mizeta malgraŭ lia konata kruda parolmaniero. Li promesis, ke li escepte dece kondutos, kaj efektive dum la tagmanĝo liaj diroj estas mirige konvenaj. Oni surtabligas plurajn specojn de vino, kaj ĉe la deserto onklo Arturo, forgesinte siajn promesojn, estas tute ebria. Li subite demandas sian nevinon:
— Mizeta, ĉu vi konas la diferencon inter krucifikso kaj ĉurovoj?
Mizeta turnas sin al sia patrino:
— Panjo, kio estas krucifikso?
Gontrano, nobela junulo, falsete sciigas al la grafino:
— Patrino, mi amas.
— Ha! espereble iun el la mondumo.
— Ne, patrino.
— Ĉu eble la instruistinon de la popollernejo?
— Ne, patrino.
— Mi ne kuraĝas kredi, ke vi amas tiun fian poŝtistinon.
— Ne, patrino. Mi amas la forĝiston.
— Sed, kompatindulo, ĉu vi ne scias, ke li estas komunisto?
Kruko renkontas amikon, kiun li jam ne vidis de dek jaroj.
2
Tiu frenezulo, iama rektoro de la bervala universitato (la mondfama «Kon-domo»), lernis parkere la Plenan Vortaron kaj sciis, ke pneŭmatiko estas «kaŭĉuka tubo por mildigi la skuojn».